Ζώντας με το «αν»

Είναι κάποιες ηλικίες κατά τις οποίες περνάς υπαρξιακές κρίσεις. Και όχι, δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι μεγαλώνουμε. Οι ηλικίες αυτές ποικίλουν, συνήθως οι στιγμές έχουν να κάνουν με αποφάσεις, με γεγονότα κοκ. που σε ταρακουνούν, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν η απόφασή σου ήταν/είναι σωστή.

Ίσως η πρώτη μεγάλη τέτοια στιγμή να είναι το πανεπιστήμιο. Που έχεις κάνει μια επιλογή και μπαίνεις στο κακό, κάκιστο, τρυπάκι να αναρωτηθείς τι θα γινόταν ΑΝ περνούσες κάπου αλλού. Όσο περνάνε τα χρόνια οι στιγμές αυτές πολλαπλασιάζονται γιατί πρέπει πλέον να λαμβάνεις αποφάσεις για τον εαυτό σου, ενώ μέχρι τις πανελλαδικές ήσουν υπό την προστασία κάποιων άλλων που έπαιρναν αποφάσεις για σένα γιατί εσύ… διάβαζες!

Όσο μεγαλώνουμε λοιπόν, αρχίζουν και μπαίνουν και ερωτήσεις όπως, τι θα γινόταν αν δεν χώριζα με αυτόν τον άνθρωπο, τι θα γινόταν αν άλλαζα/δεν άλλαζα δουλειά, τι θα γινόταν αν επέλεγα αυτό ή το άλλο σπίτι και τα λοιπά και τα λοιπά. Η λίστα μπορεί να πηγαίνει για ώρες ολόκληρες, ανάλογα κιόλας με τις πόσες επιλογές έχουμε κάνει σε μια ζωή.

Ένα ταξίδι σε αυτήν τη διαδρομή, των «αν», είναι μεγάλο mindfuck (σε άπταιστα ελληνικά). Σε βάζει σε μία συνεχή αμφισβήτηση των επιλογών σου που σε τρώει σαν το σαράκι, σε μαυρίζει, δεν σε αφήνει να χαρείς αυτά που έχεις πετύχει, αυτά που έχεις καταφέρει.

Γιατί το κάνουμε αυτό; Ειδικά σε στιγμές που είμαστε ευτυχισμένοι. Το κάνουμε γιατί είμαστε άπληστοι; Γιατί θέλουμε πάντα κάτι παραπάνω; Μας αρέσει να βασανιζόμαστε; Δεν μπορώ να το καταλάβω!

Υπάρχει φυσικά και η καλή πλευρά, αλλά νομίζω ότι πρέπει να είσαι πολύ συνειδητοποιημένος για τις επιλογές για να μπορέσεις να τη δεις. Δείτε για παράδειγμα την περίπτωση που κάποιος/κάποια πρώην σας παντρεύεται και αναλογίζεστε ότι αν δεν χωρίζατε μπορεί να ήσασταν εσείς στη θέση αυτή (να παντρευτείτε)! Αν σας σηκώνεται η τρίχα και μόνο στη σκέψη, τότε απλά επιβεβαιώνετε ότι κάνατε την πιο σωστή επιλογή.

Νομίζω ότι ο μόνος τρόπος για να μη βασανίζουμε τον εαυτό μας είναι να τον βασανίσουμε πριν πάρουμε την εκάστοτε απόφαση. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο σίγουροι για ό,τι πάμε να κάνουμε. Εξετάσεις; Αγορές; Σχέσεις; Τα πάντα όλα, αν τα σκεφτούμε καλά, αν εκείνη την ώρα σκεφτούμε πραγματικά τι θέλουμε και πώς νοιώθουμε, τότε μειώνονται οι πιθανότητες να πάρουμε μια απόφαση εν βρασμώ.

Τις σωστές αποφάσεις γενικά, νομίζω ότι τις καταλαβαίνουμε. Έχουμε και ένστικτο το οποίο νομίζω ότι απλά το καταπιέζουμε τις περισσότερες φορές. Μπορεί κάποιες αποφάσεις, σε κάποια σταυροδρόμια, να δυσκολευόμαστε να τις πάρουμε γιατί εκείνη τη στιγμή είναι δύσκολες, πχ. ένας χωρισμός που νομίζουμε ότι τελειώνει ο κόσμος μας αν χωρίσουμε, είμαστε να πέσουμε να πεθάνουμε. Αλλά μέσα μας το ξέρουμε ότι έτσι πρέπει να κάνουμε. Οπότε δεν πρέπει να κρίνουμε με/από τη φόρτιση της στιγμής. Λένε άλλωστε ότι η πρώτη αντίδραση, η αυθόρμητη, είναι και η πιο σωστή, δείχνει τα πραγματικά μας συναισθήματα, τα πραγματικά μας θέλω

Ειλικρινά ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι που είναι ικανοί να κοιτούν πίσω και να μην έχουν απωθημένα ή αμφιβολίες. Που είναι ικανοί να κοιτούν πίσω, να θυμούνται και να έχουν χαμόγελο στα χείλη. Που δεν έχουν ανάγκη να αναρωτηθούν τι θα γινόταν αν επέλεγαν κάτι διαφορετικό.

Και με κίνδυνο να ακουστώ σαν life coach, έχει μεγάλη σημασία να ξέρουμε τον εαυτό μας και το τι θέλει, έστω και αν όλα τριγύρω μας και όλοι επιμένουν να μάς σπρώχνουν αλλού.