Δύσκολες οι σχέσεις ή δύσκολοι εμείς;

Παρακολουθώ τώρα, που γράφω, μια εκπομπή στην τηλεόραση και έχει ένα θέμα για τις σχέσεις μας, τις συναισθηματικές, και για το πόσο έχουν δυσκολέψει. Λένε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, νιώθω ότι συμφωνώ σε πολλά από αυτά και μάλιστα, έρχεται αυτή η εκπομπή να συνδυαστεί με μια κουβέντα που είχα με έναν αγαπημένο φίλο την προηγούμενη εβδομάδα για το πόσο εύκολα κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν ή αντικαθιστούν σχέσεις.

Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που συζητάμε συχνά. Άνθρωποι χωρίζουν από γάμους και βρίσκουν συντρόφους αμέσως. Πώς το κάνουν; Πώς είναι έτοιμοι, αρχικά, και πώς τόσο «εύκολα» και «γρήγορα» κάνουν το επόμενο βήμα; Και άνθρωποι με παιδιά, που υποτίθεται ότι κάνουν ελαφρώς πιο δύσκολο το ψάξιμο. Εδώ να σημειώσω ότι δεν συμφωνώ με αυτό που λένε πολλοί ότι τους είχαν «έτοιμους» τους επόμενους πριν καν χωρίσουν τους προηγούμενους.

Βλέπω ανθρώπους γύρω μου, που εγώ θεωρώ μια χαρά, και όμορφους εξωτερικά και εσωτερικά, και δυσκολεύονται πολύ να βρουν συντρόφους. Δεν ξέρω πώς μπορεί να συμπεριφέρονται στις σχέσεις τους, αλλά σίγουρα οι πρώτες εντυπώσεις που θα έδιναν θα ήταν καλές και θετικές. Και αρχίζω να αναρωτιέμαι: Έχουν δυσκολέψει οι σχέσεις ή εμείς έχουμε δυσκολέψει σαν άνθρωποι;

• Οι σχέσεις είναι δύσκολες, αλλά γιατί; Μια ολοκληρωμένη προσέγγιση από τη σκοπιά της νευροεπιστήμης

Ακούω πολλές φορές να λέγεται σε συζητήσεις ότι κάποιοι άνθρωποι προτιμούν να είναι μόνοι τους γιατί δεν θέλουν να αλλάξουν. Να αλλάξουν οι ίδιοι σαν άνθρωποι, να κάνουν υποχωρήσεις, να δώσουν πράγματα και ταυτόχρονα να αλλάξουν και συνήθειες, να αλλάξουν ωράρια, να εμπλουτίσουν τα ενδιαφέροντα και τις παρέες τους. Ναι, δεν είμαι υπέρ στο ότι πρέπει να γίνονται υποχωρήσεις στις σχέσεις (κάποια στιγμή τις μετανιώνεις και τις χτυπάς στον άλλον…) αλλά κάποια πράγματα, φυσιολογικά, δεν αλλάζουν; Δεν υπάρχει κάποια εξέλιξη;

Σε ψύχραιμες συζητήσεις, και με ανθρώπους που υπάρχει μία άνεση, διαπιστώνω ότι μάλλον υπάρχει φόβος. Υπάρχει φόβος να εκφραστούμε, να επικοινωνήσουμε, να δείξουμε ότι μπορεί κάποια χαρακτηριστικά μας να μην είναι τέλεια. Υπάρχει φόβος να ανοιχτούμε. Μέχρι πότε όμως αυτός ο φόβος μπορεί να κρατήσει μόνους μας; Και γιατί μεταφράζουμε αυτόν τον φόβο σαν «επιλογή», δηλαδή ότι επιλέγουμε να είμαστε μόνοι μας και καλά αλλά όχι ότι φοβόμαστε να βγούμε έξω; Χρυσώνουμε το χάπι;

Καταλήγω ότι η σχέση που πρωτίστως είναι δύσκολη είναι αυτή με τον εαυτό μας, και αυτή απλά επηρεάζει και τις σχέσεις με τους γύρω μας. Και δεν είμαι υπέρ να τα λύνουμε ΟΛΑ με ψυχοθεραπεία. Έχω άλλωστε εκφράσει τις ανησυχίες μου (ξέρω, δεν σας νοιάζει!) για το ότι μερικές φορές οι ψυχολόγοι και οι life coaches φουσκώνουν τα μυαλά και δεν ανταποκρίνεται η εικόνα που μας φτιάχνουν για εμάς, με την πραγματική εικόνα.

Δεν έχω λύση ομολογώ. Αλλά δεν μπορώ και να μην σκεφτώ ότι παραγίναμε εκλεκτικοί, ίσως και υπερβολικά και αδικαιολόγητα. Φυσικά, το να είναι κανείς μόνος του δεν είναι κακό, ίσα ίσα θα έλεγα. Αλλά να είναι επιλογή συνειδητοποιημένη όχι δικαιολογία για μία ανικανότητα δική μας. Αν είναι επιλογή, τότε είμαστε ευτυχισμένοι, αν όμως είναι δικαιολογία τότε η πικρία κάποια στιγμή θα μας πνίξει. Και τότε μόνο εμείς θα φταίμε, κανείς άλλος.