Απόψεις | Occupy Wall St., οι αγανακτισμένοι των Η.Π.Α.

Πριν λίγο καιρό, είχα διαβάσει στο twitter του cathpain (που παρότι διαφωνώ σχεδόν πάντα μαζί του, με ενδιαφέρει η άποψή του) πως “ένας από τους λόγους (αν όχι ο κύριος) που οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν να δίνουν χρήματα σε μία χρεοκοπημένη χώρα, ήταν το κίνημα των Αγανακτισμένων και η πιθανή εξάπλωση ενός μαζικού κινήματος στις πλατείες όλων των μεγάλων πόλεων του Δυτικού Κόσμου”.

Δεν τοποθετήθηκα τότε (πάνε και 3 – 4 μήνες), ωστόσο το συγκράτησα, καθαρά για να το έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου, όπως κάνω με όλες τις αντικρουόμενες (με τη δική μου) απόψεις. Για πολλούς λόγους διαφωνούσα, κυρίως όμως, διότι θεωρούσα πως οι Δυτικές Χώρες δεν έχουν την απαραίτητη ιδιοσυγκρασία για μία κίνηση σαν τους αγανακτισμένους. Για να δούμε όμως τί γίνεται στις Η.Π.Α. το τελευταίο τρίμηνο.

Εδώ και 3 μήνες λοιπόν, γεννιέται κάτι ιδιαίτερο στις Η.Π.Α και το τελευταίο δίμηνο οργανώνεται πιο συγκροτημένα διαδικτυακώς. Αναφέρομαι στο κίνημα Occupy Wall St. Ελαφριά, θα μπορούσαμε να το πούμε “Οι αγανακτισμένοι των Η.Π.Α”. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όμως.

Μιλάμε για μία κίνηση, που  δηλώνει ξεκάθαρα πως αποτελεί συνέχεια  των γεγονότων σε Αίγυπτο, Ισπανία και Ελλάδα. Δίνοντας αλληλεγγύη και λαμβάνοντας έμπνευση. Με βασικό σύνθημα “Δημοκρατία, όχι εταιριοκρατία”, με πορείες (μερικών στα μάτια μας) χιλιάδων ατόμων, σε μία χώρα που δεν έχει βγει στο δρόμο από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Σε μία χώρα όπου οι αναίτιες συλλήψεις και οι σοβαρές ποινικές κυρώσεις είναι ο νόμος. Σκεφτείτε μάλιστα, πόσο χειρότερο είναι, που σε αυτήν τη χώρα, ο αστυνομικός θεωρείται ήρωας και όχι (στην καλύτερη εγχώρια περίπτωση) αργόμισθος. Στη χώρα που διαλύονται συγκροτήματα με προεδρικά διατάγματα.

Όταν όμως ο κόμπος φτάνει στο χτένι και η κοινωνική αδικία αποτελεί καθημερινό φαινόμενο που αδυνατεί να κουκουλωθεί πίσω από τους επιβλητικούς ουρανοξύστες,  τότε γεννιέται το μεγάλο ερώτημα. Θα αντιδράσουν;

Φέτος, οι μελέτες έδειξαν ότι ο αριθμός των Αμερικανών που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας αντιστοιχεί σε 46,2 εκατομμύρια ανθρώπους και είναι ο μεγαλύτερος τα τελευταία 52 χρόνια. Και δεν είναι μόνο αυτό. Στην Αμερική των μεγάλων αντιθέσεων, των φυλετικών διακρίσεων και των δύο ταχυτήτων (βλ. Νέα Ορλεάνη) παρατηρείται ένα ακόμα φαινόμενο. Η μεσαία τάξη, συρρικνώνεται επικίνδυνα. Ποιος ευθύνεται; Η εύκολη απάντηση είναι τα golden boys και οι αποτυχημένες επιλογές των τραπεζών. Η δύσκολη; Ένα πολύ καλά οργανωμένο σύστημα, που δρα με μοναδικό στόχο το κέρδος, έναντι κοινωνικών ομάδων, χωρών, εθνών, ακόμα και Ηπείρων. Τα δύο πρόσωπα του καπιταλισμού (και σε κοινωνικό και σε οικονομικό επίπεδο). Στην πρώτη απάντηση, ο καπιταλισμός απέτυχε. Στην δεύτερη πέτυχε. Και στις δύο, θύματα η μεσαία τάξη. Το μέλλον; Ποιος ξέρει.

Καλό θα ήταν πάντως, να μην υποτιμάμε τον χορτάτο, που δεν έφαγε για 3 μέρες… (και περισσότερο το γράφω για να το δω ο ίδιος)