Το νορμάλ είναι υποτιμημένο...

Θα πρέπει πραγματικά να ευχαριστώ τον Θεό που η παρέα μου μου δίνει τροφή για σκέψη και….γράψιμο. Έτσι και τώρα, πάνω σε συζήτηση μέσω μέιλ (πολύ εποικοδομητική, την κάνουμε Δευτέρα με Παρασκευή, σαν θεραπεία!) για σχέσεις μου προέκυψε αυτή η διαπίστωση.

Το νορμάλ τελικά είναι πολύ υποτιμημένο. Αυτό θα μπορούσε να ειπωθεί και αλλιώς: ότι το περίεργο, το εξτρίμ είναι υπερτιμημένο. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Οι σχέσεις μας τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει περίεργες. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, έχουμε γίνει και εμείς περίεργοι. Πλέον δεν είμαστε ικανοποιημένοι με τίποτα σε αυτήν τη ζωή. Είναι ώρες που αναρωτιέμαι γιατί οι παλιοί έμεναν για πάντα μαζί, παντρεμένοι και αγαπημένοι όπως στην αρχή. Και μιλάμε για 50-60 χρόνια, όχι αστεία. Τους χώριζε ο θάνατος. Δεν είχαν πολλά υλικά αγαθά, ειδικά τα παλιότερα χρόνια, αλλά φαινόνταν σαν να είχαν τα πάντα.

Τώρα εμείς είμαστε της ταχύτητας, του γρήγορου. Αν κάτι δεν μας κάθεται, πάμε στο επόμενο. Αν κάποιος δεν μας κάθεται, πάμε επίσης στον επόμενο χωρίς να αφήνουμε τα συναισθήματα να μπαίνουν στην μέση. Αν κάτι χαλάει, το πετάμε, δεν το φτιάχνουμε. Αν τσακωνόμαστε, ρίχνουμε τοίχο, δεν κάνουμε πίσω. Δεν συζητάμε. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι η ζωή μας είναι απλά μια κούρσα προς κάτι καλύτερο. Ποτέ δεν νοιώθουμε ότι πιάνουμε λιμάνι να ηρεμήσουμε. Δεν έχουμε σταθερό στόχο, συνεχώς αλλάζει και μεταφέρεται πιο μακριά. Στην ουσία, με αυτόν τον τρόπο, μας φαίνεται ότι δεν πιάνουμε ποτέ τον στόχο μας ενώ στην ουσία έχουμε πιάσει πολλούς και απλά βάζουμε τρικλοποδιά στον εαυτό μας.

Και καλά όταν πρόκειται για θέματα καριέρας. Εκεί μπορεί να είναι και καλό να θέτεις υψηλότερους στόχους. Είναι θεμιτό. Αλλά στο θέμα των σχέσεων αρχίζει και έχει προβλήματα το θέμα. Από πότε ξεκινήσαμε να ψάχνουμε όλοι το εξτρίμ και δεν μας αρέσει τίποτα; Βλέπω γύρω μου και με λύπη μου διαπιστώνω ότι ελάχιστοι έχουν μια νορμάλ σχέση. Βλέπω ανθρώπους που είναι μαζί μόνο για το σεξ χωρίς να θέλουν να δεσμευτούν συναισθηματικά. Αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα όταν το θέλουν και οι δύο, αλλά όταν ο ένας έχει αισθήματα και ο άλλος τον έχει μόνο για ένα συγκεκριμένο πράγμα, κάτι δεν πάει καλά.

Ώρες ώρες φοβάμαι ότι κανείς δεν θέλει πλέον μια κανονική σχέση. Μια σταθερή σχέση. Με έναν νορμάλ άνθρωπο που θα σου συμπεριφερθεί σωστά και γλυκά. Που θα σε κάνει να περάσεις καλά και εκτός κρεβατιού, που θα μπορείτε να μοιραστείτε πράγματα και να δημιουργήσετε αναμνήσεις από μικρές και καθημερινές στιγμές. Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ σε καταστάσεις που δεν είναι λογικές που φτάσαμε σε σημείο να θεωρούμε αυτές τον κανόνα και τις νορμάλ σχέσεις τις εξαιρέσεις. Το χειρότερο είναι ότι αν τις δούμε τις νορμάλ, δεν τις αναγνωρίζουμε. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι ακόμα και να τις δούμε και να έρθουν στο δρόμο μας, έχουμε καεί τόσο πολύ από τύπους/τύπισσες που είναι μαλάκες, που φοβόμαστε να αφεθούμε και περιμένουμε στην γωνία για να γίνει το κακό. Να μας κερατώσει, να χαθεί μια μέρα ξαφνικά, να αλλάξει συμπεριφορά κλπ.

Όταν αφήνουμε αυτό το νορμάλ να μας παρασύρει, διαπιστώνουμε ότι είναι γλυκό, είναι όμορφο. Μας προσφέρει ασφάλεια, μας προσφέρει συμπαράσταση, συμβουλές, λύσεις που μόνοι μας, σε ένα αβέβαιο περιβάλλον δεν θα είχαμε. Το νορμάλ, το απλό, το χωρίς περιπλοκές μπορεί να είναι εξαιρετικά όμορφο. Μην το υποτιμάμε γιατί νομίζουμε ότι θα το βαρεθούμε. Οι εμπειρίες που μπορεί να μας προσφέρει θα είναι για μια ζωή σε αντίθεση με το “high” που θα μας προσφέρει μια εφήμερη εξτρίμ εμπειρία. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για εξτρίμ πράγματα. Γι΄αυτό τρώμε τα μούτρα μας κάθε τρεις και λίγο και ξεσπάμε σε άλλους.