Τι κατάλαβα μετά τα Τέμπη, «τις πταίει» και το αμφίβολο μέλλον μας

Μια πρωτοφανής τραγωδία που δεν την φανταζόταν ο ανθρώπινος νους στην Ελλάδα του 2023. Αυτό πιστεύαμε, αυτό νιώθαμε. Όλοι οι φοιτητές που σπουδάζουμε σε άλλη πόλη, κάνουμε με ενθουσιασμό το ταξίδι προς την ιδιαίτερη πατρίδα μας και το αντίστροφο. Μπορεί να μην έχει τρένο ο δρόμος από και προς το σπίτι μου, αλλά κάθε φορά που θα μπαίνω στο καράβι ή το αεροπλάνο, θα σκέφτομαι αυτά τα παιδιά που δεν κατάφεραν να φτάσουν ποτέ, που δεν έμαθαν αν πέρασαν τα μαθήματα του εξαμήνου, που δεν θα αποφοιτήσουν ποτέ, που δεν θα ξανανιώσουν την φιλιά, τον έρωτα και την αγάπη. Τα όνειρα έσβησαν, επειδή στην χώρα αυτή η εκάστοτε διοίκηση μοιάζει ανίκανη για τα βασικά.

Δεν θα μιλήσω για ευθύνες, όλοι σε γενικές γραμμές είδαμε τι έφταιξε, ποιων ανθρώπων η εγκληματική ανευθυνότητα και ανικανότητα προκάλεσε την τραγωδία. Ήταν έγκλημα συλλογικό, οι ευθύνες βαραίνουν όλους τους κυβερνώντες.

Ωστόσο, χρειάζεται κάποια αισιοδοξία. Αυτό νιώθω όταν βγαίνουν 50.000 άνθρωποι, μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Ελπίζω οι πολιτικοί να πήραν το μήνυμα. Αλλάξτε! Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αν η κυβέρνηση χαρακτηρίζεται δεξιά ή αριστερά, αλλά η αποτελεσματικότητα της. Πρέπει να προστατεύει τους πολίτες, με πρώτη τη νεολαία. Η ζωή για έναν νέο στην Ελλάδα έχει γίνει πιο δύσκολη, αλλά είναι παράδοξο ότι η αλλαγή θα πρέπει να έρθει κάποια στιγμή από εμάς. Τουλάχιστον ας μας δώσει το κράτος κάποια βασικά προνόμια, να νιώθουμε ότι μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι στην χώρας μας.

Κλείνοντας, θέλω να πω κάτι, διότι με ενόχλησε και αφορά τις σπουδές μου. Δεν νοείται δημοσιογράφοι να μιλούν για θυσία, ούτε να δίνουν συμβουλές επικοινωνίας στην κυβέρνηση, προβάλλοντας μια εικόνα απάνθρωπης αδιαφορίας για τα προβλήματα που ανέδειξε το έγκλημα στα Τέμπη. Τουλάχιστον αυτό δεν αντιπροσωπεύει την συνολική εικόνα των δημοσιογράφων στην Ελλάδα ούτε τον κλάδο των μέσων ενημέρωσης ως σύνολο.

Ας αλλάξουμε λοιπόν!

Πηγή Φωτογραφίας: Intime

Διαβάστε ακόμη:

• «Πού ζούμε; Στην Ουγκάντα;»
• Όπου ακούς πολλά κεράσια κρατά και μικρό καλάθι…
• Ρατσισμός: Παλεύοντας με τον πιο “αόρατο” εχθρό που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα
• Μία ευτυχής ουτοπία
• Μήπως τελικά… δεν;