Ευγένεια και σεβασμός: άγνωστες λέξεις

Πόσες φορές, όχι πείτε μου, πόσες φορές δεν έχετε ακούσει από παππούδες και γιαγιάδες την τρομερή φράση «αυτή η νεολαία σήμερα…»! Είμαι σίγουρη ότι την έχετε ακούσει πολλές φορές και κάποιες από αυτές ίσως να πήγαινε και για εσάς.

Προσωπικά την έχω ακούσει και μου την έχουν πει πολλές φορές, παρόλο που δεν ήμουν κωλόπαιδο μικρή. Μου κακοφαίνεται λοιπόν πολύ όταν μερικές φορές την έχω στην άκρη της γλώσσας μου για να την πω και εγώ. Τις περισσότερες φορές την καταπίνω γιατί λέω ότι θα ακουστώ σαν την μάνα μου. Άλλες φορές, όταν δεν αντέχω να ακούω και να βλέπω άλλο, χρησιμοποιώ την γλώσσα της εποχής και της ηλικίας αυτών στους οποίους απευθύνομαι, φημίζομαι άλλωστε για το πόσο γλυκομίλητη είμαι (παρακαλώ, όχι σχόλια).

Αλλά ρε παιδιά, εγώ μεγαλώνω επικίνδυνα ή πλέον δεν έχουμε καμία αίσθηση σεβασμού και ευγένειας; Δεν ξέρω, ίσως γίνομαι πιο παράξενη με τα χρόνια αλλά αυτό που έζησα αυτήν την εβδομάδα με έκανε να σκεφτώ πολύ σοβαρά κάποια πράγματα. Διαπίστωσα ότι κάπου στο δρόμο έχουμε χάσει την μπάλα. Ελάχιστοι είναι ευγενικοί πλέον, ελάχιστοι σέβονται. Ξέρω, ξέρω, ειδικά ο σεβασμός κερδίζεται, και δεν διαφωνώ σε αυτό. Αλλά όταν είσαι σε μια επίσημη εκδήλωση ας πούμε και ακούς τον πρύτανη ή τον πρόεδρο της σχολής σου να μιλάει, δεν πρέπει να τον σεβαστείς; Για σένα μιλάει και στην τελική, τον συμπαθείς ή όχι, έχει κάνει 100 πράγματα παραπάνω από σένα (που μέσα σου θα ήθελες να τα κάνεις και εσύ) οπότε ίσως θα έπρεπε να σκεφτείς λίγο περισσότερο πριν κάνεις τον μάγκα. Δεν συζητώ για ευγένεια…Πλέον όλοι μιλάνε στους άλλους με την ειρωνεία δεδομένη, χωρίς να ξέρουν ποιος είναι απέναντί τους. Τα νεύρα είναι τεντωμένα και παλεύουν ποιος θα την πει πρώτος στον άλλον. Πόσο λάθος διαχείριση είναι αυτή…

Το λάθος δεν το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή. Το καταλαβαίνεις μόνο αν την πατήσεις και φας τα μούτρα σου. Γιατί κάποια στιγμή αυτόν που δεν σέβεσαι και αυτόν που ειρωνεύεσαι, θα τον βρεις μπροστά σου. Και επειδή εκείνος δεν θα σου κάνει τίποτα, γιατί έτσι θα πέσει στο επίπεδό σου, θα αισθανθείς ακόμα πιο μικρός.

Θα μου πείτε, τα παιδιά πρέπει να είναι και ατίθασα, να πάνε κόντρα. Δεν συμφωνώ αλλά το καταλαβαίνω, ούτε και εγώ θα ήθελα να αντιμετωπίζω παιδιά-ρομπότ με τυποποιημένη ευγένεια και γλοιώδεις τρόπους. Αλλά ίσως θα πρέπει να μπαίνει και ένα όριο κάποια στιγμή σε αυτήν την αυθάδεια. Αν δεν μπει, προβλέπω σύντομα να πιανόμαστε μαλλί με μαλλί.

Πάντα ήμουν της άποψης ότι αν είσαι ευγενικός, ακόμα και στα όρια της ψυχρότητας μερικές φορές, δεν θα έχουν να σε κατηγορήσουν για τίποτα. Πολλές φορές προσπαθώ πολύ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, ειδικά σε περιπτώσεις που έχω ανάγκη τον άλλον, για να μπορώ μετά να διεκδικήσω ακόμα περισσότερα. Το να προκαλέσω κάποιον άνθρωπο, που στην τελική δεν ξέρω πόσο τρελός είναι, το θεωρώ ακραία συμπεριφορά που πάντα σε βγάζει χαμένο. Σέβομαι όσους πρέπει να σέβομαι, έστω και επιφανειακά-για όσο καιρό τους συναναστρέφομαι. Όταν οι δρόμοι μας χωρίζουν, τελειώνει και ο σεβασμός, δεν έχω καμία «υποχρέωση» πλέον. Αλλά την δουλειά μου την έχω κάνει και κανείς δεν μπορεί να μου πει το οτιδήποτε. Γενικά είμαι χυμαδιό, αλλά ξέρω πού να σταματήσω και πού πρέπει να μιλήσω διαφορετικά.

Έχω την αίσθηση ότι παλιότερα δεν ήμασταν σε τέτοιο σημείο αυθάδεις. Ξέραμε να ξεχωρίσουμε κάποια πράγματα. Αυτό νομίζω ότι έρχεται από το σπίτι μας. Εκεί μαθαίνουμε τρόπους, στην καθημερινότητά μας, στο πώς μεγαλώνουμε. Αν οι γονείς μας ήταν καταπιεσμένοι από τους δικούς τους γονείς, είναι λογικό τότε να τα ξεσπάνε όλα πάνω μας και να μας λένε να τα μπιπ όλα. Επειδή όμως θεωρώ ότι τα παιδιά είναι πολύ έξυπνα, ειδικά αυτήν την εποχή, έχω πίστη ότι θα καταλάβουν γρήγορα ότι δεν θα επιβιώσουν με αυτόν τον τρόπο στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Οι σχέσεις αυτού του είδους θέλουν διπλωματία και ευελιξία, να ξέρεις μέχρι που μπορείς να απλώσεις τα πόδια σου. Αλλιώς πολύ σύντομα βλέπω να καταλήγουμε στον στίχο των Active Member: …κι αφού δεν σέβεστε, θα με φοβάστε….