Κάνουν τα ράσα τον παπά τελικά;

Διαβάζω λοιπόν το Σάββατο ένα tweet που μιλάει για τον Τσακαλώτο και την τσάντα που κρατούσε κατά τις διαπραγματεύσεις, που νομίζω ότι την κρατάει ακόμα, και είναι μιας μάρκας με ένα χαρακτηριστικό πολύ συγκεκριμένο (μην κάνουμε και διαφήμιση!). Εμένα με αρέσουν αυτές οι τσάντες, έχω και εγώ, έχω την ίδια ακριβώς για να είμαι ειλικρινής και έχω και πολλά χρώματα. Η τιμή αυτής της τσάντας είναι μια μέση τιμή για μια καλή τσάντα, πολύ ανθεκτική που την έχεις για πολλά χρόνια και βγάζει τα λεφτά της. Κοινώς, είναι μια τσάντα χαρούμενη, αλλά πολύ πρακτική, που επειδή την είχε σε κόκκινο τράβηξε το μάτι, ενώ αν την είχε σε μαύρη δεν νομίζω ότι θα είχε ασχοληθεί κανείς.

Τέλος πάντων, έγινε μια κουβέντα και μου είπε ο άνθρωπος ότι κατά τη γνώμη του με την επιλογή του αυτή δεν δίνει την πρέπουσα σημασία στην κάθε περίσταση, κάτι το οποίο είναι απολύτως κατανοητό και σεβαστό. Πολλοί το πιστεύουν αυτό και σε έναν βαθμό μπορώ να το κατανοήσω, να κατανοήσω γιατί το λένε και να το δω και από τη δική τους οπτική.

Μπήκα όμως σε σκέψεις. Εγώ ας πούμε θα είχα πολύ μεγαλύτερη ενόχληση αν έβλεπα κάποιον να κρατάει μία πανάκριβη τσάντα, του το έγραψα κιόλας σαν απάντηση στο Twitter. Άρα έχουμε τη μία πλευρά που είναι η υποκειμενική. Ο κάθε ένας έχει στο μυαλό του κάποια standards, για το τι πρέπει να φοράμε ανά περιστάσεις, τι του αρέσει και τι όχι, πόση σημασία έχει τελικά αυτή η επιλογή-ή τουλάχιστον πόση σημασία νομίζουμε ότι έχει. Υπάρχει και η άλλη πλευρά, η αντικειμενική, που μιλάει για κάποιους κανόνες οι οποίοι είναι πολύ καθαροί για το τι πρέπει να φορέσεις και πώς πρέπει να ντυθείς. Τέτοιους συγκεκριμένους κανόνες πού έχουμε; Σε επίσημες εκδηλώσεις ή στην εκκλησία πχ. Αν διαφωνείς με τους κανόνες αυτούς, απλά δεν συμμετέχεις.

Βάζω τον εαυτό μου σαν παράδειγμα «ανάλυσης». Το ότι ντύνομαι σπορ συνέχεια ή σαν τους φοιτητές μου, λέει κάτι για την αξία μου ή για την προσοχή που δίνω στο κάθε θέμα της δουλειάς μου; Παίζει κάποιο ρόλο στην επαγγελματική μου συμπεριφορά το ότι θέλω να είμαι άνετη και ότι νιώθω καλύτερα με αυτήν την ενδυμασία από τη στιγμή που δεν υπάρχουν ρητοί κανόνες; Λέει κάτι για το πόσο σέβομαι (ή όχι) αυτούς απέναντί μου με τους οποίους μιλάω και συνεργάζομαι;

Κοινώς, οι επιλογές μας στο ντύσιμο μέχρι ποιο σημείο λένε κάτι για εμάς; Ναι, μπορούν να είναι «δηλώσεις», ακόμα και επαναστάσεις, αλλά ΟΚ, υπό κανονικές συνθήκες είναι απλά γούστο, βολή, όρεξη. Γιατί πρέπει να είναι μέτρο για το πόσο καλοί ή κακοί είμαστε σε κάτι ή το πόσο σεβόμαστε έναν άνθρωπο ή μία περίσταση; Λένε κάτι για τον χαρακτήρα μας; Κάνουν τα ράσα τον παπά;

Προσωπικά είμαι 100% υπέρ του να αισθανόμαστε εμείς άνετα. Δεν σημαίνει τίποτα το ότι φοράμε τζιν αντί για κοστούμι. Δεν σημαίνει τίποτα το ότι δεν φοράμε μακιγιάζ και κοσμήματα. Απλά θέλουμε να είμαστε έτσι, βολευόμαστε έτσι και δεν ενοχλούμε, επηρεάζουμε κανέναν. Η εποχή μας, ειδικά κατά την πανδημία, μας έδειξε ότι η ίδια δουλειά γίνεται με την πιτζάμα και τα παντοφλάκια-λαγουδάκια αλλά και με το δεκάποντο και το ταγιέρ. Άρα μάλλον τσάμπα καθόμαστε και σκάμε.

Ναι, σίγουρα θα υπάρχουν γραμμές και όρια. Αυτά όμως είναι άλλα ανά περίσταση, σε κάποιες περιστάσεις μάλιστα είναι τόσο μικρή η σημασία τους που μάλλον από μόνοι μας το κάνουμε θέμα.

Η εμφάνιση δεν πρέπει να είναι κριτήριο για την αξία του άλλου, για τα ταλέντα του, για τις ικανότητές του. Δείτε πέρα από αυτήν, έτσι και αλλιώς το τι θεωρεί ο καθένας ωραίο είναι εντελώς διαφορετικό. Αφήστε που μερικές από τις νόρμες ισχύουν μόνο στα δικά μας, κολλημένα, μυαλά.