Αυτή η Κυριακή δεν θα είναι σαν τις άλλες, του Ν. Ηλιόπουλου

Αν η παραπάνω φράση μοιάζει λίγο κλισέ, τότε ίσως φταίει που εδώ και πολλά χρόνια μάθαμε ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Ότι τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε αλλιώς γιατί αυτά είναι «επικίνδυνα πράγματα», «ανεύθυνα», καιροφυλακτούν «οι εταίροι», «οι δανειστές» και έπεται «πιστωτικό γεγονός».

Σήμερα, όμως ο τίτλος αυτού του σημειώματος έχει μέσα του μια βαθιά αλήθεια. Όντως αυτή η Κυριακή προσφέρει μια ευκαιρία. Και πρωτίστως την προσφέρει σε όλον αυτό τον κόσμο, τους ανθρώπους της γενιάς μας, που ήδη πριν την κρίση ξεκίνησαν να δουλεύουν για 400 ευρώ, να ψάχνονται για να φύγουν στο εξωτερικό, να ζουν διαρκώς με την απειλή της ανεργίας. Αυτός ο κόσμος δεν έχει τίποτα να φοβάται από την τρομοκρατία της κυβέρνησης, ούτε βέβαια έχει κάποια προσμονή για καλύτερες μέρες με τα κλειδιά της χώρας στα χέρια του Σαμαρά, του Βενιζέλου και των φίλων τους.

Από την άλλη, μπορεί μόνο να ελπίζει αλλά και να αμφιβάλλει. Ένας στίχος των Active Member, λέει «Μπροστά δεν ξέρω τι θα βρώ, μα πίσω δε γυρνάω». Προβάλλοντας αυτή τη φράση στο σήμερα, γνωρίζουμε ότι πολύς κόσμος έχει ακόμα αμφιβολίες για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ όντως μπορεί να τα καταφέρει και να συγκροτήσει μια κυβέρνηση απολύτως στον αντίποδα των κυβερνήσεων των προηγούμενων ετών. Υπάρχει η αμφιβολία και το ερώτημα αν στα αλήθεια μπορεί να αντιμετωπιστεί το δυσεπίλυτο πρόβλημα του τι μπορεί να πράξει μια κυβέρνηση για να δώσει χώρο στη νεολαία, να αξιοποιήσει τις ικανότητες της, να της φτιάξει ένα περιβάλλον για να ζήσει και να δημιουργήσει.

Αυτή η αμφιβολία είναι πέρα για πέρα κατανοητή, ακριβώς επειδή έχουμε ζήσει όλοι και όλες στα χρόνια του μονόδρομου ο οποίος ορίζει ότι είτε θα συμβιβαστείς είτε θα οδηγηθείς στην παραίτηση. Έχουμε φτάσει όμως σε ένα ιστορικό σημείο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν γεννήθηκε το 2012, ούτε έχτισε σχέσεις με τη νέα γενιά τα τελευταία χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πολιτικό αποτέλεσμα της κινητοποίησης της νέας γενιάς ήδη από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Σήμερα, έρχεται να εκπληρώσει ένα όραμα που βρίσκεται σε εκκρεμότητα. Το όραμα για μια κοινωνία που θα βασίζεται στους νέους και τις νέες, θα προστατεύει το δικαίωμα τους στη γνώση και την εργασία και θα τους αφήνει τα περιθώρια να αναπνεύσουν.

Έρχεται για να επαναφέρει την αξιοπρέπεια στην εργασία, επαναφέροντας τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, βάζοντας τέλος στην ελαστική, ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία που έκαναν κανόνα οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Έρχεται για να αποκαταστήσει την ομαλή λειτουργία των δομών της εκπαίδευσης. Να βάλει τέλος στο σχολείο-εξεταστικό κέντρο, να ενισχύσει τη μαθητική μέριμνα, να επαναφέρει τις στοιχειώδεις λειτουργίες των ΑΕΙ και των ΤΕΙ που έπαψαν να υπάρχουν με τις απολύσεις του διοικητικού προσωπικού, να επενδύσει στην έρευνα και τη σύνδεση της παραγόμενης γνώσης στα ελληνικά πανεπιστήμια, με τις κοινωνικές ανάγκες.

Οι μέρες που έρχονται φέρνουν μαζί τους την ελπίδα. Ο φόβος έχει χάσει προ πολλού. Μας αξίζει να ζήσουμε αλλιώς.

Νάσος Ηλιόπουλος
Υποψήφιος Βουλευτής Α’Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ
www.nasosiliopoulos.gr