Plissken 2014: Ό,τι έγινε στο καλύτερο φεστιβάλ της πόλης!

Η φετινή διοργάνωση

Περισσότερα ονόματα από τις προηγούμενες χρονιές, αρκετά από αυτά για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Περισσότερα stages, που στο σύνολο έφταναν τα πέντε. Προσεγμένη διαφήμιση με διαφορετικές αφίσες για κάθε καλλιτέχνη και διαμόρφωση ενός χώρου που μου έδινε την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε καλοκαιρινές διακοπές παρέα με όλη την Αθήνα. Μέσα σε όλα αυτά υπήρχαν και τα διάφορα περίπτερα που διεξήγαγαν διαγωνισμούς, παιχνίδια για όλα τα μικρά και μεγάλα παιδάκια από το Allou! Fun Park και φυσικά ξαπλώστρες γιατί από ένα σημείο και μετά θέλεις να γείρεις κάπου το κορμί σου. Το αποτέλεσμα ήταν ένα τεράστιο 2ήμερο ποικιλόμορφο μουσικό πάρτι, με 66 καλλιτέχνες, αρκετό αλκοόλ και δυστυχώς, για μένα, κανένα TARDIS για να προλάβω να τα δω όλα όπως ακριβώς θα ήθελα

Τι δε μου άρεσε στο φετινό Plissken

• Δεν έχω την παραμικρή ιδέα του πόσο δύσκολο είναι να χωρέσεις τόσους πολλούς καλλιτέχνες σε ένα φεστιβάλ, ωστόσο δεν πέρασα καλά με το ότι το πρόγραμμα πήγε πίσω για πάνω από μία ώρα και τις δύο μέρες. (Η δεύτερη μέρα σαφώς δικαιολογημένη λόγω βροχής που αποσυντόνισε πλήρως τα τεχνικά crews.) Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μία εκνευρισμένη και κουρασμένη μερίδα κοινού, που κατέληξε να φύγει πριν την εμφάνιση του Vitalic ή των Mount Kimbie. Κρίμα, γιατί και τα δύο τελευταία αυτά acts του Main Stage ήταν πράγματι φανταστικά.

• Δεν υπήρχε μεγάλη ποικιλία στο φαγητό και οι τιμές αναλογικά με την ποσότητα ήταν λιγάκι τσιμπημένες. Όταν φιλοξενείς στο χώρο σου έναν τόσο μεγάλο αριθμό ατόμων, είναι καλό να είναι καλά ταϊσμένοι για να μη γκρινιάζουν και να αντέχουν στις τόσες ώρες.

Οι εκπλήξεις του φετινού Plissken

Wild Beasts. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο αντικειμενική μπορώ μιας και είμαι groupie τους. Ήταν μία πάρα πολύ έξυπνη κίνηση να τους φέρουν στην
Ελλάδα φέτος, με το νέο τους δίσκο και απ’ όσο άκουσα, για αρκετούς ήταν ο λόγος που έκλεισαν τουλάχιστον ημερήσιο εισιτήριο.

Son Lux. Έγινε το μπαμ με τη Lorde, μάθαμε κι αυτούς. Κανείς όμως δεν περίμενε αυτό που έγινε επί σκηνής – θα σας πω περισσότερα πιο κάτω. Φέρτε τους ξανά, μόνους τους, σε ένα μεγάλο stage, να παίξουν βράδυ, να μας δείξουν πως γίνεται.

• Παρασκευή, 6 Ιουνίου

Noise Figures (GR)

Ήταν από τα ονόματα που δεν ήξερα. Ακολούθησα τον ήχο τους και πήγα κοντά στο εξωτερικό stage. Αυτό που άκουσα ήταν ωραιότατες μπλουζογκαραζιές και αυτό που είδα ήταν ένα ντουέτο να χαίρεται με αυτό που κάνει και να μεταδίδει απλόχερα ενέργεια στο κοινό που ήταν ακόμα χαμένο μέσα στο ξεκίνημα του φεστιβάλ. Πολλά μπράβο!

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Να έπαιζαν βράδυ, να είχαν πιεί και περισσότερο, να δεις εκεί τι θα γινότανε!» Νομίζω συμφωνώ, ναι.

Tijuana Panthers (US)

Το Plissken ήταν η πρώτη στάση της Ευρωπαϊκής τους περιοδείας και ήταν ιδιαίτερα χαρούμενοι με αυτό. Καλοκαιρινά αγόρια, παίζουν surf pop και για όση
ώρα κράτησε το set τους μας έκαναν να κουνηθούμε και να κάνουμε ρόλερς σε κάποια παραλία της Αμερικής.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Θέλω να βγάλω τα μπούτια μου έξω και να λιαστώ στο Miami Beach!»

Say Lou Lou (AU/SE)

Με αυτά τα κορίτσια είχα αγχωθεί πολύ. Είχαν ήδη καθυστερήσει αρκετά να βγούν και είχαν πολλά προβλήματα με τον ήχο τους. Ωστόσο, κατάφεραν να αποζημιώσουν το αρκετό κοινό τους με την ενέργειά και τη χαρά τους. Γλυκύτατη κίνηση το ότι δώρισαν βινύλια και αυτοκόλλητα στο κοινό για να ζητήσουν συγγνώμη για την καθυστέρηση. Μπορεί να μην ήταν από τα acts που περίμενα, αλλά πέρασα αρκετά καλά κυρίως γιατί αντιμετώπισαν όλα τα προβλήματα μεχαμόγελο.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Είναι κάτι ανάμεσα σε Britney Spears και Chelsea Wolfe, αλλά το υποστηρίζουν και το πιστεύουν.»

Το δεύτερο καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Ευτυχισμένη Eurovision 1998!» Εντάξει, αυτό ήταν κακιούλα. Γέλασα όμως αρκετά.

Girls Against Boys (US)

Και τώρα θα γκρινιάξω. Ήταν από τα ονόματα που περίμενα με αγωνία κι όμως δεν ικανοποιήθηκα σχεδόν καθόλου. Σίγουρα ένας λόγος ήταν ο μέτριος ήχος του Main Stage, όσοι ήταν εκεί σίγουρα παρατήρησαν πως μέχρι να βγούν οι 65daysofstatic είχε προβλήματα. Δεν ένοιωσα αυτό που περίμενα από αυτή τη μπάντα που πάει πίσω τόσα χρόνια και παίζει αυτό που παίζει, δεν είδα την ενέργεια που ήθελα να δω στο κοινό και εν τέλει κατέβασα τα μούτρα μου και περίμενα τον Fink.

Το καλύτερο σχόλιο/ερώτηση που άκουσα: «Αν τους βλέπαμε στην εποχή του Cruise Yourself, θα περνάγαμε καλύτερα;» Discuss.

Fink (UK)

Δε θα το παίξω ψαγμένη. Τον κύριο Fink τον έμαθα πριν κάνα 3μηνο, περίμενα πως και πως να τον δω, μα σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να πάθω αυτό που έπαθα όταν άκουσα live. Η φωνή του με συνεπήρε και σε συνδυασμό με τον κόσμο γύρω μου που χόρευε και τραγουδούσε με τα μάτια κλειστά, ένοιωσα με σιγουριά πως ήταν το πρώτο act της ημέρας στο οποίο είχα αφεθεί τελείως, πέρναγα τέλεια και ένοιωθα οικειότητα με τους ανθρώπους πάνω στη σκηνή. Για μένα κάπου εκεί ξεκίνησε η πρώτη μέρα Plissken στα σοβαρά. Highlight του set, το “Looking Too Closely”.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Να τον έχεις θείο, λέει, και να έρχεται τις Κυριακές να τρώτε μαζί μηλόπιτα.» Μια οικογένεια γίναμε, σου λέω!

Wild Beasts (UK)

Έφτασε η αγαπημένη μου στιγμή! Έπιασα τη θέση μου μπροστά στο κάγκελο, κάτω ακριβώς από τον Hayden (είπαμε, είμαι groupie) και περίμενα. Ο συνδυασμός φαλτσέτου και βαρύτονου σ’αυτή τη μπάντα είναι πράγματι ανατριχιαστικός και το βίωσα με το παραπάνω.

Ευγενέστατοι, ταύτισαν την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας με το πρώτο μας ραντεβού και φρόντιζαν να δείχνουν καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους το πόσο ταπεινοί καλλιτέχνες είναι. Πολύ καλό setlist με κομμάτια κυρίως από τον καινούριο τους δίσκο και φανταστικό κλείσιμο με Lion’s Share, που με βρήκε με τα μάτια κλειστά να φωνάζω μαζί με τον Hayden. Ευχαριστώ το Plissken γι’αυτό.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Είναι σα να ακούς πολλά μικρά γατάκια να τραγουδάνε και τη φωνή της συνείδησης να τα επαναφέρει στην τάξη.» Αυτό
ακριβώς.

65daysofstatic (UK)

Και αμέσως μετά τους Wild Beasts, ήρθε η δεύτερη αγαπημένη μου στιγμή της πρώτης μέρας! Όσες φορές κι αν τους δω, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς είναι αυτό που τους κάνει τόσο μα τόσο καλούς live. Η μπάντα αυτή ξέρει να παίζει μουσική και έχει πλήρη επίγνωση του ότι το κάνει καλά. Η setlist είχε κυρίως κομμάτια απ’τον τελευταίο τους δίσκο, μα τα highlights ήταν σαφώς το “Retreat! Retreat!” και το “Radio Protector”. Άπειρη ενέργεια, ήρθαν, τα έσπασαν όλα κι έφυγαν. Ήταν απ’τις στιγμές του Plissken που κανείς δεν ήταν ακίνητος και από τα acts που θα ήθελα να κρατήσουν περίπου τρεις μέρες ακόμα.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Έκαναν το Wild Light, που είναι ο πιο φλώρικος δίσκος τους, να ακουστεί έτσι και να κοπανιούνται όλοι.» I rest my case.

Fuck Buttons (UK)

Κάπου πριν ξεκινήσουν οι Fuck Buttons ένοιωθα το σώμα μου να υποφέρει απ’την κούραση, αλλά ήξερα πως έπρεπε να μείνω κι άλλο. Δε διατήρησαν καμία άμεση επαφή με το κοινό, εδώ που τα λέμε δεν χρειάστηκε καν. Κατάφεραν, όσο αποστασιοποιημένοι κι αν έδειχναν πως είναι, να μας κάνουν όλους να ξεχάσουμε το κρεβάτι μας, που τόσο ονειρευόμασταν, και να μπούμε στον κόσμο τους. Αν έπρεπε να διαλέξω μία εμφάνιση που νίκησε την πρώτη μέρα, τότε αυτή θα ήταν σίγουρα των Fuck Buttons. Και δεν ξέρω τι λέτε εσείς, οι πρωτοδισκάκηδες, αλλά παίξανε Hidden XS.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Αυτό που ακούμε είναι το soundtrack των Future Sentinels!» ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ.

Vitalic (FR)

Και κάπου εδώ με είχε πιάσει αυτό το hyperactivity της νύστας και της κούρασης και ήθελα να μείνω και για Vitalic και τελικά άξιζε. Τα αυτιά μου βούιζαν ήδη από τους Fuck Buttons και το σώμα μου κουνιόταν από μόνο του. Παρατήρησα το κοινό και έβλεπα μόνο κουρασμένους ανθρώπους να χορεύουν, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Νίκη για την ώρα που έπαιξε ο Vitalic λοιπόν.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Δεν έχω ιδέα τι ακούω γιατί κοιμάμαι, αλλά περνάω υπέροχα με το οτιδήποτε κάνει!»

• Σάββατο, 7 Ιουνίου

Dirty Beaches (TW)

Κάπως έτσι ξεκίνησε η δεύτερη μέρα Plissken. Με τον Alex Zhang Hungtai, γνωστό ως Dirty Beaches, να παρουσιάζει κομμάτια κυρίως απ’το περσινό του album και να δείχνει πως εκτός από rock and roll αισθητική, την οποία συνδυάζει αρκετά καλά με ambient στοιχεία και ηλεκτρονικό θόρυβο, έχει και δυνατότητες performer.

Ωστόσο, δεν με έπεισε όσο περίμενα και ίσως γι’αυτό να φταίει το ότι ήταν το πρώτο μου act της μέρας.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Δώστε του ένα ρόλο σε παράσταση να δούμε τι άλλο μπορεί να κάνει!» Ναι, αυτό θα ήταν ενδιαφέρον

Son Lux (US)

Για μένα, ήταν ξεκάθαρα το καλύτερο πράγμα που άκουσα στο Outdoor Stage τη δεύτερη μέρα και η έκπληξη του φετινού Plissken. Ιδιοφυέστατο παίξιμο από κιθαρίστα και drummer, οι οποίοι έμπλεκαν στη μουσική τους ηλεκτρονικά, jazz και math rock στοιχεία και ένας frontman, ο οποίος πραγματικά ζούσε την κάθε στιγμή επί σκηνής με τον δικό του τρόπο. Λάτρεψα την ενέργειά τους, το δέσιμο που έδειχναν να έχουν μεταξύ τους, το ότι μας έκαναν όλους να παρασυρθούμε και να μην μπορούμε να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω τους και τέλος, το ότι μου έπαιξαν το Lost it to Trying σε extended εκδοχή με φανταστικό τζαμάρισμα. Σας αγαπώ, να ξανάρθετε.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Συναρπαστική ανακάλυψη!» Ε, ναι.

Damien Jurado (US)

Αυτό που συνέβη στον Damien Jurado ήταν περίεργο. Αρχικά, διαθέτει μια υπέροχη φωνή και φέτος κυκλοφόρησε έναν απ’τους πιο ταξιδιάρικα όμορφους δίσκους. Για μένα, έλειπε αυτό το κάτι παραπάνω της ενορχήστρωσης που έχει στους δίσκους του, μα ταυτόχρονα σέβομαι απεριόριστα το ότι βγήκε να παίξει αυτό το live και να το στηρίξει μόνο με την κιθάρα και τη φωνή του. Το περίεργο έρχεται στο ότι παρατήρησα ένα κοινό χωρισμένο στα δύο. Υπήρχαν αυτοί που πέρναγαν απλά καλά και υπήρχαν και αυτοί που είχαν συγκινηθεί τόσο πολύ που ξεσπούσαν σε κλάματα. Ακόμα και να μην ικανοποιήθηκα εγώ όσο θα ήθελα, αναγνωρίζω το ότι άγγιξε τόσο μια μερίδα του κοινού έχοντας μόνο μια κιθάρα στα χέρια του.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Damien, με διαλύεις» …από έναν τύπο που έκλαιγε.

The Soft Moon (US)

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Τους The Soft Moon τους εκτιμώ γιατί υπηρετούν πιστά το κίνημα 80’s noise/post punk/synth pop. Σαν παιδί που μεγάλωσε με τέτοια ακούσματα και δεν μπόρεσε να τους δει στο Gagarin, δεν θα μπορούσα να λείπω από κει. Σαφέστατα από τις καλύτερες εμφανίσεις του φετινού Plissken. Κατάφεραν να κάνουν το γεμάτο Main Stage να χτυπιέται και ακόμη και αυτοί που δεν ήξεραν «τι είναι αυτό το Soft Moon που θα παίξει;», κατάλαβαν. Κάπου εδώ παρακαλώ να σημειωθεί ότι παίξανε το “Circles”, ευχαριστώ.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Και τώρα θα βγούνε οι Cure.» Για μια στιγμή που ήμουν in the zone, το σκέφτηκα και μου άρεσε. Χμ.

Imam Baildi SoundSystem (GR)

Τους Imam Baildi τους ξέρουμε. Είναι αυτοί που παίρνουν τα κομμάτια που άκουγε η γιαγιά μας και τα μπλέκουν με ροκ κιθάρες, χιπ χοπ ρυθμούς και ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια. Αυτό που κάνανε στο Plissken, όπως είπαν και οι ίδιοι, τους βγήκε λίγο πιο ροκ από άλλες φορές. Σε γενικές γραμμές πέρασα πολύ καλά, χόρεψα και τραγούδησα και δεν ήμουν η μόνη. Αν άλλαζα κάτι θα ήταν τα freestyles του MC Yinka, που τα θεώρησα αχρείαστα και χωρίς νόημα.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Σοφία Βέμπο με κιθάρες Mastodon»

Dub Pistols (UK)

Αυτοί οι Λονδρέζοι ήρθαν με όρεξη. Επέβαλαν τον ήχο τους με πολύ ιδιαίτερο τρόπο και κάπου από τα μέσα του set και μετά δεν υπήρχε άνθρωπος που δεν χόρευε. Λίγο η όρεξή τους, λίγο οι πολλές μπύρες που είχαν πιεί, μετέτρεψαν το εξωτερικό stage του Plissken σε ένα dub/hip hop πάρτι όπου όλοι ήταν χαρούμενοι.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Αν όλες οι μουσικές ήταν έτσι, θα ήμουν σίγουρα πιο χαρούμενος.»

The Black Lips (US)

Πάρα πολλοί από το κοινό του φετινού Plissken ήταν εκεί για τους Black Lips. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την τρομερή διάθεση που είχαν και το ότι έκαναν το Main Stage να τραγουδάει ολόκληρο μιας και ξέρουν στ’ αλήθεια πώς να διασκεδάσουν το κοινό τους. Ωστόσο – και ξέρω πως θα αντιδράσετε μερικοί, μερικοί – προσωπικά, δεν με άγγιξαν ιδιαίτερα.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Σε τέτοια πανηγύρια θέλω να έρχομαι συνέχεια!» Παιδιά μου, αν περνάτε εσείς καλά, εμένα μου φτάνει και μου
περισσεύει!

Nightmares on Wax (UK)

Δεν ήμουν η μόνη που περίμενε περισσότερα, σωστά; Δεν ξέρω αν φταίει η χημεία επί σκηνής ή ο κακός ήχος κυρίως στην αρχή του set τους, αλλά ένοιωθα μια αμηχανία ενώ δεν ήθελα. Προσπάθησα να περάσω καλά μα δεν τα κατάφερα, εκτός από ελάχιστες στιγμές που χόρευα για να περάσει η ώρα.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Με γυαλιά ηλίου ακούγονται τόσο καλύτεροι!» *drops mic*

Mount Kimbie (UK)

Το κλείσιμο των Mount Kimbie ήταν αυτό που περίμενα απ’τη στιγμή που σηκώθηκα απ’το κρεβάτι μου το Σάββατο. Και το περίμενα αρκετά ακόμα και μετά τους Nightmares on Wax. Ξαφνικά όλα πήγαν λάθος και δεν λειτουργούσε τίποτα από τον εξοπλισμό τους. Πέρασε μία ώρα που περιμέναμε να διορθωθούν τα προβλήματά τους, πολλοί έφυγαν απογοητευμένοι, ο ίδιος ο Dominic Maker κερνούσε ποτά το κοινό και έλεγε πόσο πολύ λυπάται κλπ κλπ. Εν τέλει, ξεκίνησαν δειλά δειλά το set τους με διάφορους αυτοσχεδιασμούς και ένοιωθα το άγχος τους λες και έπαιζα μαζί τους.

Και κάποια στιγμή, όπως στις ταινίες ακούγεται η χορωδία αγγέλων, ακούστηκε στο Main Stage η εισαγωγή του Home Recording καθαρά και χωρίς θέματα, όπως ακριβώς έπρεπε. Ύστερα από αυτό, όλοι φάνηκε να ξεχνούν νεύρα, κούραση και απογοήτευση. Έκλεισα τα μάτια και τους άφησα να με εξαντλήσουν σωματικά, δίνοντας όση ενέργεια μου είχε απομείνει.

Highlight του set τους, το Blood and Form.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα: «Σαν εγκυμοσύνη με επιπλοκές ήταν μέχρι να παίξουν, αλλά άξιζε κάθε αναμονή.» Βεβαιότατα.

Εκτός από μουσική, είχαμε:

• Διαφόρων ειδών t-shirts φορεμένα από το κοινό. Από Caspian, GIAA και Wild Beasts μέχρι Slayer και Acid Bath. Επίσης, είδα πατέρα με το πιτσιρίκι του αγκαλιά και το πιτσιρίκι αυτό φορούσε μπλουζίτσα Down. Μπράβο, πατέρα!

• Ζόμπι να κυκλοφορούν ανάμεσά μας και να τρομάζουν το ανυποψίαστο κοινό. Που είσαι Daryl με τη βαλλίστρα σου!

• Μία καταπράσινη χελώνα που χόρευε με οτιδήποτε έπαιζε στο εξωτερικό stage, αγκαλιά με το κοινό. Εντάξει, αυτό.

• Μία εντυπωσιακή ομάδα κοριτσιών που έδωσαν ένα performance ακροβατικών, το οποίο άξιζε αλήθεια να παρακολουθήσει κανείς.

Κάπου εδώ, ας σταματήσουμε να είμαστε τόσο γκρινιάρηδες με όλα τα δρώμενα της χώρας μας και ας παραδεχτούμε πως παρ’ όλα τα προβλήματα που αντιμετώπισαν σαν διοργάνωση λόγω καθυστερήσεων και καιρικών φαινομένων κυρίως τη δεύτερη μέρα, κατάφεραν να κρατήσουν το τεράστιο φετινό τους κοινό άκρως ικανοποιημένο.

Το Plisskën λοιπόν, απέδειξε πως θέλει να ανεβάσει τον πήχη ακόμη πιο ψηλά.

Κακά τα ψέματα, είναι ό,τι πιο κοντά σε Ευρωπαϊκό φεστιβάλ έχουμε στην Ελλάδα. Άλλωστε, οι καλλιτέχνες, οι θεατές, οι άνθρωποι που δουλεύουν μη μετρήσιμες ώρες για να στηθεί μέχρι και η τελευταία λεπτομέρεια, μα ακόμη και η χορηγική υποστήριξη που δέχεται σαν διοργάνωση, αυξάνονται σταθερά κάθε χρόνο. Σε αυτό το σημείο, να εκφράσω τα απαραίτητα ευχαριστήριά μου προς την Cosmote και το What’s Up για την είσοδο που μου εξασφάλισαν στο φεστιβάλ. Τα λέμε του χρόνου!

Ανυπομονώ για το Plissken Festival 2015.

Κείμενο – Φωτογραφίες
June Whitefield.

tzoon2[at]gmail.com