Το χειρότερο χαρακτηριστικό του Έλληνα φοιτητή!

Έχω γράψει και μια άλλη φορά για την τεμπελιά στον Έλληνα φοιτητή. Τώρα θα γράψω για κάτι χειρότερο. Μακράν χειρότερο. Για την γκρίνια. Την γκρίνια δεν την αντέχω πουθενά. Ούτε από τους δικούς μου ανθρώπους, ούτε από τον ίδιο μου τον εαυτό (ναι, υπάρχουν στιγμές που και εγώ γκρινιάζω, τι να κάνουμε…έχουμε και και αδύναμες στιγμές!). Προσπαθώ να μην γκρινιάζω και προσπαθώ να αποφεύγω και αυτούς που γκρινιάζουν.

Στο πανεπιστήμιο όμως δεν γίνεται να τους αποφύγεις. Για την ακρίβεια έρχονται και σε βρίσκουν. Τους βρίσκεις μπροστά σου συνέχεια, τους συναντάς στις ομάδες στο Facebook, βλέπεις τις αναρτήσεις τους, ακόμα και αν τις έχεις κρύψει. Μάλλον είναι τιμωρία για εμάς που δεν γκρινιάζουμε αλλά προσπαθούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο σε αυτήν την κωλο-ζωή. Δεν είναι όμως μόνο η γκρίνια…όοοοοχι. Είναι μαζί και το ανικανοποίητο…Αυτό που δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα. Και γκρινιάζουν περισσότερο επειδή δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα. Το ένα κουσούρι δηλαδή ταϊζει το άλλο για να μεγαλώσει.

Στο τμήμα μου αυτήν την εποχή βιώνουμε μια πολύ μεγάλη αλλαγή, καθώς μετακομίσαμε. Μετακομίσαμε μετά από 10 χρόνια που το ακούμε ότι θα μετακομίσουμε. Μετά από πολλές δυσκολίες που είχαν να κάνουν με το τμήμα αλλά και με ακόμα περισσσότερες που είχαν να κάνουν με εξωτερικούς παράγοντες και δεν ήταν στο χέρι μας. Πριν την μετακόμιση λοιπόν, είχαμε γκρίνια από όλους για τις υποδομές και είχαν και δίκιο. Ήταν χάλια τα πράγματα. Τώρα όμως που μετακομίσαμε, εξακολουθούν κάποιοι να γκρινιάζουν γιατί δεν υπάρχουν όλα αυτά που θέλουν…Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι για να γίνει μια μετακόμιση τμήματος θέλει χρόνο και εμείς την κάναμε μέσα σε 2 βδομάδες. Όχι. Άντρα θέλω, τώρα τον θέλω. Πάντα βρίσκουν κάτι να παραπονεθούν. Τίποτα δεν τους είναι αρκετό.

Το κτηριακό είναι το τελευταίο κρούσμα, το πιο πρόσφατο. Δεν συζητώ για εξεταστικές. Ας μην πάμε εκεί…Το τι έχουμε ακούσει κατά καιρούς, ξεπερνά και την πιο άρρωστη φαντασία. Αν μπορούσες να γράψεις γι αυτούς, θα στο ζητούσαν. Γκρίνια που δεν έχουν ύλη, γκρίνια, που δίνουν 9-11, γκρίνια που δεν δίνουν όποια μέρα θέλουν εκείνοι. Γκρίνια γενικότερα που έχουν πολλές εργασίες, γκρίνια που τους βάζουν να διαβάσουν περισσότερα πράγματα για να πάρουν έναν καλό βαθμό. Γιατί προφανώς, το ανικανοποίητο δεν είναι στα πλαίσια της γνώσης. Ποτέ. Είναι πάντα στα πλαίσια υλικών πραγμάτων ή όταν ζητούν αυτά που θέλουν εκείνοι.

Θα μου πείτε, εσύ δεν γκρινιάζεις τώρα για την γκρίνια τους; Όχι, δεν γκρινιάζω, απλά καταγράφω την πραγματικότητα, παρατηρώ. Και αναρωτιέμαι. Γιατί οι Έλληνες φοιτητές δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα; Τι τους φταίει; Η εύκολη απάντηση είναι ότι δεν κοπιάζουν πολύ για να κερδίσουν το οτιδήποτε μέσα στο πανεπιστήμιο. Δεν συμφωνώ, γιατί κάποιες καταστάσεις είναι δύσκολες, κάποια παιδιά προσπαθούν πάρα πολύ και συναντούν πολλά εμπόδια και στην τελική, κάποιοι το θέλουν πολύ και το προσπαθούν ανάλογα από πολύ πιο πριν, από το σχολείο.

Φταίει που το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι δωρεάν και γίνονται άπληστοι ή θεωρούν ότι είναι τσιφλίκι τους; Δεν νομίζω ότι φταίει το δωρεάν αλλά είναι μια πραγματικότητα ότι υπάρχει η τάση να θεωρούμε ότι θα το κάνουμε ό,τι θέλουμε. Δεν λέω ότι χρειάζονται ιδιωτικά πανεπιστήμια στην χώρα αλλά ίσως χρειάζεται σε όλους τους φοιτητές μια εκπαιδευτική εκδρομή σε ένα καλό ιδιωτικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού που σε σκίζουν, πληρώνεις και λες και ευχαριστώ. Και μετά υπερηφανεύεσαι ότι επέζησες.

Πότε γκρινιάζουμε; Όταν δεν είμαστε ευτυχισμένοι με αυτό που έχουμε. Αυτό σημαίνει ότι και οι φοιτητές δεν είναι ευχαριστημένοι με αυτό που έχουν επιλέξει. Και πάλι δεν μπορούμε να το γενικεύσουμε. Άρα τι στο καλό φταίει; Έχει κάτι το νερό στα πανεπιστημιακά κτήρια που μας αλλάζει το μυαλό; Ο αέρας;

Αν δεν βρούμε την ρίζα του κακού, δεν μπορούμε να το καταπολεμήσουμε. Αλλά αφού είναι τόσο δύσκολο και έχουμε να κάνουμε με τόσες πολλές μονάδες, ας ξεκινήσουμε ανάποδα. Ας προσπαθήσουμε να μειώσουμε το αποτέλεσμα (την γκρίνια) και βλέπουμε μετά την ρίζα. Ας εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε και ας προσπαθήσουμε να κάνουμε το καλύτερο με αυτά. Δεν λέω να συμβιβαζόμαστε. Αλλά να είμαστε λογικοί σε αυτά που ζητάμε και να ρίχνουμε και ένα βλέφαρο δίπλα μας να βλέπουμε πού είμαστε. Το πανεπιστήμιο είναι μια μικρογραφία του χώρου εργασίας σε ορισμένα θέματα, μόνο που είναι πολύ πιο προστετευμένο. Ας πάρουμε κάποια μαθήματα όσο είμαστε ακόμα μέσα γιατί αν γκρινιάζαμε τόσο και στην δουλειά, θα μας είχαν διαολοστείλει με την μία.