Η αμείλικτη κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου θα δείξει…

Για ανάγκη «ανάστασης» του ΠΑΣΟΚ μιλά ο Βενιζέλος, απαραίτητη συνθήκη η άμεση και οριστική απόσυρσή του!

Την ανάγκη να «αναστηθεί» το ΠΑΣΟΚ, διαβάζω ότι, επεσήμανε ο πρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος σε στελέχη του κόμματος, δηλώνοντας παράλληλα πως «βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια συντηρητική ανασυσπείρωση και αυτοί που εμφανίζονται ριζοσπάστες προοδευτικοί δεν εκπροσωπούν τίποτε άλλο παρά το λόγο του παρελθόντος, την Ελλάδα των κακών όψεων της δεκαετίας ’70, ’80 και ’90». Τόνισε, ακόμα ότι «δεν πρόκειται για επανάληψη του μεγάλου εγχειρήματος που έκανε ο Ανδρέας με το ΠΑΣΟΚ το 1974, όσοι νομίζουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, δεν ξέρουν ότι επαναλαμβάνεται ως φάρσα σε βάρος του λαού και του έθνους».

Η μετωπική με την κοινή λογική οδηγεί στον πολιτικό αφανισμό

Αυτό που δε φαίνεται να έχει αντιληφθεί ο κ. Βενιζέλος είναι ότι η μετωπική με την κοινή λογική, με ορισμένες αυτονόητες κατευθύνσεις, ανάμεσα σε άλλες πιο αίολες, που δίνει στον ελληνικό λαό ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και με το διαζύγιο ακόμα και με αυτή τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατική ιδεολογική αντίληψη στο οποίο έχει οδηγήσει η κυβερνητική περίοδος Παπανδρέου κι ακόμα περισσότερο η εν συνεχεία ακόμα πιο ανάλγητη περίοδος Βενιζέλου-Παπαδήμου, οδηγεί το ιστορικό – με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του – κόμμα του στον αφανισμό. Η θεωρία του «δε γινόταν αλλιώς» και του «σας ταλαιπωρούμε και σας εξαθλιώνουμε» για το καλό σας και λόγω αποκλειστικά της πρόσκαιρα αντικοινωνικής Ευρώπης ξέφτισε.

Κι όσο κι αν ηχεί περίεργο αυτοί που σήμερα την καταδικάζουν σκληρά και μαζικότερα από κάθε άλλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, με την ψήφο τους στην κάλπη, είναι, όχι τόσο οι διάφοροι «συνδικαλοπαταράδες» που κάποιοι εξ αυτών περισσότερο αναγκάζονται παρά το επιθυμούν, αλλά ο γνήσιος «σοσιαλγενής-ανδρεογενής» κόσμος της εργασίας που κουράστηκε επί δεκαετία και πλέον να παρακολουθεί το κόμμα του να αυτοκαταργείται ιδεολογικά και προσφάτως να του μειώνει δραματικά και το όποιο εισόδημά του χάριν της διάσωσης των τραπεζών. Για του λόγου το αληθές, Σακοράφα-Κουρουμπλής αποτέλεσαν τις πρώτες και κατά σειρά αναφοράς επιλογές των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄ Αθήνας, με την πρώτη να αγγίζει τους 50.000 ψήφους ως πρώτη στη σταυροδοσία των πολιτών ανά την επικρατεία, ενώ πρώτος σε μια από τις πολυπληθέστερες ελληνικές εκλογικές περιφέρειες, αυτή της Αττικής, αναδείχτηκε ο εργατολόγος, κι επίσης προεχόρμενος από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, κ. Μητρόπουλος.

Το δε συγκριτικά πολύ μικρότερο «Σημιτογενές» ΠΑΣΟΚ, για όσους παρ’ ελπίδα αναρωτιούνται, κατέφυγε κατά κύριο λόγο στη ΔΗΜΑΡ, ελπίζοντας σε μια θέση στη νέα κατανομή εξουσίας, μάλλον ανεξαρτήτως πολιτικού προσήμου, όπως προέκυψε από τα όσα ακολούθησαν με τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών μετά τις τελευταίες εκλογές. Αποτέλεσμα, το ΠΑΣΟΚ να έχει καταλήξει ένα αδύναμου προφίλ, υποτίθεται κεντρώο και οιονεί κυβερνητικό υπό οποιεσδήποτε σχεδόν συνθήκες, κόμμα, που κυριαρχείται από προσωπικούς μηχανισμούς μιντιακά προβεβλημένων στελεχών, κυρίως πρώην υπουργών επί σειρά δεκαετιών. Κόμμα, που από τις παχιές ατζέντες των τελευταίων επιχειρεί, κυρίως, μαζί με την επίκληση εκβιαστικών διλλημάτων και φοβικών συνδρόμων, την όποια άντληση ψήφων ενόψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου. Επικεφαλής του, δε, έχει βρεθεί στην οδυνηρότερη συγκυρία της ιστορίας του, ο ελλιπέστερος μέχρι σήμερα, παρότι ιδιαίτερα εύγλωττος, κεντρικός διαχειριστής των πολιτικών επιλογών του.

«Ανάσταση» μέσω… αυτοκατάργησης!

Για να ζητάει «ανάσταση» ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σημαίνει ότι, τουλάχιστον, αρχίζει αντιλαμβάνεται τον επισυμβαινόμενο θάνατο του πάλαι ποτέ μεταπολιτευτικά κραταιού κόμματός. Αυτό, όμως, που φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται ο κ. Βενιζέλος είναι πως αν όντως υπάρχει μια πιθανότητα «ανάστασης» του κινήματος-κόμματος, που σχεδόν τέσσερις δεκαετίες ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αυτή περνά μέσα από την παραίτηση και οριστική απόσυρση από την πολιτική πραγματικότητα του νυν προέδρου του και της ηγεσίας του, όσο, φυσικά, κι από την έμπρακτη καταδίκη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που άσκησε την τελευταία κυβερνητική του περίοδο και την ολική επαναφορά σε μια σύγχρονη θεώρηση των αξιών, αρχών και πολιτικών εφαρμογών και πρακτικών των πρώτων δύο δεκαετιών της πορείας του, υπό τον ιδρυτή του.

Εννοείται, δε, ότι ακόμα και μια τέτοια πορεία θα απαιτούσε τη συνεργατικότητα με τις δυναμικά αναδυόμενες δυνάμεις και την αποδοχή, από όσους στο ΠΑΣΟΚ θα αναλάμβαναν μια τόσο δύσκολη και ριψοκίνδυνη αποστολή, του ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρικού πυλώνα μιας νέας κεντροαριστερής συνεννόησης, όπως και του Αλέξη Τσίπρα ως επικεφαλής της ηγετικής ομάδας του ισχυρότερου αριστερού πόλου, τον ούτως ή άλλως νέο πρωταγωνιστή στην παρούσα ιστορική φάση της δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης.

Προσεχώς τα σπουδαία…

Εγχείρημα οπωσδήποτε παράτολμο, αλλά στην πολιτική ισχύειπάντα και το «ποτέ μη λες ποτέ»! Έστω κι αν τα τωρινά προβεβλημένα πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ καθιστούν απαγορευτική κάθε σχετική σκέψη αντίστοιχης με την περιγραφόμενη πορείας ανασυγκρότησης, το ΠΑΣΟΚ μέχρι πρόσφατα φαινόταν ακόμα να το έχει στο πολιτικό DNA του. Η αμείλικτη κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου θα δείξει…