Κιμ, πάτα το
Πώς γίναμε έτσι ρε παιδιά;

Σε τι παράλληλο σύμπαν, δυστοπικό, έχουμε μπει ρε παιδιά;

Τι φάση με όλα αυτά που ζούμε, διαβάζουμε, ακούμε;

Πώς γίναμε έτσι;

Τα τελευταία δύο χρόνια, έτσι και αλλιώς, είναι εντελώς παρανοϊκά. Κανείς δεν φανταζόταν ότι θα ζούσαμε αυτό που ζούμε, με έναν ιό που μας απειλεί όλους, με μάσκες, με εξ ’αποστάσεως «επαφές» κοκ. Ταυτόχρονα, πέρα από το προφανές, δεν σταματάμε να ακούμε ειδήσεις και ιστορίες που μας φέρνουν ανατριχίλα. Άνθρωποι σκοτώνονται για το τίποτα, γονείς σκοτώνουν τα παιδιά τους, άνθρωποι ανήμποροι βασανίζονται, βιασμοί, κακοποιήσεις. Σαν να είμαστε στο Νόμος και Τάξη ένα πράγμα και κάθε μέρα ζούμε και ένα διαφορετικό επεισόδιο (που όμως δεν φαίνεται να τελειώνει ποτέ).

Δεν συμβαίνουν μόνο εδώ, έχω ακόμα το μυαλό (όσο καθαρό γίνεται τέλος πάντων) να το σκεφτώ και να το επεξεργαστώ. Προφανώς συμβαίνουν και αλλού αλλά όπως αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα αφορούν πιο πολύ τους Έλληνες, έτσι και όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό θα αφορούν τους ανθρώπους στις χώρες στις οποίες συμβαίνουν. Αυτό δεν μειώνει τη σημασία τους, ούτε μειώνει την επίδραση που έχουν στον κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά, αλλά και στην κοινωνία μας συνολικά.

Είναι γεγονός ότι φόνοι, βιασμοί κοκ. συμβαίνουν πολλά χρόνια, δεκαετίες. Κάποια τα έχουμε στο μυαλό μας σαν αστικούς μύθους, σαν ιστορίες που μας μετέφεραν οι παππούδες μας. Τώρα, με το διαδίκτυο και τα social media, όλα μεγεθύνονται. Όλα έρχονται πιο κοντά μας, δίπλα μας. Τα στόματα ανοίγουν πιο εύκολα, βοηθά και η «ανωνυμία», όλοι πλέον έχουν τη δύναμη να πουν την εμπειρία τους. Και αν δεν την έχουν, μπορεί και να την αποκτούν βλέποντας κάποιους άλλους να μοιράζονται τον πόνο τους.

Το πιο σοκαριστικό είναι το πώς όλα αυτά μας κάνουν να αισθανόμαστε. Συνειδητοποιώ, από τον εαυτό μου, ότι γίνομαι εντελώς ζώο σαν πρώτη αντίδραση. Ξεχνώ και παιδείες, ξεχνώ και μόρφωση, ξεχνώ και διαπαιδαγώγηση και θέλω απλά να δράσω όπως έδρασαν, να τιμωρήσω. Και νιώθω έτσι γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να το επεξεργαστεί το μυαλό μου αυτό που ακούω/βλέπω και δρω με το ένστικτο. Σαν δεύτερη αντίδραση μπορεί να το ξανασκεφτώ, θα το ξανασκεφτώ δηλαδή και θα πω ότι πρέπει να αναλάβουν αυτοί που πρέπει να αναλάβουν. Είναι η αστυνομία; Είναι οι γιατροί; Είναι οι ψυχίατροι; Όποιοι είναι αυτοί που πρέπει να αναλάβουν τέλος πάντων. Το θέμα είναι ότι η κοινωνία μας και οι νόμοι μας, που πλέον δεν είναι τιμωρητικοί αλλά σωφρονιστικοί, πολλές φορές δεν μας ικανοποιούν. Θεωρούμε μικρές τις ποινές. Θεωρούμε κακές τις δεύτερες ευκαιρίες. Και μπαίνουμε πλέον σε επικίνδυνες συζητήσεις.

Μόλις πάμε λίγο πιο πίσω στις ρίζες αυτών των πράξεων, συνειδητοποιώ ότι εκνευρίζομαι. Εκνευρίζομαι με την κοινωνία, με τη θρησκεία, με τις μανάδες μας και τους πατεράδες μας, με τους εκπαιδευτικούς μας, με όλους. Εκνευρίζομαι με αυτούς που έπρεπε να «μας κάνουν ανθρώπους» αλλά αντίθετα μας έκαναν κόπανους, αλήτες και παρτάκηδες. Μας έκαναν να θέλουμε μόνο λεφτά και ομορφιά, μας έκαναν να θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους άλλους μόνο. Και όταν μας έλεγαν να ευχαριστήσουμε τους εαυτούς μας, μας έμαθαν να το κάνουμε πατώντας πάνω σε πτώματα, πάντα σε βάρος κάποιων άλλων.

Reset θέλουμε. Να βρούμε τις αξίες με τις οποίες θέλουμε να πορευτούμε. Να εκτιμήσουμε όσα έχουμε και όσα χάσαμε. Να γίνουμε άνθρωποι. Πάτα το Κιμ, μπας και γίνει δουλίτσα.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEOS - ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ

JOBS

Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα

Πωλήσεις

Εποχιακή Εργασία

15-02-2024

Ναουσα

1.500

Επιστήμες

Μερική Απασχόληση

31-01-2024

Ξηροκρηνη

400

⚽🏀 LIVE SCORES
30 Μαρ. 2024
Παν
15:00
-
Αστ
30 Μαρ. 2024
Βόλ
17:30
-
Κηφ
29 Μαρ. 2024
ΦΕΝ
19:45
-
ΑΛΜΠ
29 Μαρ. 2024
ΒΙΡ
21:30
-
ΠΑΟ

ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;

 1