Το αμάρτημα της μητρός μου - Πολλαπλοί χώροι

Ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Το αμάρτημα της μητρός μου, είναι το πρώτο ελληνικό διήγημα με ψυχογραφικό χαρακτήρα που καταφέρνει να ξεπεράσει τα στενά όρια της ηθογραφίας, εισδύοντας στα ψυχικά κίνητρα των πρωταγωνιστών. Ο Βιζυηνός πρωτοπορεί, καθώς είναι η πρώτη φορά στην ελληνική διηγηματογραφία που ανοίγει ο κόσμος της ψυχής. Ο κόσμος της συνείδησης και του εσωτερικού προβληματισμού.

Είναι αυτοβιογραφικό, όπως και τα περισσότερα απ τα διηγήματά του. Μέσα απ την ροή της αφήγησης, ξεδιπλώνεται όλη η ατμόσφαιρα στην οποία μεγάλωσε ο μικρός Γιωργής , πριν ξενιτευτεί. Η αφηγηματική αρτιότητα , η ευαισθησία , η λεπτή ειρωνεία, ο γλωσσικός πλούτος, η εμβάθυνση στον ψυχισμό των προσώπων, οι συγκλονιστικές εικόνες, είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία τα οποία μπορεί κανείς να διακρίνει στο διήγημα αυτό. Στοιχεία που αντικατοπτρίζουν την βαθιά καλλιέργεια του συγγραφέα, τις σπουδές του στην Γερμανία (φιλοσοφία και ψυχολογία) και την αγάπη του για τον τόπο που γεννήθηκε. Την Βιζύη της ανατολικής Θράκης.

Το μικρό αυτό αριστούργημα, που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1883, μεταφρασμένο στα γαλλικά στη Nouvelle Revue [Νέα Επιθεώρηση], συνδυάζει την ρέουσα και συναρπαστική αφήγηση με τους ζωντανούς διαλόγους, το μυστήριο με την αγωνία, αλλά και το αίνιγμα που πλανάται ήδη απο το άκουσμα και μόνο, του τίτλου του έργου. Ποιό ήταν το αμάρτημα;

Υπόθεση:

Η ιστορία ξεκινά από τα παιδικά χρόνια του αφηγητή - Γιωργή, που σημαδεύονται από την αρρώστια της αδελφής του Αννιώς και τον απελπισμένο αλλά μάταιο αγώνα της μητέρας του να σώσει από το θάνατο, το ασθενικό της κορίτσι. Οι ενοχές της απώλειας ακολούθως, την ωθούν σε δύο αλλεπάλληλες υιοθεσίες νέων κοριτσιών, που γίνονται όμως αιτία να παραμεληθούν τα άλλα τρία ορφανά από πατέρα αγόρια της, και να στερηθούν την μητρική φροντίδα. Όταν μεγαλώνουν και γίνονται πλέον άνδρες, εξακολουθούν να μην μπορούν να κατανοήσουν αυτήν την άστοχη εμμονή, της μητέρας τους. Όταν μετά από χρόνια, επιστρέφει από τις σπουδές του στη Γερμανία, ο Γιωργής , έρχεται σε αντίθεση με την μητέρα του ως προς την διατήρηση της δεύτερης ψυχοκόρης της, γεγονός που την οδηγεί στην απόφαση, να του αποκαλύψει το τραγικό μυστικό της.

Έγραψαν για μας:

«Ο ερμηνευτής και σκηνοθέτης, μας προσφέρει απλόχερα όλο τον πλούτο του κειμένου, που είναι γραμμένο στην καθαρεύουσα. Με προσωπείο τραγικό, σε ένα σκοτεινό, μυστηριακό και υποβλητικά απλό σκηνικό, ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος το χρησιμοποιεί συγκινητικά και υποδειγματικά. ... Να το δεις! Είναι όμορφο, αγνό, τίμιο θέατρο με έναν Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο απόλυτα προσηλωμένο στο ρόλο του. Ξεδιπλώνει νοήματα και ακουμπά τις ψυχές μας, χωρίς να μας ταλαιπωρεί, όπως πολλές νεωτερικές ανοησίες.»

Άρης Γαβριελάτος Ι Ι 7/2/2024

«Πιστός στο αρχικό κείμενο ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος καταφέρνει να το υπηρετήσει επάξια, τόσο σκηνοθετικά όσο και με την εξαιρετική ερμηνεία του, και αφηγούμενος την ιστορία σε πρώτο πρόσωπο ,χτίζει, με την συμβολή και των φωτισμών και της μουσικής επένδυσης, μια υποβλητική ατμόσφαιρα, δημιουργώντας εικόνες στις οποίες γίνεται αβίαστα μέρος και ο θεατής.
Πρόκειται συνολικά για μια συγκινητική και ουσιαστική θεατρική προσέγγιση του κειμένου που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς»

Βίκυ Λουκάτου Ι Ι 7/2/2024

Ενσαρκώνει τον Γιώργη, με καθαρή αφήγηση-τέλεια φωνητική διάταξη, ανάμεσα σε παράπονο και συμπόνια, τονικά υπέροχα με σκαμπανευάσματα φωνής όταν χρειαζόταν.

Σκηνοθέτησε τον εαυτό του με απλό τρόπο, όμως με πολύ σεβασμό στο κείμενο χωρίς μοντέρνισμούς, με υποδειγματικό αποτέλεσμα!!

Η υποβλητική ατμόσφαιρα, το σκηνικό λιτό και απέρριτο, φωτισμοί και μουσική συμβάλλουν στη μαγεία.

Η απόλυτη σιγή των θεατών σε μία φορτισμένη από συγκίνηση ατμόσφαιρα, απολαύσαμε μία πολύ καλή παράσταση- που αξίζει να την δείτε!!!

Χρυσούλα Ζαφειράκη Ι Open Mind Ι 8/2/2024

Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος σκηνοθετεί με εξαιρετική επιμέλεια τον εαυτό του, καθώς υποδύεται τον Γιωργή, τον ίδιο το Βιζυηνό. Όλα όσα τον έχουν πληγώσει όπως η επιδείνωση της ασθένειας της Αννιώς, η αυξανόμενη αφοσίωση της μητέρας σ’ αυτήν και η κλιμακούμενη αδιαφορία της μητέρας προς τα αγόρια αποτυπώνονται στο πρόσωπό του, στη μελαγχολία του, στις κινήσεις του, στη φωνή του.

Μια παράσταση που αξίζει την προσοχή των θεατών, πάνω σε ένα μνημειώδες κείμενο, με την ουσιαστική, ευρηματική και βαθειά διεισδυτική ερμηνεία του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου.

Ι Μαρία Μαρή Ι 12/2/2024

Αυτό που βλέπετε στη σκηνή θυμίζει πίνακα ζωγραφικής. Και ίσως να είμαι και μαζεμένος με αυτό που έγραψα.

Είναι πολύ δύσκολο να σε καθηλώσει ένας μονόλογος που ξεπερνά τα εβδομήντα ndash; εβδομήντα πέντε λεπτά. Εδώ όμως μιλάμε για σχεδόν μιάμιση ώρα και δεν ανοιγόκλεισε βλέφαρο!

Από τους καλύτερους μονολόγους των τελευταίων δέκα ετών! Μία παράσταση που μοσχοβολά αγιόκλημα, που μας ταξιδεύει σε μία εποχή, θεωρητικά πίσω από τη δική μας, πρακτικά πολύ μπροστά από τη δική μας. Σε μία εποχή που το ήθος δεν είναι απλά μία λέξη, ούτε ένα τσιτάτο αμφιλεγόμενου χαρακτήρα. Σε μία εποχή που το χώμα οδηγεί στο χώμα χωρίς παρεμβολές. Πλησιάστε ελεύθερα, προσεγγίστε ελεύθερα, αφεθείτε στη μαγεία ενός αθάνατου κειμένου και ενός ηθοποιού που αναμιγνύει το τότε με το τώρα μέσα από το αύριο. Ένας Γολγοθάς χωρίς τέρμα στην ανηφοριά του…

Κώστας Κούλης Ι

ΠΙΣΩ