Ξεθωριασμένο, αλλά εκεί (χρονογράφημα)

ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗ

Απόχρωμα κίτρινου ουρανού, βρεγμένοι δρόμοι. Πάντα έχει κάτι να πάρεις και κάτι να δώσεις. Πάντα να προσμένεις και πάντα να χάνεις. Ουρανοί που στεγάζουν επιθυμίες, μοναξιές και συναισθήματα. Θάλασσες που κυλούν και μεταφέρουν αναμνήσεις. Σκέψεις μουντές, βλέμματα γεμάτα πίστη, διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αντανακλούν στον καθρέφτη και εισβάλουν στο μυαλό. Μοναδικός αντίπαλος σε όλα αυτά ο χρόνος.

Από την αρχή του έλεγε ότι αυτό το φοβόταν πιο πολύ από όλα. Προσπαθούσε να προλάβει το τέλος πριν καν υπάρξει αρχή. Αλλά μάταια. Την έπεισε για το αντίθετο. Θα μπορούσε να το είχε αποφύγει. Κάτω όμως από τον καλοκαιρινό ουρανό, παρέα με την κάθε ανατολή του ήλιου, όλα ήταν τόσο θολά και ταυτόχρονα προσέφεραν μια τόσο ανεξήγητη σιγουριά. Μια σιγουριά ριψοκίνδυνη, η οποία κατέληξε να εξαφανίσει κάθε ίχνος ελπίδας που απέμεινε. Ο χρόνος κατάφερε να τους ξεγελάσει, φέρνοντας μνήμες από το παρελθόν και ύστερα αφήνοντάς τους να πιστεύουν πως τα είχαν καταφέρει. Εξαπατήθηκαν από τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Θέλει να σε φωνάξει και δεν έχει φωνή. Θέλει να σβηστούν όλα, αλλά πάντα κάτι μένει εκεί.

Ξεθωριασμένο, αλλά εκεί.

Της είχες πει να μη φύγει. Θυμάσαι; Τότε εκείνη άρχισε να βλέπει έναν κόσμο ομορφότερο. Άρχισε να έχει πίστη. Κρίμα, ήσουν ο μόνος που μπορούσε να καταλάβει πόσο διαφορετικό ήταν το βλέμμα της όταν σε κοιτούσε.

Ασπρόμαυρες μελωδίες με διακοπές. Οι ανατολές πλέον δεν πονάνε. Οι αρνητικές σκέψεις έχουν χαθεί. Τι πιο αξιόλογο και ποιοτικό από τα χαραγμένα χαμόγελα; Τι πιο ωραίο από τις παγωμένες στο χρόνο επιθυμίες; Εκείνα τα νερά έθαβαν στον ήχο των κυμάτων όλα τα απαλά μυστικά που βάραιναν τη στεριά. Αυτή η αλήθεια κάποτε υπήρξε.

Κάποιος χτυπάει την πόρτα. Σου κόβεται η φωνή, η σκέψη. Γιατί φοβάσαι; Δεν τον ξέρεις, δεν τον γνώρισες ποτέ. Άνοιξέ του, δε μπορεί να σε βλάψει. Το μόνο που μπορεί να σε βλάψει είναι η αυτογνωσία, που ξέρεις όσα δεν ήξερες, που καταλαβαίνεις όσα δεν θεωρούσες απειλή. Σου χαμογελάει.

Κάπου έχεις αντικρίσει ξανά αυτή τη μορφή, αλλά που; Ίσως εκεί που το μυαλό ήταν ανενεργό…