Ένας άδικος Θεός..

Δεν πρόκειται να διαβάσεις ένα άρθρο που σκοπό έχει να ενημερώσει.. Πρόκειται να διαβάσεις τις σκέψεις μιας Λυκοβρυσιώτισας που έχει σοκαριστεί μετά τα γεγονότα που συνέβησαν σήμερα, 31 Μαϊου 2011. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Στις 31 Μαϊου 2011, το πρωί, εισέβαλλαν 2 ληστές στο κοσμηματοπωλείο της Λυκόβρυσης, που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της περιοχής. Σκοπός τους, θα σκεφτεί κανείς, να κλέψουν. Λάθος. Σκοπό είχαν και να σκοτώσουν.

Δε δίστασαν να σηκώσουν το όπλο και να κοιτάξουν στα μάτια τον άνθρωπο που είχαν απέναντι τους. Πυροβόλησαν. Ακούστηκε πως του έριξαν 3 σφαίρες: καρδιά, λαιμός, θώρακας. Ποιος νοιάζεται αν ήταν 3, 13 ή 53; Σημασία έχει πως βρήκαν στόχο. Και στέρησαν στην πόλη ένα από τα καλύτερα παιδιά.

Φυσικά οι δράστες, αφού είχαν αναστατώσει το μαγαζί, άρπαξαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους κι έφυγαν πριν προλάβει να έρθει η Αστυνομία. Το ποσό, ακόμα, παραμένει άγνωστο. Και ποιος νοιάζεται; Σημασία έχει ότι στέρησαν έναν γιο, έναν αδερφό, έναν σύζυγο, έναν πατέρα, ένα φίλο, ένα γείτονα.. Το δικό μας γείτονα.

Γιώργος Αλεξόπουλος το όνομά του.

Φαντάσου πώς είναι να ξυπνάς πρωί και να ακούς στο ραδιόφωνο μια τέτοια είδηση. Μία είδηση που σε αφορά. Φαντάσου να πρέπει να ειδοποιήσεις τον αδερφό σου ότι, δυστυχώς, ο φίλος του έχει πεθάνει. Ούτε καν πεθάνει. Δολοφονηθεί.  Πώς να το ξεστομίσεις αυτό; Πώς να το φέρεις ομαλά; Τι να πρωτοπείς; Ακούμε καθημερινά τέτοιες ειδήσεις, λέμε “αχ κρίμα το παιδί” και προχωράμε. Ποτέ δε φαντάζεσαι ότι θα έρθει και θα σου χτυπήσει την πόρτα.

Δε θα ρίξω ευθύνες, ούτε θα βρίσω. Αυτοί που το έκαναν θα το βρούν μπροστά τους όταν θα έρθει η ώρα.

Αυτή είναι η πρώτη φορά που είμαι περήφανη που γράφω για το neolaia.gr. Γιατί μόλις γράφτηκε το πρώτο άρθρο για τον Γιώργο από κάποιον που τον ήξερε. Που δε μίλησε απρόσωπα σαν να μην είναι υπαρκτό πρόσωπο. Συγγνώμη εάν σας κούρασα ή σας στεναχώρεσα, απλά ήταν χρέος μου να το κάνω. Μη στεναχωριέστε για ανούσια πράγματα, η ζωή είναι πολύ μικρή.

Γιώργο μια ολόκληρη πόλη σε θρηνεί, όλοι είμαστε μουτρωμένοι. Είτε σε ξέραμε, είτε όχι. Να προσέχεις εκεί ψηλά..

Η γειτόνισά σου