Neolaia Θέμα | Σε αδιέξοδο η ανώτατη παιδεία

Μαζί με τους διοικητικούς για την αποφυγή της διαθεσιμότητας μεγάλου αριθμού τους ή άμεσο άνοιγμα των ΑΕΙ για να μην χαθεί το εξάμηνο;

Το ζήτημα του κοινωνικού αυτοματισμού άγγιξε τώρα και την ανώτατη εκπαίδευση. Οι διοικητικοί των ΑΕΙ που περνούν σε διαθεσιμότητα έχουν τη στήριξη των περισσότερων μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας που δεν στέλνει λίστες με ονόματα, αλλά και δεν ξεκινά το εξάμηνο σε αρκετά πανεπιστήμια, αν η κυβέρνηση και ο Κ. Αρβανιτόπουλος δεν ανακρούσουν πρύμναν.

Από την πλευρά του το επιτελείο του υπουργείου Παιδείας με τη στήριξη του Μαξίμου πιέζει με πολιτικό μοχλό την κοινωνία. Κι ειδικότερα πιέζει στηριζόμενο σε κοινωνικά τμήματα όπως οι φοιτητές και οι οικογένειές τους, καθώς και το εν γένει φιλελεύθερο και νεοφιλελεύθερο πολιτικό ακροατήριο, για σεβασμό στη δημοκρατική πολιτεία και τους νόμους, και κατά συνέπεια, ακολουθώντας την προτεινόμενη λογική, άμεσο άνοιγμα των πανεπιστημίων.

Ας παρακολουθήσουμε μερικές διαφορετικές απόψεις για το θέμα, κάθε μία με τη δική της τεκμηρίωση, όπως τις διατυπώνουν ορισμένοι από τους «συνήθεις υπόπτους» – σχολιαστές του «Ν»:

Μαριλένα Φλέσσα, Διεθνολόγος

Το “λουκέτο” που μπήκε σε οκτώ -μέχρι στιγμής- πανεπιστημιακά ιδρύματα και ο συνακόλουθος φόβος για οριστική απώλεια της ακαδημαϊκής χρονιάς, επαναφέρει στο προσκήνιο ακόμη μία φορά το δίλημμα “Μαζί με τους απεργούς ή εναντίον τους”;

Ωστόσο στην Ελλάδα στα χρόνια του μνημονίου, και παρ΄όλου που όλοι οι πολίτες θίγονται -συχνά σοβαρά- από αλλεπάλληλες απεργίες δημοσίων υπαλλήλων, η κάθε περίπτωση δεν θα έπρεπε να κρίνεται ad hoc. Στο σερί επιθέσεων που δέχεται τα τελευταία χρόνια οτιδήποτε θεωρείτο μέχρι πρότινος δημόσιο αγαθό, η διαθεσιμότητα μεγάλου αριθμού διοικητικών υπαλλήλων επιφέρει τώρα το τελειωτικό χτύπημα στο νευραλγικό κορμό της λειτουργίας των δημοσίων πανεπιστημίων.

Με μία εντελώς πρόχειρη Κοινή Υπουργική Απόφαση, η οποία κάνει λόγο για ‘αυτοαξιολόγηση’ από τα ίδια τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ,χωρίς να έχει προηγηθεί διάλογος και διαβούλευση μεταξύ των εμπλεκόμενων, και με διαδικασίες που δεν ανταποκρίνονται στο νομικό περί αξιολόγησης πλαίσιο, ο υπουργός Παιδείας έθεσε σε κίνηση το μηχανισμό απόλυσης -ουσιαστικά- περίπου 1500 ατόμων, τα οποία θεωρούνται απαραίτητα για τη βιωσιμότητα των ήδη υποβαθμισμένων ελληνικών πανεπιστημίων. Αξίζει εδώ να αναφερθεί πως βάσει πρόσφατης έρευνας του UK Higher Education Statistics Agency, η αναλογία μελών υποστηρικτικού/διδακτικού προσωπικού ανέρχεται σε 1,1:1, δηλαδή 45% υψηλότερη από την αντίστοιχη των ελληνικών ΑΕΙ.

Το Σύνταγμα ρητά ορίζει πως «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους»: ‘Όταν αυτό που διακυβεύεται είναι όχι απλά η -έστω και ακρωτηριασμένη- λειτουργία του ελληνικού πανεπιστημίου, αλλά η ίδια του η ύπαρξη, είναι άστοχο ,σε αυτή τη φάση, να συζητούμε για απώλεια της εξεταστικής περιόδου και για παράταση των εγγραφών.

Πάνος Τσέλος, Ψυχολόγος

Στο χέρι της πολιτικής ηγεσίας

Το ζήτημα της διαθεσιμότητας στον δημόσιο τομέα περιλαμβάνει δύο βασικές προεκτάσεις, οι οποίες και πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν από την κυβέρνηση. Οι προεκτάσεις αυτές αφορούν: α) στο εργασιακό μέλλον όσων υποβληθούν σε αυτό το μέτρο και β) στην ποιότητα λειτουργίας και παρεχόμενων υπηρεσιών όσων φορέων πρόκειται να στερηθούν (;) υπαλλήλους που μέχρι σήμερα διέθεταν στο ενεργητικό τους.

Ως προς την πρώτη παράμετρο, θα πρέπει να διευκρινιστεί, αν η διαθεσιμότητα στην οποία θα τεθούν οι διοικητικοί υπάλληλοι των Πανεπιστημίων συνεπάγεται αποκλειστικά μετατάξεις ή και απολύσεις. Είναι νομίζω ιδιαιτέρως άφρον, σε περιόδους με άνευ προηγουμένου ποσοστά ανεργίας, η κυβέρνηση να συμβάλει στην περαιτέρω διόγκωσή της με αποφάσεις για –έστω και περιορισμένες- αποχωρήσεις.

Ως προς την δεύτερη παράμετρο, θα πρέπει να εξεταστεί προσεκτικά αν οι αθρόες αποχωρήσεις διοικητικών θα έχουν ως συνέπεια την διατάραξη της -όποιας- ομαλής λειτουργίας των Πανεπιστημίων. Βάσει της εμπειρίας μου ως φοιτητής, και γνωρίζοντας το πάρτυ με τους διορισμούς σε ανάλογες θέσεις, περιθώριο για την εφαρμογή του μέτρου της κινητικότητας υπάρχει σε αρκετά πανεπιστήμια. Δεν πρέπει όμως να αγνοούμε και κάποιους πρυτάνεις οι οποίοι κάνουν λόγο για ελλείψεις που θα δημιουργηθούν σε βασικές θέσεις (π.χ. βιβλιοθηκονόμοι, φύλακες) ως αποτέλεσμα της διαθεσιμότητας. Όπως επίσης οφείλουμε να ακούσουμε και όσους μιλούν περί «άνισης κατανομής» του μέτρου και περί «κομματικής λογικής πίσω από την επιλογή των ιδρυμάτων» στα οποία θα εφαρμοστεί η διαθεσιμότητα.

Όλα τούτα θα πρέπει να συζητηθούν εν νέου μεταξύ πρυτάνεων και αρμοδίων υπουργών, έτσι ώστε μέσω συναίνεσης και συνεννόησης, να βρεθεί η καλύτερη των λύσεων για όλους. Είναι στο χέρι της πολιτικής ηγεσίας να αποδείξει ότι είναι ανοιχτή στον διάλογο αλλά και στο χέρι των πρυτάνεων να διαψεύσουν όσους τους κατηγορούν για αρνητισμό και πλεονεξία.

Κωνσταντίνος Πλιάτσικας, Οικονομολόγος – Πανεπιστήμιο Πειραιά

Στήριξη και αλληλεγγύη για το μείζον!

Το κλείσιμο των πανεπιστημίων, ανέκαθεν αποτελούσε θέμα διαμάχης ανάμεσα στις φοιτητικές παρατάξεις και όχι μόνο. Αυτές τις μέρες, η συζήτηση έχει φουντώσει, καθώς η κυβέρνηση προωθεί τη διαθεσιμότητα πολλών διοικητικών υπαλλήλων των ιδρυμάτων, με αποτέλεσμα, αρκετοί φοιτητικοί σύλλογοι να έχουν προχωρήσει σε κατάληψη των σχολών.

Σε μία κρίσιμη καμπή της ιστορίας του τόπου, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή η νεολαία, οφείλει να σταθεί στο πλευρό των υπαλλήλων των ΑΕΙ και να στηρίξει τον αγώνα τους. Οφείλει να βροντοφωνάξει ενάντια στην αυθαιρεσία και να απαιτήσει καλύτερες συνθήκες σπουδών και όχι υποβάθμιση της παιδείας και υπολειτουργία των τμημάτων, λόγω έλλειψης υπαλλήλων. Οφείλει να είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας, να αφουγκράζεται το μέλλον και να το διαμορφώνει καλύτερο!

Γιατί, πέρα από μία στείρα μετάδοση επιστημονικών γνώσεων, πανεπιστήμιο σημαίνει και γέννηση συνειδήσεων. Και στα κλειστά πανεπιστήμια γεννιούνται συνειδήσεις! Ας σκεφτούμε, λοιπόν καλύτερα! Αν στηρίξουμε τον αγώνα των υπαλλήλων, «χάνουμε» ένα εξάμηνο, ή κερδίζουμε τα υπόλοιπα;

Δήμητρα Βαγενά, Φοιτήτρια Φιλολογίας – Παιδαγωγικού – Ψυχολογίας, ΕΚΠΑ ΕΚΠΑ

Ανοίξτε τα πανεπιστήμια να μη χαθούν οι άνθρωποι

Απεργούν για να σώσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Έχουν όμως καταλάβει ότι στερούν σε χιλιάδες νέων το –ίσως- βασικότερο δικαίωμά τους, αυτό στη μόρφωση; Έχουν καταλάβει πως με την κατάσταση που δημιουργούν δεν καταφέρνουν τίποτα άλλο παρά να εξωθήσουν τους νέους στο να απογοητεύονται και να φοβούνται, σε μια ηλικία που όλοι όσοι σχετίζονται μαζί τους (συμπεριλαμβανομένων και των διοικητικών) να στέκονται αρωγοί στο χάραγμα της νέας τους πορείας;

Οι απεργοί διατείνονται ότι αυτό που κάνουν δεν αφορά μόνο τους ίδιους, αλλά και τους νέους, αφού αν τελικά καταφέρουν να διατηρήσουν τις υπάρχουσες θέσεις, τότε το πανεπιστήμιο θα λειτουργεί σωστά. Η λειτουργία του πανεπιστημίου, όμως, υπό τις συνθήκες που οι διοικητικοί επιθυμούν να διατηρήσουν, δοκιμαζόταν ως τώρα χωρίς να καταφέρει να πείσει για την αποτελεσματικότητά της. Εξάλλου, αν είχε πείσει, αν η κατάσταση του πανεπιστημίου ήταν αυτή που θα έπρεπε να είναι, δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ.

Το θέμα δεν είναι να ανοίξουν τα πανεπιστήμια για να μην χαθεί το εξάμηνο. Το θέμα είναι να ανοίξουν τα πανεπιστήμια για να πάει μπροστά επιτέλους αυτή η κοινωνία, όσο μπανάλ κι αν έχει καταντήσει αυτή η φράση. Γιατί αν δεν ανοίξουν τα πανεπιστήμια, αν δεν σπουδάσουν οι νέοι, αν δεν γίνει η αρχή, αν δεν τους δοθεί η ευκαιρία να αγαπήσουν το αντικείμενο πάνω στο οποίο θα σπουδάσουν, να το γνωρίσουν στην ουσία, χωρίς διακοπές και καθυστερήσεις, δεν θα υπάρξει νέα γενιά εργαζομένων για να αποκτήσει τα εργασιακά δικαιώματα για τα οποία παλεύουν οι διοικητικοί. Δεν θα υπάρξουν άνθρωποι, γιατί η παιδεία κάνει τον άνθρωπο.

Σε τελική ανάλυση, ίσως οι διοικητικοί θα πρέπει να σκεφτούν λίγο καλύτερα. Συμβάλλουν στον ΘΕΣΜΟ που λέγεται παιδεία. Άρα δεν τελούν επάγγελμα, αλλά λειτούργημα. Ας λειτουργήσουν επομένως ως πρότυπα για τους νέους. Ας τους δείξουν πώς είναι να βάζεις το εμείς πάνω από το εγώ. Στους δύσκολους καιρούς, για να κρατηθεί η συνοχή, πρέπει όλοι να υποχωρούν. Ας ανοίξουν τα πανεπιστήμια λοιπόν, όχι για να σωθεί το εξάμηνο, αλλά η Ελλάδα.