Απόψεις | Από την αλαζονεία στην απαιτούμενη μιζέρια!

Το ότι είμαστε η χώρα των άκρων είναι γνωστό. Είναι όμως θλιβερό αυτό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας τον τελευταίο ενάμισι χρόνο.

Αναφέρομαι στην μετάβαση της μέσης ελληνικής νοοτροπίας, από την ανάγκη επίδειξης του “Καλέ, πόσο οικονομικά επιτυχημένοι είμαστε;” στο ακριβώς αντίθετο. Μία συνεχόμενη, επαναλαμβανόμενη δήλωση και έκφραση μιζέριας.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ανήκω σε αυτούς που λένε “Ποια κρίση; Κανένας δεν έχει επηρεαστεί τόσο που να αξίζει να μιζεριάζει…”. Αυτό που θέλω να τονίσω, είναι πως ζήσαμε μία περίοδο δεκαπενταετίας, όπου ο νεοπλουτισμός έγινε συνώνυμο του νεοέλληνα. Η ίδια λέξη νεοέλληνας, απέκτησε αρνητική σημασία, από τη σύγχυση στην οποία προήλθε στον τρόπο ζωής μας.

Μία συνεχόμενη επίδειξη, για τα νέα αμάξια της οικογένειας, το καινούριο σπίτι και εξοχικό, τις extreme διακοπές σε μέρη του εξωτερικού, τις γεμάτες με μάρκες γκαρνταρόμπες. Πρωτιές ανά την Ευρώπη, σε λίστες κατανάλωσης πολυτελών αγαθών.

Και τώρα περάσαμε στο άλλο άκρο. Κάτω το κεφάλι, σφιγμένο το ζωνάρι, αλλά κυρίως, μία γενικευμένη δήλωση απαισιοδοξίας και καταστροφής. Σε υπερθετικό βαθμό όμως. Από εκεί που παρεξηγούμασταν αν αφηνόταν να εννοηθεί πως δεν είμαστε σε οικονομικό πικ, τώρα στραβοκοιτάμε όποιο δηλώσει πως τα καταφέρνει ακόμα μέσα στην κρίση.

Καταλήγοντας. Η οικονομική καταστροφή της χώρας, σίγουρα αποτελεί για μία πολύ μεγάλη μερίδα της μεσαίας τάξης, γενικό σοκ. Θεωρώ όμως, πως είναι μία ευκαιρία. Όσο κλισέ και αν ακούγεται, είναι μία ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά σε αξίες που είχαμε παραμελήσει ως μπας-κλας. Αξίες που διαβρώθηκαν από την ακόρεστη επιθυμία για επίδειξη κατανάλωσης. Αξίες που θα θυμίζουν, πιο πολύ, πως είμαστε άνθρωποι που προσπαθούμε να επιβιώσουμε και όχι αντιμαχόμενα ρομπότ, που καταναλώνουν.

Ψηλά το κεφάλι λοιπόν, γιατί με την αποδοχή και την διάδοση της μιζέριας, δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα. Με την αισιοδοξία και την προσπάθεια για συλλογική βοήθεια όμως;