Καλωσορίζοντας την Δημοκρατική Αριστερά!‏

Συζητώντας τις προάλλες με μια πολύ καλή και συνειδητά απολιτίκ φίλη, της ανέφερα την ίδρυση του νέου πολιτικού σχηματισμού του Φ. Κουβέλη, της Δημοκρατικής Αριστεράς. «Μα δημοκρατία και αριστερά δεν είναι έννοιες εκ των πραγμάτων αντιφατικές;», ρώτησε μ’ αυτό το θρασύ στοιχείο της ανασφάλειας της άγνοιας.

Αν και ενοχλήθηκα αρχικά, δεν άργησα να συνειδητοποιήσω πως σε μία χώρα όπου η Αριστερά εκπροσωπείται από το σταλινικό ΚΚΕ και τους κονταροφόρους πανταχού παρόντες διαδηλωτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., είναι λογικό η εικόνα που προβάλλεται για τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο να μην είναι αυτή των φιλελεύθερων, προοδευτικών, δημοκρατικών και ανοιχτόμυαλων υποστηριχτών του. Είναι στ’ αλήθεια ανεκδιήγητο, εν έτι 2010 , να μην υπάρχει στη χώρα μας ένα σοβαρό κόμμα, με ρεαλιστικές προτάσεις, που να πρεσβεύει τον εξανθρωπισμό του συστήματος με αποφασιστικές και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις. Όπως επίσης προκαλεί τουλάχιστον αίσθηση πως, χρόνια τώρα, διεκδικούν την ψήφο προοδευτικού μέρους του εκλογικού σώματος αναχρονιστικά μορφώματα που προάγουν απολυταρχικά καθεστώτα της δικτατορίας του προλεταριάτου, που διακυρήσουν την ανυπακοή στους νόμους και στο Σύνταγμα, που παρακινούν σε βιαιοπραγίες, που προτρέπουν στην συνεχή και αναποτελεσματική-ελλείψει προτάσεων και επιχειρημάτων- αντίδραση, που υιοθετούν τον μηδενισμό, που εφαρμόζουν έμπρακτα και άρα επικίνδυνα έναν πολιτικό ανορθολογισμό άνευ προηγουμένου.

Η ελληνική αριστερά επηρεασμένη –ακόμα- από την τραγικότητα του εμφυλίου και διακατεχόμενη από το αίσθημα του ανεκπλήρωτου της κατάληψης της εγχώριας εξουσίας, θαρρεί κανείς πως αδυνατεί –μα κυρίως αρνείται- να αντικρύσει κατάματα το σημερινό πολιτικά και οικονομικά διαμορφωμένο και παγκοσμιοποιημένο status quo. ΚΚΕ και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ( για να μην επεκταθώ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ…) αρνήθηκαν επανειλημμένως να προσαρμοστούν στα δεδομένα της τελευταίας εικοσαετίας , παρακολουθώντας και κρίνοντας τα πράγματα από την ίδια ξεπερασμένη οπτική γωνία , αν και εξακολουθούν να παραμένουν σε διαφορετικά πολιτικά «στρατόπεδα». Κι όλ αυτά αρνούμενοι πεισματικά να προβούν στην υποτυπώδη αυτοκριτική, αρνούμενοι να επιδοθούν στον στοιχειώδη προβληματισμό σχετικά με όσα πήγαν στραβά στα κομμουνιστικά κράτη οδηγώντας τα στην κατάρρευση, αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν και να αποδεχτούν πως τα αίτια της ευρείας αποκύρρηξης των σοσιαλιστικών καθεστώτων είναι βαθύτερα από τις προφάσεις της ανήθικης καπιταλιστικής προπαγάνδας…

Κι όταν οι κατά πολλούς κοινωνιολόγους και οικονομολόγους αναμενόμενες δημοσιονομικές εξελίξεις χτύπησαν την πόρτα της χώρας μας, και οι προαναφερθείσες παρατάξεις υιοθέτησαν πολιτικές πρακτικές ακόμα πιο ακραίες και αναποτελεσματικές δίχως καμία εναλλακτική πρόταση με ρεαλιστικό αντίκρυσμα πέραν της γραφικής σύγκρουσης με τα ΜΑΤ και των παραδοσιακών προτροπών για παλλαϊκούς ξεσηκωμούς, τότε μόνο αυτή η μειοψηφική μερίδα των Ανανεωτών του Συνασπισμού επείσθη πως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου ώστε να προβεί στην υπηρέτηση της πολιτικής της συνείδησης. Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που ακούσαμε επιτέλους έναν ηγέτη της Αριστεράς να υπεραμύνεται της θέσης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς βέβαια να επιδοκιμάζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί θεσμικά η τελευταία. Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που έγινε η εκ φύσεως λογική – μα και τόσο ξεχασμένη- σύνδεση των εννοιών της Αριστεράς και της Δημοκρατίας. Όπως επίσης κατέστη επιτέλους σαφές πως οι επιθυμούμενες επί το δικαιότερο αλλαγές δύνανται να επέλθουν μονάχα μέσω της ψήφισης αντίστοιχου νομοθετικού πλαισίου.

Είναι θέματα και ζητήματα αυτονόητα που δεν ήθελαν και -πολύ χειρότερα- δεν επέτρεπαν να εκφραστούν οι σοβιετικοί παλαιολιθικοί κομματικοί μηχανισμοί της ελληνικής αριστεράς. Κι είναι γι αυτό άλλωστε που αδυνατώ να κατανοήσω τις μεγαλοπρεπούς ανασφάλειας, φόβου και αναλήθειας δηλώσεις του κ. Τσίπρα περί ελλείψεως υπάρξεως χώρου για την ίδρυση νέου κόμματος μεταξύ του ακροαριστερού –πλέον- ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και του σοσιαλνεοφιλελευθερου(!) ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Γιατί αν υποτεθεί πως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κάλυπτε ένα ευρύ ιδεολογικό φάσμα μέχρι και τις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας, τότε θα πρέπει άμεσα να μας απαντήσουν οι διαχειριστές της ηγεσίας του, τους λόγους της απαγόρευσης της ελεύθερης παρουσίας και έκφρασης των ανανεωτών στα τηλεοπτικά πάνελ άλλα και τα αίτια των συνεχών και καθιερωμένων τον τελευταίο καιρό αποδοκιμασιών προς το πρόσωπο, τις προτάσεις και τις αντιλήψεις που εξέφραζαν στα κομματικά συνέδρια οι νυν αποσπασθέντες, ανεξαρτητοποιηθέντες και ανήκοντες εις την Δημοκρατική Αριστερά…

Πολύ φοβάμαι πως η εν λόγω δικαιολογημένη -επαναλαμβάνω- διασπαστική κίνηση θα κλείσει ,τουλάχιστον για την προσεχή εκλογική αναμέτρηση, την πόρτα του κοινοβουλίου για ανανεωτικούς και προσκείμενους στο Αριστερό Ρεύμα αμφότερους. Είμαι βαθύτατα πεπεισμένος όμως πως η εγκατεστημένη έριδα και ο ριζωμένος ανταγωνισμός στο εσωτερικό μιας οποιασδήποτε παράταξης δεν μπορεί να αποκαλείται ούτε δημιουργική πολυτασικότητα ούτε εποικοδομητικός ιδεολογικός πλουραλισμός προς διασκέδαση των αρνητικών εντυπώσεων. Εν προκειμένω η διάσπαση φάνταζε και ήταν αναπόφευκτη καθώς οι διαφορές των δύο τάσεων υπήρξαν και παραμένουν αγεφύρωτες… Το αριστερό ρεύμα θα συνεχίσει να φλερτάρει με τον ανεδαφικό αριστερισμό έχοντας επιλέξει για συναγωνιστές κάποιους περίεργους που κινούνται μεταξύ βίαιων παρακμιακών πρακτικών και ιδεολογικού περιθωρίου.. Η ανανεωτική πτέρυγα-μέσω της Δημοκρατικής Αριστεράς πλέον- θα πορευτεί μόνη, δίχως αυτούς που οι πολιτικοοικονομικές εξελίξεις κατέστησαν από καιρό περιττούς, εμμένοντας με τη σειρά της σ’ ένα πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων αποκατάστασης της στοιχειώδους κοινωνικής ευημερίας και προσδοκώντας να επικοινωνήσει ικανοποιητικά τις προτάσεις της που –κακά τα ψέματα- σήμερα έχουν μεγαλύτερη απήχηση από ποτέ. Και ο Θεόδωρος Πάγκαλος θα εξακολουθεί δυστυχώς να δικαιώνεται με τις εύστοχες πλην όμως κυνικές παρατηρήσεις του που οι ίδιες οι θέσεις της αριστεράς του δίνουν το δικαίωμα να κάνει….