Back to Basics

Είναι κάτι ώρες και μέρες που θέλω να τα πετάξω όλα. Κινητά, υπολογιστές, μηχανήματα, facebook, τα πάντα όλα. Είναι κάποιες μέρες που τα νιώθω ότι είναι βαρίδια στις τσέπες μου, με κρατάνε κάτω. Με δένουν και μου κλείνουν μάτια και αυτιά. Η ζωή τρέχει γύρω μου και εγώ κοιτάω μια οθόνη, όπως όλοι μας πλέον.

Είναι ειρωνικό αλήθεια το ότι η δουλειά μου έχει να κάνει ακριβώς με αυτό! Είναι εκεί που το σύμπαν γελάει μαζί σου. Αυτό.

Είναι σοκαριστικό πάντως το πώς αυτά τα πράγματα που δημιουργήθηκαν για να κάνουν πιο απλή τη ζωή σου, την κάνουν στην ουσία πολύ πιο περίπλοκη και δύσκολη. Μπορεί να διασκεδάζεις αλλά σε κάνουν και να εξαρτηθείς και από αυτά. Και δεν μιλάω τώρα μόνο για αυτές τις…οικιακές τεχνολογίες. Μιλάω γενικότερα για όλη την εξέλιξη της ζωής μας.

Το πότε το καταλαβαίνεις μπορεί να είναι τυχαίο. Εγώ το κατάλαβα βλέποντας τηλεόραση! Έβλεπα λοιπόν World Party όπου ήταν στην Κένυα και εκεί ήταν ο αδερφός του ενός με τους Γιατρούς του Κόσμου. Τους έκανε λοιπόν «ξενάγηση» στις εγκαταστάσεις (ο θεός να τις κάνει) και έφτασαν και στο μαιευτήριο. Εκεί λοιπόν ήταν μια κοπελίτσα με ένα μωρό στα χέρια της σε ένα κρεβάτι. Κάνανε το γύρισμα κλπ και ρωτάνε ξαφνικά πότε γεννήθηκε το μωρό και τους λένε πριν από 3 ώρες…Και γυρνάει σοκαρισμένος ο παρουσιαστής και λέει κάνει να είμαστε τόσα άτομα εδώ μέσα; Και της λέει η γιατρίνα, μια χαρά είναι, δεν έχει ανάγκη. Πήγαν, μίλησαν στην μητέρα (που ήταν πραγματικά εξαιρετικά η κοπέλα, καθόταν), είδαν και χάιδεψαν το μωράκι σαν να μην συμβαίνει τίποτα, με τους γιατρούς εκεί δίπλα.

Ποια είναι η πλάκα; Για κάντε μια βόλτα σε ένα ελληνικό μαιευτήριο. Δοκιμάστε να πλησιάσετε σε μία που μόλις έχει γεννήσει…Δεν θα μπορέσετε, θα κουτουλήσετε πάνω στην γυάλα στην οποία την έχουν τοποθετήσει. Κανείς δεν την πλησιάζει, κανείς δεν ακουμπάει το μωρό, μπαίνουν μόνο 2-2 άτομα μέσα στο δωμάτιο. Εννοείται ότι μετά βάζουμε πρόγραμμα και αστερίσκους ακόμα και στο πότε ανοιγοκλείνουμε τα μάτια μας, μάνα, μωρό, πατέρας, συγγενείς μέχρι τρίτου βαθμού και η γειτόνισσα απέναντι.

Προφανώς, δεν λέω να φτάσουμε στο επίπεδο της Κένυας, εκεί υπάρχουν άλλα προβλήματα πολύ πιο άμεσα και πιεστικά. Αλλά για να πετυχαίνει εκεί και, μεταξύ μας, για να πετυχαίνει τόοοοοσα χρόνια, αιώνες, χωρίς τα υπερσύγχρονα μέσα που έχουμε τώρα μάλλον κάτι υπερβολικό κάνουμε. Δεν είναι λίγοι άλλωστε αυτοί που λένε ότι όσο πιο πολύ προχωράει η ιατρική, τόσο πιο πολλές αρρώστιες έχουμε (και όχι το αντίστροφο). Είναι σαν να τις δημιουργούμε.

Τείνω να γίνω υπέρμαχος και μάλιστα φανατική, του ότι πρέπει να απλοποιήσουμε τη ζωή μας. Back to the basics όπως λέω και στον τίτλο. Κάνουμε 1-2-3-100 βήματα πίσω και κοιτάμε τις υπερβολές μας, τις κόβουμε και κρατάμε μόνο ότι είναι απαραίτητο. Το ότι έχουμε πρόοδο σε κάποια θέματα δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιείται με τους τρόπους που θα έπρεπε και ότι όλοι αυτοί οι τρόποι είναι καλοί και θεμιτοί. Καλό είναι λοιπόν να επιλέγουμε τι χρησιμοποιούμε και σε ποιο βαθμό και κυρίως να μην χάνουμε το ανθρώπινό μας κομμάτι.

Άλλωστε, τόσα χρόνια έχουμε επιζήσει χωρίς όλα αυτά, γιατί τώρα ξαφνικά τα χρειαζόμαστε;