Η κατάρα του κακού συνδικαλισμού.

Παλιότερα είχα γράψει ένα κομμάτι για τις παρατάξεις στα πανεπιστήμια και είχα αναφέρει ότι τις θεωρώ σαν ένα σκαλοπάτι πριν τον συνδικαλισμό στους χώρους εργασίας. Εξίσου κακό με τις παρατάξεις λοιπόν θεωρώ και τον συνδικαλισμό, έτσι όπως τον βλέπουμε να δουλεύει στην Ελλάδα. Δεν έχει αλλάξει η άποψή μου και όσο η ζωή με φέρνει να αντιμετωπίζω όλο και περισσότερους συνδικαλιστές, τόσο επιμένω.

Δεν έχω υπόψην μου πώς είναι ο συνδικαλισμός σε άλλες χώρες, βλέπω όμως πώς είναι στη δική μας και καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά αφού δεν έχει σχεδόν καμία επιτυχία. Δεν μπορώ να εντοπίσω τι ακριβώς φταίει πέρα από την αίσθησή μου ότι η εξουσία φθείρει τους ανθρώπους και κάποια στιγμή την ακούνε, νομίζοντας ότι οδηγούν τον κλάδο τους (μην σου πω και την χώρα) σε άλλη διάσταση.

Παρακολουθώ γενικά τα συνδικαλιστικά του δημοσιογραφικού κλάδου και σαν απλός παρατηρητής αλλά και γνωρίζοντας κάποια πράγματα εκ των έσω. Είναι, για παράδειγμα, άξιο απορίας πώς οι δημοσιογράφοι αυτού του τόπου κάνουν απεργίες πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές που οι πολίτες θέλουν να ενημερώνονται για σημαντικά γεγονότα. Ξέρουν ότι είναι κρίσιμες οι στιγμές και τα συνδικαλιστικά όργανα αποφασίζουν τις απεργίες μετά, δεν είναι ότι ήταν προαποφασισμένες. Επίσης, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι στην ουσία η ΕΣΗΕΑ δεν προστατεύει πρακτικά σε τίποτα τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, η παρουσία της είναι απλά και μόνο τυπική, συμβουλευτική. Μόνο αγώνες, αγώνες, αγώνες αλλά κανείς από τους εργατοπατέρες δεν κάνει τίποτα όταν τόσοι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι για μήνες και όταν αναγκάζονται να υπογράφουν συμβάσεις που τους ξεφτιλίζουν στο όνομα της κρίσης. Άρα γιατί να υπάρχει ένα τέτοιο συνδικαλιστικό όργανο; Αν χρειαζόμαστε διακοσμητικό, αγοράζουμε και μία γλάστρα για να είναι και όμορφη και να μην χρειάζεται να ακούμε κάθε τρεις και λίγο κούφιους επαναστατικούς λόγους, ενώ αυτοί γίνονται επαγγελματίες συνδικαλιστές, χάνοντας κάθε επαφή με το επάγγελμα που υποτίθεται ότι πρέπει να προστατέψουν.

Δεν είναι μόνο ο δημοσιογραφικός χώρος που έχει κακούς συνδικαλιστές. Το βλέπουμε και σε άλλα επαγγέλματα. Θα ξεχάσουμε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς; Με τον αρχισυνδικαλιστή να φωνάζει δεξιά και αριστερά χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λόγο; Τους συνδικαλιστές των δασκάλων; Τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ που έφαγαν τόσο πολύ που δεν άντεξαν και έσκασαν;

Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι οι επιμέρους υπάλληλοι δεν είναι έτσι. Ψηφίζουν αυτούς τους ανθρώπους γιατί θεωρούν ότι μπορούν να τους υπερασπιστούν σε μια δύσκολη στιγμή για τον κλάδο τους, να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίες. Τα πράγματα όμως αλλάζουν στην πορεία. Αυτοί βολεύονται, γλυκαίνονται από την εξουσία, παρατούν τον κλάδο και νοιάζονται μόνο για την δική τους κομματική άνοδο. Επίσης δεν είναι μια και δύο οι φορές που έχω ακούσει από υπαλλήλους να λένε ότι οι συνδικαλιστές αποφασίζουν ότι γουστάρουν στις συνελεύσεις με τις ψήφους της «αυλής τους» και δεν δίνουν σημασία στο τι θέλει η πλειοψηφία. Μάλιστα αυτό μου το είχε πει εργαζόμενος στα ΜΜΜ, σε εποχές μεγάλων απεργιών.

Τι να τον κάνουμε λοιπόν έναν τέτοιο συνδικαλισμό; Που προωθεί τα ατομικά και επιμέρους συμφέροντα και όχι αυτά ενός ολόκληρου κλάδου. Που χάνει την επαφή με το ίδιο του το επάγγελμα που φωνάζει ότι υπερασπίζεται. Που έχει ως σκοπό μόνο την ικανοποίηση των κομματικών διαταγών που λαμβάνει ακόμα και όταν αυτές είναι αποκομμένες από την πραγματικότητα. Που αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή επειδή του παίρνει μέσα από τα χέρια όλα τα προνόμιά του. Που δεν συζητά αλλά μόνο φωνάζει και ουρλιάζει και απειλεί. Που τελικά δεν τιμωρεί κανέναν από όσους απειλεί αλλά μόνο τους πολίτες που έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες του.

Αν είναι έτσι ο σωστός συνδικαλισμός, τότε, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Αν κάτι λάθος έχουμε καταλάβει εδώ στην Ελλάδα για τον συνδικαλισμό, τότε ίσως θα πρέπει να το διορθώσουμε και μάλιστα άμεσα. Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι τα κόμματα πρέπει να μείνουν εκτός και από αυτό. Καλά τα πολιτικά πιστεύω αλλά αν δεν συμβαδίζουν με το συμφέρον ενός κλάδου, τότε δεν έχουν καμία δουλειά να ανακατεύονται. Και όταν λέω συμφέρον ενός κλάδου, δεν εννοώ το συμφέρον έτσι όπως φαίνεται μέσα από….χρωματιστά γυαλιά….