Black mirror, covid-19 και η δυστοπική κοινωνία που ζούμε

Όσοι είστε λάτρεις των σειρών, των ταινιών, σας αρέσει να γράφετε σενάρια, να λέτε ή να ακούτε ιστορίες είστε στο κατάλληλο άρθρο. Εδώ θα σας παρουσιάσω τη σειρά black mirror και με αφορμή όσα μας δείχνει, θα μιλήσουμε λίγο για τις δυστοπικές κοινωνίες του μέλλοντος, αλλά και τις τεχνολογικές εξελίξεις, τις οποίες μας παραθέτει σε κάθε επεισόδιο.

Πάμε όμως να γνωρίσουμε από την αρχή αυτή τη σειρά ή για κάποιους να την θυμηθούμε. To black mirror είναι μία τηλεοπτική σειρά που δημιουργήθηκε το 2011, από τον Τσάρλι Μπρούκερ και ανήκει στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, των δυστοπικών σειρών και φυσικά είναι ανθολογία. Το κάθε επεισόδιο είναι σαν μία μικρή ταινία, είναι εντελώς αυτοτελές, με αρχή, μέση και τέλος και δικό του μοναδικό θέμα.

Η σειρά ξεκίνησε στην Αγγλία στο Channel 4, όπου προβλήθηκε για 3 χρόνια, γνώρισε τεράστια, παγκόσμια επιτυχία και συνέχισε την καριέρα της στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Netflix, το οποίο αγόρασε τα δικαιώματα και συνέχισε τη σειρά με νέα επεισόδια από το 2016 έως το 2019. Μέχρι και σήμερα έχουν γίνει συνολικά 5 σεζόν, δηλαδή 22 επεισόδια και μία μίνι ταινία.

Η σειρά, όπως είπαμε, παρουσιάζει δυστοπικές πραγματικότητες και κοινωνίες, κάπου στο μακρινό ή όχι τόσο μακρινό μέλλον, με διαφορετικούς ήρωες κάθε φορά, που καλούνται να αντιμετωπίσουν την εξέλιξη της τεχνολογίας, της επιστήμης και του ίντερνετ, συνήθως με όχι και τόσο ωραία κατάληξη για τις ζωές τους και το ανθρώπινο είδος εν γένει. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο σεναριογράφος μας κλείνει το μάτι και μας προτρέπει να προσέξουμε λίγο παραπάνω τη σχέση μας με την τεχνολογία για να μην καταλήξουμε όπως οι ήρωες των δυστοπικών κοινωνιών που μας δείχνει. Ο ίδιος ο τίτλος της σειράς, όπως και το logo, είναι μια μαύρη οθόνη, τηλεόρασης, κινητού, υπολογιστή, που όμως είναι σπασμένη. Και μέσα στην οθόνη, που όταν είναι κλειστή, λειτουργεί σαν καθρέφτης, μπορεί ο καθένας μας να δει το είδωλο του, σπασμένο, κατακερματισμένο σε πολλά μικρά κομμάτια.

ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ

Και πάμε λίγο να δούμε τα επεισόδια, για να καταλάβουν ακριβώς για τι πράγμα μιλάμε, ακόμη κι αυτοί που δεν έχουν δει τη σειρά. Φυσικά, δεν θα κάνω κανένα σπόιλερ.

Βασικά νομίζω στη συγκεκριμένη σειρά δεν επιτρέπεται να κάνουμε κανένα σπόιλερ.

Η σειρά ξεκινάει με ένα πολύ δυνατό πρώτο επεισόδιο με τίτλο «The national anthem», δηλαδή ο εθνικός ύμνος, όπου έχουμε την απαγωγή της πριγκίπισσας Σουζάνα, που ανήκει στη Βασιλική οικογένεια και είναι πολύ αγαπητή από τους πολίτες. Και μέχρι εδώ όλα καλά. Αλλά στο παιχνίδι μπαίνουν τα social media, που τόσο πολύ έχουν εισβάλει στη ζωή μας. Ο απαγωγέας λοιπόν, καλεί τον πρωθυπουργό της χώρας, προκειμένου να αφήσει ελεύθερη την πριγκίπισσα, να κάνει σεξ live, on camera με ένα γουρούνι και αυτό να μεταδοθεί σε όλο τον κόσμο. Ναι ναι πολύ καλά ακούσατε και εννοείται δε θα σας αποκαλύψω τη συνέχεια αφού αυτό είναι μόνο η αρχή. Θυμάμαι το σοκ που είχα πάθει όταν είχα δει το επεισόδιο, που σκεφτόμουν πόσο εύκολο πια είναι να εξευτελιστείς παγκοσμίως με το πάτημα ενός κουμπιού. Πόσο έχουν εισβάλει τα social media στη ζωή μας και μας καθορίζουν σε τεράστιο βαθμό. Αλλά και πόσοι άνθρωποι, που έχουν πρόβλημα με την εξουσία, βλέποντας αυτό το επεισόδιο, μπορεί να σκεφτούν, καλά του έκανε του πρωθυπουργού, μακάρι να το κάναμε κι εμείς εδώ στο δικό μας. Μέχρι που φτάνουν τα όρια του φανατισμού αλλά και της αποστροφής στην εξουσία που μας ασκεί κάποιος, τον οποίο εμείς έχουμε επιλέξει. Ίσως λοιπόν μία τέτοια απαγωγή και μία τέτοια συμφωνία, να μην είναι και τόσο σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Από εκεί και έπειτα ξεκινάει ένα γαϊτανάκι επεισοδίων που δεν μπορείς να σταματήσεις να παρακολουθείς. Όσο κι αν φρικάρεις με την πραγματικότητα, έτσι όπως παρουσιάζεται, όσο κι αν συγκινείσαι, θυμώνεις, προβληματίζεσαι, η θέαση είναι μονόδρομος.

Στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς, προσωπικά από τα πολύ αγαπημένα μου, βρισκόμαστε πια σε έναν άλλο κόσμο. Σε έναν μελλοντικό κόσμο όπου η καθημερινότητα των ανθρώπων αποτελείται από την ακατάπαυστη άσκηση σε ποδήλατα γυμναστικής, ούτως ώστε να κερδίσουν εικονικά “δολάρια”, τα λεγόμενα merits. Εδώ ο πρωταγωνιστής μας, ο νεαρός Μπινγκ, θα γνωρίσει την Άμπυ και θα εναποθέσει σε αυτή όλες του τις ελπίδες, χαρίζοντας της 15 εκατομμύρια merits προκειμένου να συμμετάσχει σε ένα σόου ταλέντων, τύπου The voice. Ακούγεται τόσο μακρινό κι όμως είναι τόσο σημερινό. Η εφήμερη δόξα, η ματαιοδοξία, η εκμετάλλευση όλων αυτών των νέων παιδιών που πάνε σε τάλεντ σόου ή ριάλιτι και κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν 15 λεπτά δημοσιότητας, που στην εποχή μας ίσως και να είναι 10 πια ή 5 λεπτά, όλα αυτά δοσμένα τόσο έξυπνα σε μόλις 50 σελίδες σεναρίου. Ακόμη δεν έχετε πειστεί ότι πρέπει να το δείτε;

Ίσως τότε το τρίτο επεισόδιο, σας πείσει. Για άλλη μία φορά, κάπου στο κοντινό ή μακρινό μέλλον, αναπτύσσεται ένα εμφύτευμα μνήμης το οποίο καταγράφει ολόκληρη τη ζωή όσων το έχουν αποκτήσει (δηλαδή ό,τι βλέπουν, ό,τι ακούν και ό,τι κάνουν) δίνοντας τους τη δυνατότητα να ανατρέξουν στο παρελθόν, να πατήσουν το rewind σα να λέμε, ανά πάσα στιγμή και να ξαναζήσουν τις αναμνήσεις τους. Σα να τις έχουν σε ένα σκληρό δίσκο, μέσα στο κεφάλι τους. Στο πρώτο άκουσμα όλοι μπορεί να πείτε «τι ωραία! Μακάρι να μπορούσα να δω ξανά live το γάμο μου, το πρώτο μου φιλί, την πρώτη φορά που έκανα σεξ ή ότι άλλο». Είναι όμως και κάποιες αναμνήσεις που ίσως δεν θες να τις θυμάσαι. Και ίσως δεν θες ούτε να τις μοιραστείς.

Με έντονα καυστικό χιούμορ πολλές φορές και σίγουρα “ωμή” ειλικρίνεια, το “Black Mirror” σε “τραυματίζει” ψυχολογικά σχεδόν σε κάθε επεισόδιο ενώ στο τέλος δε μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι τι είδες. Κι αυτή είναι η μεγάλη του επιτυχία, αυτό το engagement όπως θα λέγαμε στην εποχή των social media. Όλα αυτά που συμβαίνουν τα έχεις σκεφτεί κι εσύ, τα έχεις ονειρευτεί ή τα έχεις φοβηθεί. Αλλά είναι εκεί, υπαρκτά. Σε κάποιο κοντινό ή μακρινό μέλλον. Οι χαρακτήρες που “περνάνε” από κάθε επεισόδιο είναι τις περισσότερες φορές άνθρωποι της διπλανής πόρτας, είμαστε εμείς ουσιαστικά και βρίσκονται σε θέσεις που ίσως να βρισκόταν ο καθένας από εμάς κι αυτό είναι που κάνει τη σειρά ακόμη πιο “τρομακτική” αλλά και εθιστική. Σας προτείνω λοιπόν να το δείτε με παρέα. Σας εγγυώμαι ότι μετά θα συζητάτε για ώρες. Κι αυτό κάνουν τα σπουδαία σενάρια.

ΔΥΣΤΟΠΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ

Με μία πρώτη ανάγνωση λοιπόν, μπορούμε κατευθείαν να καταλάβουμε κάποια από τα συστατικά της επιτυχίας της συγκεκριμένης σειράς. Όλοι μας άλλωστε θα θέλαμε να γνωρίζουμε το μέλλον, όλοι θα θέλαμε να ξέρουμε πως θα είναι η ζωή μας τα επόμενα 10, 20, 30 χρόνια σε σχέση με το ίντερνετ, τα social media, τα ταξίδια στο διάστημα, την τεχνητή νοημοσύνη. Ερωτήματα που γεννιούνται σε κάθε ανθρώπινο ον γιατί πολύ απλά, έτσι είμαστε προγραμματισμένοι. Περίεργα όντα… Όπως σε ένα σενάριο μίας τηλεοπτικής σειράς ή ταινίας έτσι και στη ζωή όλοι θέλουμε να μάθουμε το παρακάτω. Το «και τι έγινε μετά…» Και φυσικά θέλουμε μόνο τα καλά. Θέλουμε μόνο τα θετικά της τεχνολογίας, μόνο τα προτερήματα των social media, μόνο τα επιτεύγματα της επιστήμης. Αλλά ξέρουμε ότι αυτό είναι μία ουτοπία, ξέρουμε ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Και η σειρά αυτή, έρχεται να μας επιβεβαιώσει, γι’ αυτό την αγάπησε το κοινό, έρχεται να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους μας.

• 5 κορυφαίες δυστοπικές ταινίες που θα σε βάλουν σε σκέψεις

Πόσο μακριά νομίζετε ότι είναι μία κοινωνία όπου θα μπορούμε να «αναστήσουμε» τους αγαπημένους μας ανθρώπους μέσα από τα social media ως ολογράμματα με τη βοήθεια τεχνητής νοημοσύνης. Με λίγα λόγια δηλαδή αυτό που γίνεται στο 1ο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν. Ο χαμός ενός ανθρώπου και η τεχνολογία που χαρίζει και πάλι «ζωή», εντός πολλών εισαγωγικών στον άνθρωπο αυτό.

Ή αλήθεια, πόσο κοντά μας είναι, μία ακόμα ιστορία που αφηγείται το black mirror στη 2η πάλι σεζόν, ότι μέσω μίας εφαρμογής γνωριμιών μπορείς να βρεις το ταίρι σου. Αυτό θα μου πείτε γίνεται και τώρα. Μόνο που αυτή τη φορά δεν έχεις εσύ τον έλεγχο, αλλά η τεχνολογία, καθώς η ίδια η εφαρμογή σου ορίζει πόσο χρόνο μπορείς να περάσεις με αυτό το άτομο. Τι γίνεται όμως αν το ερωτευτείς και θες να μείνεις μαζί του λίγο παραπάνω, όπως συμβαίνει και στους πρωταγωνιστές μας. Εκεί που λέγαμε ότι έχουμε δει κάθε είδους απαγορευμένη αγάπη, ο σεναριογράφος έρχεται να μας βάλει μία ακόμη στο τραπέζι. Κι αυτή η φορά την απαγόρευση την κάνει η τεχνολογία.

Και φυσικά σε μία κοινωνία του μέλλοντος, όπου τα πορνογραφικά site θα έχουν υποτάξει τον κόσμο και το cyber sex θα είναι μία άλλη πραγματικότητα, δεν μπορώ να παραβλέψω ένα ακόμη επεισόδιο της σειράς, που μοιάζει με revenge porn αλλά είναι ακόμη χειρότερο. Σε αυτό ο 19χρονος Kenny κατεβάζει ένα πρόγραμμα κατά του κακόβουλου λογισμικού για να διορθώσει το μολυσμένο φορητό υπολογιστή του, χωρίς όμως να γνωρίζει, ότι το πρόγραμμα ενεργοποιεί τη φορητή κάμερα του. Έτσι, η κάμερα τον καταγράφει καθώς αυνανίζεσαι με πορνογραφικό περιεχόμενο στο Διαδίκτυο. Οι χάκερ, απειλούν να στείλουν ένα βίντεο της πράξης του σε ολόκληρη τη λίστα των επαφών του, εκτός εάν ακολουθήσει τις οδηγίες τους. Κι από εκεί ξεκινά ένα γαϊτανάκι γεγονότων και ανατροπών που σε αφήνουν άφωνο.

Κανείς μας δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πως θα μοιάζει το μέλλον, πως θα είναι το μέλλον, τι θα μας ξημερώσει σε λίγα χρόνια από σήμερα. Όπως, σχεδόν κανείς, δεν μπορούσε να προβλέψει τον covid-19. Σίγουρα η πιθανότητα μίας πανδημίας υπήρχε, καθώς αφού έχει συμβεί στο παρελθόν γιατί να μη συμβεί στο μέλλον. Αλλά την εξέλιξη που είχε και που θα έχει κανείς δεν την ξέρει με ακρίβεια. Έτσι, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε για την εξέλιξη της τεχνολογίας, του ίντερνετ, της ζωής στο διάστημα και όλων αυτών των συναρπαστικών γεγονότων που σίγουρα θα αλλάξουν την κοινωνία μας.

Ναι, ο κόσμος όπως τον ξέρουμε θα αλλάξει σίγουρα τα επόμενα 20 χρόνια περισσότερο απ’ ό,τι άλλαξε τα προηγούμενα ας πούμε 300 χρόνια. Το internet και η τεχνητή νοημοσύνη άλλαξαν τα πάντα, δημιουργώντας νέα δεδομένα και φυσικά νέες προκλήσεις.

Και πως ορίζεται τελικά μία δυστοπική κοινωνία; Αν βγεις στο δρόμο και ρωτήσεις απλούς ανθρώπους, που πλέον κυκλοφορούν με διπλές μάσκες, δουλεύουν για ελάχιστα λεφτά σε απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και δεν μπορούν να δουν φίλους και συγγενείς γιατί φοβούνται ότι μία αγκαλιά κι ένα φιλί θα μπορούσε να τους οδηγήσει στο θάνατο, θα σου πουν ότι αυτό που ζούμε είναι μία δυστοπική κοινωνία.

Η δυστοπία είναι σύνθετος όρος. Προκύπτει από τις λέξεις δυς και τόπος, δηλαδή κακός τόπος. Είναι όρος ελληνικός, που χρησιμοποιείται διεθνώς. Με την ευρύτερη έννοια, η δυστοπία αναφέρεται σε μια κοινότητα ή κοινωνία, όπου επικρατεί ο τρόμος και η απαγόρευση. Είναι αστείο, αν το σκεφτούμε. Αλλά και τραγικό. Σε μία κοινωνία όπου επικρατεί ο τρόμος και η απαγόρευση. Αυτό αποτελεί μια κατάσταση εντελώς ανεπιθύμητη.

Η δυστοπία είναι ένας όρος που έχει αξιοποιηθεί πολύ στην λογοτεχνία του φανταστικού, και ιδιαίτερα στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, όπως αυτό που συζητάμε σήμερα. Σπουδαίοι συγγραφείς και σεναριογράφοι του είδους, έχοντας αφουγκραστεί τις αρνητικές εξελίξεις της εποχής τους και διαθέτοντας το χάρισμα της διορατικότητας πολλές φορές, έγραψαν μυθιστορήματα, ταινίες και σειρές για υποτιθέμενες μελλοντικές κοινωνίες, που κάθε άλλο παρά ιδανικές θα μπορούσε να τις αποκαλέσει κάποιος.

Δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη μορφή ή φόρμουλα για να μπορεί να περιγράψει κάποιος τα χαρακτηριστικά μίας δυστοπικής κοινωνίας παρά μόνο ο ίδιος ο ορισμός της δυστοπίας. Εξάλλου και στο Black mirror κάθε επεισόδιο είναι και μία διαφορετική δυστοπική πραγματικότητα.

Θα μπορούσαν να υπάρξουν, αν δεν υπάρχουν ήδη, κοινωνίες, που λόγω των θρησκειών, της απόλυτης πίστης σε μία θρησκεία, μπορούν να επιφέρουν τρόμο και απαγόρευση, χαρακτηριστικά μίας δυστοπίας. Κοινωνίες όπου επικρατεί ο φανατισμός σε μια συγκεκριμένη θρησκεία, η οποία επιβάλλεται δικτατορικά σε όλα τα μέλη της κοινωνίας, δίχως το δικαίωμα της αμφισβήτησης ή της διαφορετικής θρησκευτικής αντίληψης.

Θα μπορούσαν να υπάρξουν, αν δεν υπάρχουν ήδη, κοινωνίες με ολοκληρωτικά καθεστώτα, με απόλυτη μιλιταριστική δομή και ιεραρχία η οποία να επιβάλλεται με απόλυτο και καταπιεστικό τρόπο στις μάζες.

Θα μπορούσαν να υπάρξουν, αν δεν υπάρχουν ήδη, κοινωνίες με ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη, όπου έχουν αναπτυχθεί τεχνολογίες με ολέθριες συνέπειες για την ψυχική και βιολογική κατάσταση του ανθρώπου.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μυθιστορήματα δυστοπικής κοινωνίας είναι το γνωστό «1984», του Βρετανού δημοσιογράφου και συγγραφέα Τζωρτζ Όργουελ. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε το 1948 (ο τίτλος αποτελεί αναριθμητισμό του έτους) και αναφέρεται σε μια υποθετική κοινωνία κατά το έτος 1984, όπου επικρατεί ένα απολυταρχικό καθεστώς, που καταπιέζει και απαγορεύει το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή, καθώς τα πάντα παρακολουθούνται στενά από τον αποκαλούμενο «Μεγάλο Αδελφό», που ουσιαστικά δεν είναι κάποιο υπαρκτό πρόσωπο αλλά το ίδιο το καθεστώς. Τουλάχιστον προφητικό για να μην πω απλά ανατριχιαστικό.

Πολλές ταινίες επίσης, εκτός από σειρές, έχουν καταπιαστεί με το θέμα «δυστοπικές κοινωνίες και πραγματικότητες». Από τις πιο χαρακτηριστικές είναι το Blade Runner και φυσικά η τριλογία του Matrix, όπου η απόλυτη κυριαρχία της τεχνολογίας έχει αλλοιώσει την ανθρώπινη κατάσταση και τα όρια του υπαρκτού με το μη υπαρκτό είναι πλέον πολύ δυσδιάκριτα. Ειδικά το matrix κατάφερε να βάλει στα μυαλά όλων μας, την ερώτηση αν τελικά αυτό που ζούμε δεν είναι αυτό που ζούμε.

Κατάφερε να φυτέψει μέσα μας το σπόρο της αμφιβολίας για το ποια είναι τελικά η αλήθεια. Και αλήθεια, ποια είναι τελικά η αλήθεια;

Όλες αυτές οι δυστοπικές κοινωνίες, οι εναλλακτικές πραγματικότητες που μας παρουσιάζονται μέσα από το σινεμά και τα βιβλία, ανήκουν όντως στη σφαίρα του φανταστικού ή μήπως ήδη βιώνουμε μια δυστοπία, και απλά δεν το έχουμε αντιληφθεί;

Αυτό είναι κάτι που θα σας αφήσω να το απαντήσετε μόνοι σας. Όπως ο Νίο στο Μάτριξ.

Παρόλα αυτά, μήπως όλες αυτές οι σειρές, οι ταινίες, τα βιβλία βλέπουν μόνο την αρνητική σκοπιά του θέματος; Μήπως ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι τελικά η τεχνολογία αλλά ο εαυτός μας; Μήπως η πραγματική απειλή για τη ζωή μας είμαστε εμείς. Σκεφτείτε μόνο πόσο πολύ μας έχει βοηθήσει η τεχνολογία, η επιστήμη, τη θετική επίδραση τους σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Πολλές φορές βλέπουμε μόνο την αρνητική εξέλιξη των πραγμάτων, την απομάκρυνση των ανθρώπων, την αποξένωση, την κυριαρχία, όπως θέλουμε να την ονομάζουμε, των μηχανών. Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Αν σκεφτείτε το παρελθόν μας, όχι το πολύ μακρινό, πριν 100, 200, 300 χρόνια. Οι άνθρωποι πέθαιναν συνήθως στο 1/3 της ηλικίας που πεθαίνουν τώρα, οι γυναίκες έκαναν παιδιά που τις περισσότερες φορές πέθαιναν στη γέννα, ο θρησκευτικός φανατισμός, ο ρατσισμός και όλες αυτές οι έννοιες που η ανθρωπότητα προσπαθεί να αποτινάξει τότε ήταν κυρίαρχες. Αλλά σκεφτείτε και το πιο απλό.

Για να πλύνεις τα ρούχα σου έπρεπε να πας σε ένα ποτάμι ή για να πιείς λίγο νερό, έπρεπε να πας στο πηγάδι ή για να βρεις μία πληροφορία για κάποιο θέμα έπρεπε να περπατήσεις μέχρι την κοντινότερη βιβλιοθήκη και να ψάξεις με τις ώρες. Τώρα για να πλύνεις τα ρούχα σου αρκεί να πας μέχρι το πλυντήριο στο δίπλα δωμάτιο. Που πλέον μπορείς να το προγραμματίσεις και από το κινητό σου. Για να πιείς νερό αρκεί απλά να ανοίξεις τη βρύση σου και για να βρεις μία πληροφορία αρκεί να πιάσεις το κινητό σου και να μπεις στο google.

Πολλές φορές σκεφτόμαστε το παρελθόν σαν κάτι ιδανικό, όπου τα πράγματα ήταν απλά, ρομαντικά, δεν υπήρχαν προβλήματα και ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι έχαναν τα αδέρφια τους, τους γονείς τους, τους συντρόφους τους από γρίπη ακόμη και σε νεαρή ηλικία, πόλεμοι αφάνιζαν ολόκληρα έθνη και όλοι, εκτός των βασιλιάδων, ζούσαν κάτω από τα όρια της φτώχειας, περιμένοντας πότε κάποιος θα πετάξει και σε αυτούς λίγο παντεσπάνι.

Ίσως τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο άσπρο ή μαύρο. Ίσως οι πολέμιοι της τεχνολογίας θα πρέπει λίγο να το ξανασκεφτούν.  Ίσως το κακό δεν είναι η τεχνολογία αλλά ο άνθρωπος και πως θα τη χειριστεί. Εγώ αφήνω αυτές τις σκέψεις εδώ, εσείς μπορείτε να αφήσετε τις δικές σας στα σχόλια από κάτω.

Και κάπου εδώ θα κλείσω, με κάτι που ο ίδιος ο δημιουργός του black mirror έχει δηλώσει:

“Εάν η τεχνολογία είναι ένα φάρμακο – που το αισθάνεσαι σαν ναρκωτικό – τότε ποιες ακριβώς είναι οι παρενέργειες της; Αυτή η περιοχή – ανάμεσα στην απόλαυση και την ταλαιπωρία – είναι εκεί όπου το Black Mirror, καθορίζεται. Ο «Μαύρος Καθρέφτης» του τίτλου είναι αυτός που θα βρείτε σε κάθε τοίχο, σε κάθε γραφείο, στην παλάμη κάθε χεριού: στην κρύα, λαμπερή οθόνη μιας τηλεόρασης, σε μια οποιαδήποτε οθόνη, ακόμα και σε ένα smartphone. Ή στην οθόνη του υπολογιστή σας, στην οποία αυτή τη στιγμή με διαβάζετε.”

Διαβάστε επίσης:

• Οι 100 καλύτερες τηλεοπτικές σειρές του 21ου αιώνα σύμφωνα με το BBC
• «True Detective»: Θα επιστρέψει και για τέταρτη σεζόν;
• Netflix: 5 σειρές επιστημονικής φαντασίας που αξίζουν το χρόνο σου