Ενήλικα βρέφη

Αυτές τις τελευταίες μέρες στο Twitter (ανεξάντλητη πηγή ιδεών αυτό το μέσο) κυκλοφορεί μία ανάρτηση μιας μητέρας που τη λέει στη δασκάλα του παιδιού της.

Υπάρχουν αναλύσεις επί αναλύσεων για το ποια πλευρά έχει δίκιο, δεν θα κάτσω να το πιάσω αυτό, άλλωστε σημασία έχει πάντα ο τρόπος που λες κάτι και εδώ ο τρόπος δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Και στη μέση είναι πάντα το παιδί. Πάντα όμως. Και εδώ έρχεται το πρόβλημα: Ξεχνάμε ότι το παιδί είναι αυτό που δέχεται τα πυρά και από τις δύο πλευρές.

Σε ένα από τα threads που σχολίαζαν την ανάρτηση αυτή, μία κυρία σχολίασε για το πώς «κόψανε» οι εκπαιδευτικοί τις διορθώσεις με τα κόκκινα στυλό γιατί «ήταν επιθετικά» και κατέληξε στο ότι άλλο να θέλουμε να διατηρήσουμε την παιδικότητά τους και άλλο να τα θέλουμε «βρέφη για πάντα». Μίλησε στην ψυχούλα μου. Αυτό, σε συνδυασμό με ένα σχόλιο παρακάτω, ότι έχουμε παιδιά με γονείς που δεν «ενηλικιώθηκαν» ποτέ, έγιναν ενήλικες μόνο στο νούμερο της ηλικίας.

Και πόση αλήθεια κρύβει αυτό. Και οι δύο δηλαδή τοποθετήσεις πόση αλήθεια κρύβουν. Και το βλέπω και από τα παιδιά στο πανεπιστήμιο, κυρίως στα πρώτα έτη. Μέχρι ένα σημείο είναι λογικό, καθώς βγαίνουν από το προστατευμένο περιβάλλον του σχολείου σε ένα χάος που είναι το πανεπιστήμιο. Ένα πανεπιστήμιο που τους αντιμετωπίζει σαν ενήλικες (γιατί είναι, ηλικιακά) αλλά τα παιδιά είναι ακόμα παιδιά, δεν είναι έτοιμα ακόμα να λειτουργήσουν ανεξάρτητα.

Αυτό φαίνεται σε διάφορες περιστάσεις. Για παράδειγμα, δεν μπορούν να φέρουν εις πέρας βασικές δουλειές που χρειάζεται να κάνουν, χρειάζεται στην τελική να μάθουν να κάνουν: Να συμπληρώσουν μία αίτηση, να συναναστραφούν τη γραμματεία, τους καθηγητές. Να κάνουν μία συζήτηση, να ζητήσουν κάτι κοκ. Έχω γράψει και παλαιότερα ένα άρθρο για τις κοινωνικές δεξιότητες που αγνοούνται και μιλάω γι’ αυτό ακριβώς.

Μια άλλη πλευρά του ίδιου προβλήματος είναι η συμπεριφορά. Ναι, είναι απολύτως φυσιολογικό να προσπαθούμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας και να τους τα παρέχουμε όλα, να μην χρειάζονται και να μην προσπαθούν για τίποτα. Αλλά δε γίνεται να τα έχουμε όλα. Κάποια στιγμή τα παιδιά πρέπει να απογοητευτούν, θα απογοητευτούν σίγουρα, θα κάνουν λάθη, θα εκνευριστούν, θα βρίσουν, θα τα παρατήσουν, θα, θα, θα, θα. Όλα αυτά τα «θα» είναι αρνητικά, τα οποία όμως θα δυναμώσουν τα παιδιά και θα τα σπρώξουν να κάνουν το επόμενο βήμα, να ανέβουν το επόμενο σκαλοπάτι. Δεν είναι σε γυάλα τα παιδιά. Δεν είναι εφικτό, και δεν είναι και δίκαιο να έχουν «πάντα δίκιο», να έχουν πάντα άριστα. Κανείς δεν διατηρεί το 100/100 στα πάντα όλα. Ούτε ο ίδιος ο Θεός (όποιος κι αν είναι αυτός).

Γιατί θέλετε να διατηρείτε τα παιδιά σας «μωρά»; Για να έχουν πάντα την ανάγκη σας; Ή για να αισθανθούν την υποχρέωση να σας το ανταποδώσουν όταν εσείς δεν θα μπορείτε να κάνετε τα βασικά;

Το αποτέλεσμα της υπερανάλυσης της ψυχολογίας, της υπερπροστασίας, της γυάλας, του νταντέματος, του «νταβατζή» γονιού το βλέπουμε συνεχώς και παντού. Παιδιά που αισθάνονται ότι όλοι είμαστε υπηρέτες τους. Παιδιά που δεν έχουν καμία ευγένεια, κανέναν τρόπο (δε μιλάω για σεβασμό, αυτός κερδίζεται, για μένα είναι σημαντικό αυτό. Μιλάω για ευγένεια σε έναν άγνωστο, σε έναν μεγαλύτερο, απλά πράγματα). Παιδιά που δεν μαθαίνουν γιατί μαθαίνουν από το σπίτι ότι πρέπει όλα να τους δίνονται έτοιμα ή να προσπαθήσουν ελάχιστα.

Ναι, όλα ξεκινάνε από το σπίτι, λυπάμαι. Όταν τα παιδιά φτάνουν να πάνε στο σχολείο έχουν διαμορφώσει πολύ μεγάλο βαθμό του χαρακτήρα τους. Έχουν ενσωματώσει βιώματα τα οποία δεν έχουν φανερά, εξωτερικά σημάδια, αλλά επηρεάζουν τη συμπεριφορά τους και τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο.

Ναι, η κοινωνία μας τώρα έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που δημιουργεί ενήλικα βρέφη. Ενήλικα στην ηλικία, ΟΚ να οδηγούν, να ψηφίζουν, να δουλεύουν κοκ. Αλλά βρέφη στο μυαλό και στη συμπεριφορά. Φυσικά μπορούν να φτιάξουν αυτά στην πορεία. Και στους περισσότερους φτιάχνουν, απλά με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα όπως λέει και ο Σάκης. Η ερώτηση-κλειδί είναι γιατί να τα…χύσουμε όλα αυτά (ή σε μεγάλες ποσότητες, τέλος πάντων…) για να γίνουμε άνθρωποι λειτουργικοί…

Διαβάστε ακόμα:

• Η ψευδαίσθηση των βαθμών
• ChatGpt: AI vs Πανεπιστήμιο
• Τα οφέλη της μάθησης: Πώς να διατηρήσετε το μυαλό σας κοφτερό και να επεκτείνετε τις γνώσεις σας