Φοιτητική ζωή στο Λονδίνο | Πόσο όνειρο είναι τελικά;

Αν μπείτε σε ένα αμφιθέατρο ή σε μία πανεπιστημιακή αίθουσα και ρωτήσετε πόσοι θέλουν να κάνουν μεταπτυχιακό και ειδικά στην Αγγλία και ακόμα ειδικότερα στο Λονδίνο, η πλειοψηφία των χεριών θα σηκωθεί. Πολλοί το βλέπουν σαν μία επιμήκυνση της φοιτητικής ζωής. Είναι. Αλλά όχι της φοιτητικής ζωής που έχουν συνηθίσει στην Ελλάδα. Εκεί είναι και η μεγάλη παγίδα.

Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι στο επίπεδο γνώσεων που απαιτείται. Εκεί οι Έλληνες φοιτητές είμαστε μια χαρά (και παραπάνω μην σας πω). Το επίπεδο που έχουμε φεύγοντας από ένα ελληνικό προπτυχιακό είναι πολύ καλό, με ευρύτατες γνώσεις. Ένας φοιτητής λοιπόν που έδωσε έστω και το 50% της προσοχής του στα χρόνια των σπουδών του σίγουρα έχει πάρει πολλά πράγματα από τα φοιτητικά έδρανα.

Το πρόβλημα είναι στον ρυθμό σπουδών. Στα ξένα πανεπιστήμια και ειδικά στα μεταπτυχιακά, ο ρυθμός είναι τελείως διαφορετικός από εδώ. Εργασίες παραδίδονται κάθε βδομάδα, πρέπει να πας διαβασμένος στο μάθημα της επόμενης μέρας, τελικές εργασίες υποχρεωτικές μαζί με εξετάσεις για να περάσεις το μάθημα (όπου έχεις μόνο μία ευκαιρία αν κοπείς), φυσικά παρουσίες στα μαθήματα (άλλοι θα σκότωναν να ήταν στη θέση του και εσύ δεν πας καν;) Η βιβλιοθήκη γίνεται το καλύτερό σου στέκι (καθώς είναι ανοιχτή 24/7), οι συμφοιτητές σου οι καλύτεροι φίλοι και οι καθηγητές σου οι μόνιμοι εφιάλτες σου (παρόλο που είναι ευγενέστατοι οι άνθρωποι και απαντούν σε όλα τα emails σου αμέσως!!).

Πριν πάμε στο Λονδίνο με την κολλητή μου είχαμε και εμείς βλέψεις για φοιτητική ζωή και βόλτες και διάφορα άλλα! Εντάξει, δεν ήμασταν και φυλακισμένες αλλά σίγουρα αυτό που ζήσαμε υπήρξε αρκετά μακριά από αυτό που φανταζόμασταν. Μιλώντας για την δική μου εμπειρία στο LSE (όλοι οι συναπόφοιτοί μου συμφωνούν μαζί μου-όσοι κατάφεραν να πάρουν το μεταπτυχιακό μιας και δεν είναι δεδομένο τίποτα σε αυτό το πανεπιστήμιο), θα πω ότι ήταν από τις πιο αγχωτικές περιόδους της ζωής μου, με τρελό διάβασμα, πολλές υποχρεώσεις, και το επιπλέον άγχος της μεγάλης επένδυσης χρημάτων που έχεις κάνει και φοβάσαι μήπως πάνε χαμένα. Το διάβασμα που έριξα ήταν επικό. Σε αρκετές φάσεις ήταν περισσότερο και από το διάβασμα που ρίχνω για το διδακτορικό. Η διακριτική πίεση που σου ασκούσαν ήταν εξουθενωτική. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι από την πρώτη μέρα που πήγαινες εκεί και γνωριζόσουν με το περιβάλλον σου έλεγαν ότι είχαν και ψυχολόγο.

Οι εμπειρίες φυσικά που κερδίζει κανείς σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι πολλές και ανεκτίμητες. Είδα άλλες κουλτούρες, γνώρισα ανθρώπους των οποίων τα συγγράμματα είχαμε ευαγγέλια στο προπτυχιακό, είδα και τα όριά μου. Αλλά για να παρθεί μια τέτοια απόφαση, πρέπει να υπολογιστούν πολλές παράμετροι γιατί αλλιώς το ρίσκο είναι μεγάλο και το φιάσκο είναι κοντά.

Όταν με ρωτούν τα παιδιά που τους κάνω μάθημα στο προπτυχιακό για το Λονδίνο, τους λέω αρχικά να πατήσουν στα πόδια τους και να μην ονειρεύονται τρέλες. Κατά κάποιο τρόπο πρέπει να προετοιμαστούν από το προπτυχιακό κιόλας, κάνοντας εργασίες (σωστές εργασίες, όχι copy-paste…Αυτό στην Αγγλία είναι λόγος αποβολής και μάλιστα άμεσης), συμμετέχοντας σε έρευνες, εκδηλώσεις, προγράμματα. Να χτυπήσουν ένα καλό πανεπιστήμιο, η μετριότητα δεν βοηθά κανέναν. Άλλωστε τα πανεπιστήμια της Ελλάδας είναι καλύτερα από τα μέτρια της Αγγλίας (αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα), γιατί να δώσεις ένα κάρο λεφτά για να πας εκεί; Να επιλέξουν κάτι που τους ενδιαφέρει και που ενδιαφέρει και γενικότερα, και όχι απλά να κάνουν ένα μεταπτυχιακό μόνο και μόνο για να κάνουν κάτι.

Υποστηρίζω φανατικά τα ελληνικά πανεπιστήμια αλλά δεν μπορώ να μην πω και την άσχημη πλευρά…Είναι τρομακτικό το πόσο υποβαθμισμένα τα έχουμε εμείς οι ίδιοι στο μυαλό μας, το πόσο λίγη προσοχή τους δίνουμε ενώ αυτά μας δίνουν πολλά περισσότερα. Μια βόλτα σε ένα πανεπιστήμιο του Λονδίνου, από αυτά που πληρώνεις χιλιάδες λίρες το χρόνο, σε κάνει να το συνειδητοποιήσεις και να δεις πόσο λάθος έκανες.