Απορώ αν αισθάνονται τύψεις

Έβλεπα Σάββατο βράδυ το Chart Show και είχε τραγούδια χωρισμού και είχε και τον Καρρά και θυμήθηκα το «Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις». Και κάπως έκανε «επαφή» ο εγκέφαλος και αναρωτιέμαι πώς κάποιοι άνθρωποι συνεχίζουν και ζουν ανέμελα τη ζωή τους μετά από πράγματα που έχουν κάνει.

Οι περιπτώσεις που μπορεί να ταιριάζουν σε αυτό είναι άπειρες γιατί έχουμε να κάνουμε με επιπτώσεις των πράξεών μας σε άλλους, σε ζωές άλλων. Από χωρισμούς και λόγια που λέμε και πληγώνουν, μέχρι δολοφονίες και εγκλήματα πολέμου. Το εύρος των πράξεων που μπορεί να προκαλούν τύψεις για τον έναν ή για τον άλλον λόγο είναι πραγματικά τεράστιο.

Τα τελευταία χρόνια, που η πραγματικότητά μας είναι βγαλμένη από δυστοπική ταινία, πολλές φορές βλέπω χρήστες στα social media να αναρωτιούνται για διάφορους αν αισθάνονται τύψεις που οι πράξεις ή τα λόγια τους έφεραν κάποιο δυσάρεστο (sic) αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, άνθρωποι που έκαναν τους γιατρούς χωρίς να είναι και πήραν στον λαιμό τους ζωές. Ανθρώπους που εκφοβίζουν. Αντιεμβολιαστές που εμπόδισαν ανθρώπους να κάνουν το εμβόλιο και αυτοί πέθαναν. Δολοφόνους ανθρώπων. Δολοφόνους ζώων. Αυτοί είναι «απλοί-καθημερινοί» άνθρωποι. Τι να πει κάποιος για τον Πούτιν ας πούμε που σκοτώνει αβέρτα αυτήν τη στιγμή;

Και εδώ έρχεσαι και αναρωτιέσαι, και δικαίως: Αυτοί οι άνθρωποι, αισθάνονται τύψεις για όσα κάνουν; Το αν αισθάνονται ή όχι, μπορεί να λάβει πολλούς συνδυασμούς απαντήσεων που κάτι μας δείχνει. Μας δείχνει πχ. αν ξέρουν ότι κάνουν κάτι κακό και αν παρόλα αυτά το κάνουν. Ή μας δείχνει αν το μετανιώνουν και πώς διαχειρίζονται το μετά. Και σίγουρα αυτά μας δείχνουν πολλά πράγματα για το τι άνθρωπο έχουμε απέναντί μας, πόση σημασία πρέπει να του δίνουμε και πόσο κοντά μας πρέπει να τον αφήνουμε να πλησιάζει.

Βάλτε λίγο τον εαυτό σας στη θέση κάποιων. Πχ. στη θέση κάποιου που βασανίζει ένα ζώο ή έναν άνθρωπο. Κάποιου που σκοτώνει κάποιον για τον οποιοδήποτε λόγο. Κάποιου που καθοδηγεί έναν άλλον άνθρωπο να αυτοκτονήσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κάποιου που δίνει μια εντολή να ξεκινήσει ένας πόλεμος. Θα μπορούσατε να το κάνετε; Εγώ δεν μπορώ καν να διανοηθώ να το κάνω, πώς θα σκεφτώ λοιπόν αν θα αισθανθώ τύψεις μετά;

Και εδώ ερχόμαστε στο πιο σημαντικό κομμάτι. Τι γίνεται μετά; Πώς τιμωρούνται αυτοί οι άνθρωποι; Πώς πρέπει να τιμωρούνται; Όσοι αισθάνονται τύψεις, τις περισσότερες φορές αυτό-τιμωρούνται και μάλιστα πολύ αυστηρά. Οι υπόλοιποι, πέρα από το προφανές ότι είναι διεστραμμένοι ψυχοπαθείς δολοφόνοι, κάπως πρέπει να τιμωρηθούν. Να τιμωρηθούν παραδειγματικά για να μην αρχίσουν να αποτελούν παραδείγματα, σημεία αναφοράς, για άλλους.

Είναι μεγάλη η συζήτηση για το σωφρονιστικό μας σύστημα. Ότι δεν είναι τιμωρητικό, ότι δεν πρέπει να είναι έτσι. Πότε όμως πρέπει να παραδειγματίζει; Πότε πρέπει να περνιέται μια νοητή γραμμή, ένα όριο; Και πώς πρέπει να παραδειγματίζει; Μεγάλες συζητήσεις, που δεν είμαι η κατάλληλη να τις κάνω.

Αυτό όμως που μπορώ να κάνω είναι να αποκόψω αυτούς τους ανθρώπους από τη δική μου ζωή. Σίγουρα οι δολοφόνοι δεν έχουν κανένα κέρατο ώστε να τους ξεχωρίζουμε αλλά όλοι δείχνουν κάποιο σημάδι. Απλά εμείς επιλέγουμε να μην το βλέπουμε. Και μην ξεχνάτε: Δολοφονούν με τα χέρια αλλά δολοφονούν και με τα λόγια.

Και αυτό το δεύτερο μπορεί πολύ εύκολα να σταματήσει τη σήμερον ημέρα.