Είμαστε τελικά η γενιά του Ιράκ ;

Προηγούμενες γενιές χαρακτηρίστηκαν από τον πόλεμο του Βιετνάμ, όπως εξελίσσονται τα πράγματα και εμείς μάλλον πρέπει να αυτοπροσδιοριστούμε ως η γενιά του Ιράκ. Οι πληγές των Αμερικανών μετά την επίθεση του 2003 δε λένε να κλείσουν και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι οι διαμάχες μεταξύ των υποψηφίων για τα χρίσματα στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές αναλώνονται στο θέμα του Ιράκ. Η βεβαιότητα πως πρόκειται για ένα νέο Βιετνάμ είναι διάχυτη.

Αρκεί να υπολογήσει κανείς πως κανένας λογαριασμός χρηματοδότησης για τον πόλεμο δεν πέρασε μαζί με κάποιο χρονοδιάγραμμα για απόσυρση. Το χειρότερο δε είναι πως ο ίδιος ο πλανητάρχης δηλώνει πια ξεκάθαρα ότι η Αμερικανική παρέμβαση πολιτική, οικονομική και η πολιτική ασφαλείας στην περιοχή θα παραταθεί και μετά την προεδρία του. Ο στόχος πλέον είναι η δημιουργία στο Ιράκ “ενός φυλακίου προβολής της αμερικανικής δύναμης στη Μέση Ανατολή” παρομιάζοντας με το πρότυπο της Κορέα. Η συμφωνία που επιδιώκει η ιρακινή κυβέρνηση με τις Αμερικανικές δυνάμεις (για περίπου 15000 με 25000 στρατιώτες και ετήσιο κόστος 4-10 δις $) για την ασφάλεια της χώρας τα επόμενα χρόνια θα είναι μάλλον ο “πιλότος” για την εξασφάλιση της Αμερικανικής παρουσίας στην περιοχή και τη διασφάλιση των συμφερόντων σχετικά με το πετρέλαιο.

Όπως δείχνουν τα πράγματα μάλλον η πληγή αυτή δεν κλείνει, οι Αμερικανοί είναι υποχρεωμένοι να παραμείνουν στον Ιράκ και το ερώτημα είναι αν η πολιτική αυτή μπορεί να αλλάξει με νίκη κάποιου Δημοκρατικού υποψηφίου και αν ναι ποιου. Οι προβληματισμοί εντείνονται και 5 χρόνια περίπου μετά την αρχική επίθεση τίποτα δεν έχει, περισσότερο μετά τις κινήσεις των Τούρκων στην περιοχή όλα ξαναρχίζουν…

δείτε το σχετικό άρθρο του Spencer Ackerman στο “American prospect”