Συνέντευξη | Η Μαρία Μαθιουδάκη στο neolaia.gr!

“Έχουμε να επιλέξουμε, ανάμεσα στη λήθη και τη σκέψη. Και είναι αυτό που καθιστά τη μουσική, αλλά και την τέχνη γενικότερα, μια μορφή πολιτικής πράξης», μας λέει η νέα ταλαντούχα τραγουδοποιός Μαρία Μαθιουδάκη. Μια από τις πιο ευγενικές και ευαίσθητες παρουσίες στα μουσικά δρώμενα, και ταυτόχρονα ένα ανήσυχο πνεύμα με κοφτερό λόγο και σκέψη, η Μαρία μιλάει στο Neolaia για την πρώτη της δισκογραφική δουλειά «Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» … «έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε»!

1. Στο δισκογραφικό σου ντεμπούτο μας λες «Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» …. Διακρίνοντας μια χιουμοριστική διάθεση, ποιο είναι το ύφος της δουλειάς αυτής;

Στο δίσκο αυτό, όντως υπάρχει η διάθεση για μια πιο χιουμοριστική οπτική των πραγμάτων. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως για να κάνεις χιούμορ θα πρέπει, κατά κανόνα, να μιλάς για σοβαρά πράγματα, αλλιώς η αντίθεση που υπάρχει μεταξύ τους δεν υφίσταται.

Στη δουλειά, λοιπόν, αυτή, αυτό που προσπαθώ να επικοινωνήσω είναι το εξής: ότι αν και η κατάσταση είναι όπως είναι, το να προσπαθούμε να βρούμε χαραμάδες από φως, είναι κι αυτό μια μορφή αντίδρασης ή και μεγαλύτερης συνειδητοποίησης των όσων συμβαίνουν είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι με αυτόν τον τρόπο υποβαθμίζεις τη σημαντικότητα και τη σοβαρότητα της κατάστασης. Αντίθετα, μόνο κατανοώντας ουσιαστικά τι συμβαίνει γύρω μας και μέσα μας, μπορούμε, στη συνέχεια, να το αλλάξουμε προσθέτοντας και πινελιές χρωματιστές στο γκρίζο φόντο της καθημερινότητας.

«Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε», λοιπόν.. «έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε». Όχι για να ξεχνιόμαστε.

2. Πότε και πώς ξεκινάει η ενασχόλησή σου με τη μουσική;

Με τη μουσική άρχισα να ασχολούμαι σε αρκετά μικρή ηλικία. Στα εφτά μου ξεκίνησα να πηγαίνω στη χορωδία του ωδείου της γειτονιάς μου και συγχρόνως έκανα μαθήματα Θεωρητικών, φλογέρας και στη συνέχεια φλάουτου. Δύο χρόνια αργότερα ξεκίνησα μαθήματα κλασικής κιθάρας στο Εθνικό Ωδείο ενώ συνέχισα τα μαθήματα Θεωρητικών εκεί και έγινα μέλος της παιδικής χορωδίας του Εθνικού Ωδείου αλλά και της ΕΡΤ λίγο αργότερα. Στα δεκατέσσερα άρχισα μαθήματα Φωνητικής και Ορθοφωνίας ενώ την ίδια περίοδο, για πρώτη φορά, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να αρχίσω να «σκαρώνω» τα πρώτα μου τραγουδάκια.

3. Στην πρώτη σου αυτή δισκογραφική δουλειά υπογράφεις τη μουσική, τους στίχους και την ερμηνεία. Εσένα τι σε ολοκληρώνει περισσότερο; Η δημιουργία ενός τραγουδιού ή η ερμηνεία του;

Ναι. Στα 7 από τα 8 κομμάτια του δίσκου έχω γράψει τους στίχους και τη μουσική. Ο Απόστολος Καλτσάς αλλά και ο Κώστας Παρίσσης από τα Υπόγεια Ρεύματα, ωστόσο, ήταν αυτοί που ασχολήθηκαν με την εξέλιξη των συνθέσεων, ώστε να φτάσουμε σ’ αυτό το αποτέλεσμα και τους υπερευχαριστώ γι’ αυτό.

Η διαδικασία δημιουργίας ενός τραγουδιού είναι για μένα μια μαγική διαδικασία. Περισσότερο αποτελεί ανάγκη παρά οτιδήποτε άλλο. Είναι μια μορφή σύνδεσης του «μέσα» με το «έξω». Αποτελεί, ουσιαστικά, μια ιδιαίτερα «εσωτερική» διαδικασία.

Αντίθετα, κατά τη γνώμη μου, η ερμηνεία είναι κάτι πολύ πιο εξωστρεφές. Ας μην ξεχνάμε πως το τραγούδι ήταν και είναι ένας από τους πιο βασικούς τρόπους επικοινωνίας. Τραγουδώντας επικοινωνούμε τις χαρές, τις λύπες, τους έρωτες, τις απογοητεύσεις, τους φόβους και τις προσμονές μας.

Ο συνδυασμός, όμως, και των δύο, να ερμηνεύεις, δηλαδή, δικά σου κομμάτια, αποτελεί, από τη μια, μια διαδικασία πλήρους ξεγυμνώματος, αλλά από την άλλη, αν αυτό που κάνεις, το κάνεις με αγάπη και ειλικρίνεια, είναι ένας τρόπος αυτοπροσδιορισμού. Όπως και να ‘χει, δεν παύει, να αποτελεί και μια ευτυχή συγκυρία, γιατί σε πολλές περιπτώσεις, αν το δούμε και πιο πρακτικά, σου «λύνει τα χέρια».

4. Στο δίσκο σου έχει βάλει την προσωπική του σφραγίδα ο εξαιρετικός μουσικός Απόστολος Καλτσάς, καθώς υπογράφει όλες τις ενορχηστρώσεις. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και τι γεύση σου αφήνει;

Ο Απόστολος Καλτσάς, εκτός από εξαιρετικός μουσικός είναι επίσης και εξαιρετικός συνθέτης και στιχουργός. Διέθεσε με γενναιοδωρία το ενορχηστρωτικό του ταλέντο σε όλο το δίσκο, αγκαλιάζοντας από την πρώτη στιγμή τα κομμάτια με αγάπη και υπομονή και γι’ αυτό είμαι παραπάνω από ευγνώμων.

Ο Απόστολος, μαζί με τον Κώστα Χατζόπουλο και το Θράσσο Καμινάκη είναι καθηγητές στο τμήμα στιχουργικής του Μικρού Πολυτεχνείου. Πριν δυο χρόνια που παρακολουθούσα το τμήμα αυτό, έστειλα ένα κομμάτι, σε δικούς μου στίχους και μουσική στον Απόστολο, του άρεσε, και έτσι ξεκίνησε, με μεγάλη μου χαρά, αυτή η συνεργασία.

5. Με έκπληξη, συναντάμε και μία επανεκτέλεση του κομματιού «Κουτσή κιθάρα» του Μάνου Λοίζου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο τραγούδι;

Το τραγούδι αυτό, εκτός από το γεγονός ότι είμαι συναισθηματικά δεμένη μαζί του γιατί λατρεύω το Μάνο Λοίζο και την πένα του Λευτέρη Παπαδόπουλου, και εκτός από το ότι ταιριάζει στο κλίμα του δίσκου, το θεωρώ ένα από τα πιο επίκαιρα κομμάτια που έχουν γραφτεί.

Είχαμε συνηθίσει για χρόνια να εξαρτόμαστε από υλικά αγαθά. Πιο επιτυχημένος θεωρούνταν αυτός που είχε το πιο ακριβό αμάξι, το πιο ακριβό σπίτι, τα πιο λαμπερά κοσμήματα, τα πιο μοδάτα ρούχα κτλ. Τι κι αν αυτός ο «επιτυχημένος» άνθρωπος έμπαινε μόνος στο πανάκριβο αμάξι του, γύρναγε μόνος στο πανάκριβο σπίτι του τα βράδια και έδειχνε πλήρη αδιαφορία για όσα των περιτριγύριζαν; Τον θεωρούσαν, αλλά και ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του (και αυτό είναι το πιο λυπηρό), ευτυχισμένο. Κανείς δεν κοίταζε ούτε το διπλανό του, ούτε την κατάσταση γύρω του, ούτε καν την κατάσταση μέσα του.

Το τραγούδι αυτό, λοιπόν, μιλάει για το ακριβώς αντίστροφο: «Να ‘χαμε τρεις δραχμές στην τσέπη και τρεις ο διπλανός».. τι πιο επίκαιρο και ειλικρινές;

6. Απόφοιτη του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου με Μεταπτυχιακό στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Πώς συνδυάζονται όλα αυτά με τη μουσική;

Επιφανειακά φαίνεται πως δε συνδυάζονται. Στην πραγματικότητα όμως το ένα συμπληρώνει το άλλο.

Κατά τη γνώμη μου, ακόμα και η μουσική είναι μια μορφή πολιτικής πράξης. Και δε μιλάω ούτε για τη στρατευμένη τέχνη ούτε για τον πολιτικοποιημένο στίχο. Άλλωστε, η τέχνη, ως μορφή πολιτικής είναι, πλέον, κάτι πιο βαθύ.

Οι μουσικές επιλογές αλλά και η μουσική δημιουργία αποτελεί άσκηση πολιτικής, κατά τη γνώμη μου. Το τι θα επιλέξεις να ακούσεις όταν είσαι χαρούμενος, λυπημένος ή ερωτευμένος αποτελεί μια βαθιά πολιτική πράξη. Για παράδειγμα, θα επιλέξεις να ακούσεις ένα καψουροτράγουδο που θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα για λίγο ή θα ακούσεις το «Μεγάλο Ερωτικό» του Χατζιδάκι που θα σε κάνει να σκεφτείς λίγο παραπάνω; Θα επιλέξεις να διαβάσεις ένα περιοδικό lifestyle για να ξεχαστείς ή το «Μονόγραμμα» του Ελύτη που θα σε κάνει να προβληματιστείς περισσότερο;

Έχουμε να επιλέξουμε, λοιπόν, ανάμεσα στη λήθη και τη σκέψη. Και είναι αυτό που καθιστά τη μουσική, αλλά και την τέχνη γενικότερα, μια μορφή πολιτικής πράξης.