Πόσο καλά ξέρεις τον απέναντί σου και τον κρίνεις;

Το Σάββατο που μας πέρασε είχα μία «συζήτηση» στο Twitter σχετικά με ψηφοφόρους κάποιου κόμματος. Σημείωση: η συζήτηση μπαίνει σε εισαγωγικά γιατί είναι κατά 80% ουτοπικό να κάνεις μια νορμάλ κουβέντα εκεί μέσα.

Έγραψα ένα γεγονός λοιπόν, 100% εξακριβωμένο εδώ και 10 τουλάχιστον χρόνια και μάλλον κάποιοι εκνευρίστηκαν. Και είπα και την άποψή μου, ότι για κανέναν δεν μπορείς να είσαι σίγουρος τι ψηφίζει, εκτός και αν είσαι στο παραβάν μαζί του. Θύελλα σηκώθηκε στο ελληνικό Twitter (λέμε τώρα!). Και φυσικά, αφού «επιτέθηκα» σε συγκεκριμένη μερίδα, με είπαν… Μαξίμου.

Φυσικά λίγο με ενδιαφέρει τι λέει κάποιος που δεν με ξέρει καθόλου. Επιπλέον, εγώ ανήκω και στην κατηγορία που ακόμα και να με ξέρεις, πάλι δεν με ενδιαφέρει τι λες για μένα. Οπότε, χαμένο το «σάλιο» της προσβολής. Αλλά με έβαλε σε σκέψεις.

Είναι χαρακτηριστικό των social media να κρίνουμε τον άλλον από μία πρόταση, από ένα βίντεο ή από μια φωτογραφία κι ας μην τον έχουμε συναντήσει ποτέ. Είναι κάτι που όσο πάει και γιγαντώνεται και οι ταμπέλες μπαίνουν πάρα πολύ εύκολα, κάτι που είναι άκρως ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς ότι σκίζουν όλοι τα σουτιέν τους να ΜΗ βάζουμε ταμπέλες σε κανέναν και ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει.

Σκέφτεται κανείς αν όλα τα που γράφουμε στα social τα πιστεύουμε; Σκέφτεται κανείς αν όλα αυτά που υποστηρίζουμε σθεναρά, τα κάνουμε και τρόπο ζωής; «Υποχρέωση» για αλήθεια δεν υπάρχει ούτε στην πραγματική ζωή, φανταστείτε στη διαδικτυακή.

Το να κρίνεις κάποιον από κάτι μικρό, χωρίς κανένα πλαίσιο, είναι τουλάχιστον χαζό. Προφανώς και μπορεί η διαδικασία αυτή να σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα με τα δικά σου προβλήματα, αφού έχεις τοποθετήσει τους άλλους σε, αγαπημένα για σένα, κουτάκια αλλά αυτό έχει να κάνει αποκλειστικά με το δικό σου μυαλό και κόσμο και πώς δομείς εσύ την πραγματικότητά σου. Μόνο που τις περισσότερες φορές δεν έχεις επαφή με την…πραγματική πραγματικότητα.

Επίσης, λυπάμαι που το λέω, αλλά κανέναν άνθρωπο δεν τον ξέρουμε στο 100%. Πολλές φορές κάποιοι μας εκπλήσσουν, λέμε ότι δεν το περιμέναμε αυτό από αυτούς, αλλά στην ουσία απλά δεν τους ξέρουμε εντελώς. Και δεν είναι δυνατόν να τους ξέρουμε εντελώς ενώ είναι και κάποια πράγματα που είναι κρυφά και πάντα θα είναι κρυφά, χωρίς να λέω αν αυτό είναι καλό ή κακό, είναι ένα γεγονός που δεν αλλάζει όσο και αν εμείς στο μυαλό μας θέλουμε να υπερηφανευόμαστε ότι τα «ξέρουμε όλα» για τον άλλον.

Το να κρατάμε ένα μέρος του εαυτού μας για εμάς είναι και μια ασπίδα ίσως. Μπορεί αν αυτό το μέρος είναι μεγάλο, να μας κουράζει, αλλά σίγουρα θέλουμε κάποια πράγματα να τα κρατήσουμε για εμάς. Μπαίνουν πολλά θέματα εδώ, που δεν γνωρίζω να εξηγήσω, πώς για παράδειγμα κάποιοι ζουν διπλές ζωές, με την έννοια ότι παίζουν συνεχώς έναν ρόλο έξω στην κοινωνία. Αυτά είναι περίπλοκα θέματα, δεν έχω τις γνώσεις να τα εξηγήσω. Αλλά αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι μόνο εμείς ξέρουμε εμάς. Και ό,τι λένε οι άλλοι πρέπει να πέφτει στο κενό, εκτός αν εμείς επιλέξουμε να το υπολογίσουμε κάπως, σε κάτι.

Αν κάποιος θέλει να μου βάλει ταμπέλα, be my guest. Μπορεί να είναι «τυχερός» και να πέσει μέσα. Μπορεί όμως να απογοητευτεί αν τον διαψεύσω αργά ή γρήγορα. Για μένα δεν έχει διαφορά, τη δική του κοσμοθεωρία θα πρέπει να αλλάξει, τα δικά του κουτάκια πρέπει να αναδιαμορφώσει και να αποφασίσει πώς θέλει να με βλέπει, πώς θέλει να μου μιλάει, αν στην τελική αντέχει να με αντιμετωπίσει.

Κοινώς, δικό του το πρόβλημα πώς θα με κρίνει, όχι δικό μου γιατί το πιθανότερο είναι ότι ποτέ δεν ήμουν αυτό που με ήθελε να είμαι.

Δείτε ακόμα:

• Η αναβίωση των «χαζών» κινητών και η επιστροφή του Nokia 3310
• Απορώ αν αισθάνονται τύψεις
• Τι ακριβώς παραχωρούμε όταν πατάμε «accept» στο διαδίκτυο;