Ο stalker της γειτονιάς σας

[Προσπάθησα να βρω μια μετάφραση της λέξης stalker που να την περιγράφει όπως την έχω στο μυαλό μου και να είναι μία λέξη αλλά δεν τα κατάφερα, οπότε θα κάνετε υπομονή με το αγγλικό]

Είδα ένα άρθρο κάπου στον χαμό του διαδικτύου με τίτλο «πώς μπορείς να μισείς τόσο πολύ κάποιον που δεν γνωρίζεις» ή κάτι τέτοιο ανάλογο και μου χτύπησε καμπανάκι. Δεν διάβασα το άρθρο, ήταν κάποια από αυτές τις προσωπικές ιστορίες/εμπειρίες που τις αποφεύγω γιατί με στενοχωρούν αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι ο τίτλος είναι μία πραγματικότητα.

Πόσους από αυτούς που έχουμε φίλους στα διάφορα κοινωνικά μέσα ή τους ακολουθούμε, τους γνωρίζουμε πραγματικά; Πόσες φορές μπορούμε να δικαιολογήσουμε τα συναισθήματα που νιώθουμε απέναντί τους χωρίς να τους έχουμε μιλήσει ούτε μία φορά; Βλέπουμε μια φωτογραφία τους ή μια ανάρτησή τους και αμέσως έχουμε μια αντίδραση την οποία είτε την κρατάμε στο μυαλό μας είτε φτάνουμε στο σημείο να την μοιραστούμε κιόλας. Γιατί έχουμε τέτοιες αντιδράσεις για ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε και κυρίως γιατί θεωρούμε ότι τους νοιάζει και τις μοιραζόμαστε μαζί τους;

Φυσικά οι περισσότεροι από εμάς δεν φτάνουμε την κακή έννοια του stalker, που θέλουμε να κάνουμε κακό στον άλλον. Απλά μας αρέσει να παρακολουθούμε το τι κάνουν οι άλλοι, κυρίως «διάσημοι», θέλουμε να δούμε πώς είναι όταν κλείνουν τα φώτα και είναι στο σπίτι τους με τους ανθρώπους τους δικούς τους. Μερικές φορές πέφτουμε στην λούμπα και το κάνουμε και με άλλους ανθρώπους, ανθρώπους που ήταν στη ζωή μας ή θα θέλαμε να είναι στη ζωή μας. Είναι περίεργο πώς τα social media μας έχουν ανοίξει ένα παράθυρο στις προσωπικές ζωές των άλλων, με τις ευχές τους πάντως (αφού έχουν public τις αναρτήσεις τους).

Νομίζω ότι δύο θέματα πρέπει να μας απασχολήσουν σε αυτές τις συμπεριφορές. Αρχικά, τι επιπτώσεις μπορούν να έχουν σε εμάς και στη συνέχεια (και ίσως κυριότερα) γιατί νιώθουμε την ανάγκη να το κάνουμε αυτό. Το ένα ίσως συνδέεται και με το άλλο. Πολλοί το κάνουν γιατί είναι απλά κουτσομπόληδες ή ακόμα καλύτερα απλά περίεργοι. Όσο αυτό είναι σε ένα ανεκτό επίπεδο, τότε πρόβλημα δεν υπάρχει. Όταν γίνεται όμως έμμονη ιδέα, τότε αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο.

Υπάρχει όμως και η άλλη κατηγορία ανθρώπων που το κάνουν γιατί δεν είναι ευτυχισμένοι με τη δική τους ζωή και ψάχνουν είτε άλλα παραδείγματα που περνούν καλύτερα είτε άλλα παραδείγματα για να μπορέσουν να αισθανθούν καλύτερα σε περίπτωση που και οι άλλοι περνούν δύσκολα. Δηλαδή από τη μία χαίρονται με τη ζωή των άλλων, αφού δεν μπορούν να χαρούν με τη δική τους και από την άλλη, αφού δεν μπορούν να χαρούν με τη ζωή τους, επιλέγουν να κράζουν τους πάντες ώστε ούτε οι άλλοι να χαίρονται.

Μπορούν να υπάρξουν και θετικές και αρνητικές επιπτώσεις πάντως. Μπορεί μια καλύτερη ζωή από τη δική μας να μας δώσει ώθηση να φτιάξουμε και τις δικές μας συνθήκες. Μπορεί όμως και να μας ρίξει στα ψυχολογικά τάρταρα, να μας ρίξει τελείως και να θέλουμε να τα παρατήσουμε.

Τελικά είναι περίπλοκη η εξήγηση του γιατί μπαίνουμε στην διαδικασία να «παρακολουθήσουμε» κάποιον στα social media, είτε τον ξέρουμε είτε όχι. Αυτή η ανάγκη μας να ακολουθήσουμε και παρακολουθήσουμε υπήρχε από πριν ή την χρωστάμε στην δύναμη που μας δίνουν τα social media; Μήπως τελικά δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αυτή τη δύναμη και μας έχει ξεφύγει; Μήπως δεν είναι αυτός ο στόχος των μέσων; Μήπως αντί να μας ενδυναμώνουν, βγάζουν στο φως όλο και περισσότερες αδυναμίες μας;

Δεν μπορώ πάντως να μην παραδεχτώ ότι πολλές είναι οι φορές που αναπολώ τη ζωή πριν τα social media. Όλα φαίνονταν (και ίσως ήταν) πολύ πιο απλά.