Σήμερα είσαι, αύριο ήσουν

Ο θάνατος είναι κάτι που έχω…χωνέψει.

Από πολύ νωρίς στην οικογένεια είχαμε επαφή μαζί του καθώς δεν μας «προστάτεψαν» από αυτόν. Πήγαμε σε όλες τις κηδείες των παππούδων/γιαγιάδων μας, μάλιστα η πρώτη μου φορά ήταν στα 7 μου, στο χωριό, που ακόμα τους έφερναν στο σπίτι και μέναμε όλο το βράδυ μαζί. Το επόμενο βράδυ κοιμήθηκα στο ίδιο δωμάτιο που θρηνούσαμε τον παππού μου πριν από κάποιες ώρες. Η ίδια τακτική και στις επισκέψεις στα νεκροταφεία.

Νομίζω ότι μου έκανε καλό. Ούσα η μικρότερη (κατά πολύ), έπρεπε να προσαρμοστώ πιο γρήγορα σε κάτι που οι άλλοι καταλάβαιναν καλύτερα. Μου εξήγησαν, είδα, κατάλαβα. Είχα και πολλές ευκαιρίες είναι η αλήθεια, έχουμε ξεκληριστεί λίγο σαν οικογένεια, αλλά εντάξει έχουμε black humor και το αντιμετωπίζουμε! ☺

Όσο μεγαλώνω αρχίζω και «παρατηρώ» διαφορετικά τους θανάτους γύρω μου. Το σοκ, τον πόνο, τις επιπτώσεις, την αλλαγή, το ποτάμι που κυλάει και πραγματικά πίσω δεν γυρνά. Και είναι μάθημα ζωής να μπορείς να σκέφτεσαι αυτήν την τελεία που μπαίνει με τον θάνατο. Είναι μάθημα για το πώς πρέπει να ζεις τη ζωή σου.

Δύο είναι οι πλευρές και οι δύο τραγικές, και οι δύο μπορούν να μας διδάξουν.

Είναι αρχικά αυτοί που «μένουν» πίσω. Για μένα αυτοί είναι οι λιγότερο «τραγικοί» (ελπίζω να με καταλαβαίνετε και να μην με παρεξηγείτε!). Ναι, είναι μεγάλο σοκ όταν χαιρετάς τον άνθρωπό σου το πρωί και μετά δεν τον ξαναβλέπεις. Είναι μεγάλο σοκ το κενό που μένει, οι αναμνήσεις που σε συντροφεύουν, η αδυναμία να επικοινωνήσεις, να μιλήσεις, να πιάσεις, να αγκαλιάσεις. Ακόμα και σε περιπτώσεις ασθένειας, που προετοιμάζονται όλοι γι’αυτό που έρχεται, πάλι δεν μπορείς να είσαι 100% έτοιμος, ειδικά αν βλέπεις και τον άλλον να ταλαιπωρείται. Αλλά η ζωή συνεχίζεται. Ακόμα και αν δεν το πιστεύεις εκείνη την ώρα, η ζωή συνεχίζεται. Θα θολώσουν οι μνήμες, μπορεί και να ξεθωριάσουν. Έτσι είναι η ζωή και η ροή των γεγονότων. Θα απαλύνει ο πόνος και δεν είναι «ντροπή» να το σκεφτόμαστε, είναι ένα γεγονός.

Δεν μπορώ όμως να μη σκεφτώ αυτούς που φεύγουν, και τώρα τελευταία με τον πόλεμο, με τις δολοφονίες, με όλα αυτά που συμβαίνουν η σκέψη που πάει συχνά σε αυτούς τους ανθρώπους. Που τώρα, σήμερα είναι και αύριο…τίποτα. Δεν είναι τίποτα. Είναι μια ευθεία γραμμή. Σήμερα είχαν όνειρα, είχαν σχέδια, γελούσαν, αγαπούσαν, έπαιζαν, μιλούσαν, αγκαλιάζονταν. Και ξαφνικά τίποτα.

Θα μου πείτε, ναι, προφανώς δεν νιώθουν τίποτα. Προφανώς δεν μπορούμε να διανοηθούμε να μπούμε στη θέση τους ούτε καν σαν σκέψη, μήπως και «ξυπνήσουμε» καμιά κατάρα ή γρουσουζιά. Αλλά λυπάμαι που το λέω, τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτήν τη ζωή. Συμβόλαια δεν υπάρχουν. Δεν εξαρτώνται όλα από εμάς. Όσο καλά και αν τα έχεις υπολογίσει όλα, κάτι πάντα μπορεί να πάει στραβά.

Και μόνο στη σκέψη αυτή δεν θέλετε να κάνετε όλα αυτά που ονειρεύεστε γρήγορα; Όσο πιο γρήγορα μπορείτε; Δεν θέλετε να εκφράσετε αυτά που νιώθετε; Δεν θέλετε να μιλήσετε με αυτούς που αγαπάτε;

Αυτό είναι το νόημα του σημερινού άρθρου. Ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωή μας. Πρέπει να τον «αγκαλιάσουμε» σαν πιθανότητα και να φροντίσουμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε, στο φουλ, με χαρά. Να αισθανόμαστε χαρούμενοι, χωρίς απωθημένα, να είμαστε γεμάτοι από όμορφα πράγματα και θετικά συναισθήματα, να μαζεύουμε εμπειρίες για όσα επιθυμούμε.

Μη με πείτε μακάβρια, αν και φαντάζομαι πολλοί θα το σκεφτείτε. Δείτε τη μεγάλη εικόνα. Το λέει και ο Σαββόπουλος, «είμαστε, δεν είμαστε, τίποτα δεν είμαστε βρε». Ας γίνει αυτό οδηγός για να ζούμε πιο ευτυχισμένοι.