Πώς το Erasmus χτίζει μια ζωή

Σαν χθες θυμάμαι το χτυποκάρδι στο Ελευθέριος Βενιζέλος, λίγο πριν την απογείωση, με δυο βαλίτσες όνειρα και ενθουσιασμό. Επόμενη στάση: Παρίσι. Τελικός προορισμός: Λιλ. Ένα εξάμηνο στην χώρα του Πύργου του Άιφελ και της Παναγίας των Παρισίων, του κρασιού και του τυριού, των μπαγκέτων και του Μονέ.

Ποιος θα μπορούσε να πει όχι σε μια τέτοια εμπειρία; Και τελικά το έκανα. Πήγα. Είδα το πανεπιστήμιο, με τους άριστους χώρους του και τις τεχνολογικά αναβαθμισμένες βιβλιοθήκες του. Γνώρισα ντόπιους και ξένους, φοιτητές και εργαζόμενους, άτομα κάθε ηλικίας και ιδεών. Μίλησα τις γλώσσες τους, ή τουλάχιστον προσπάθησα, έφαγα τα φαγητά τους, γνώρισα τα ήθη και τα έθιμα τους και δημιούργησα πολύτιμες φιλίες.

Η Λιλ αποδείχθηκε σωστή επιλογή, μια πόλη κρυμμένος θησαυρός, στα σύνορα Γαλλίας και Βελγίου, ένα σταυροδρόμι πολιτισμών που συνεχίζει δεκαετίες τώρα να μαγνητίζει νέους για σπουδές. Μια πόλη-σύμβολο της πραγματικής Ευρώπης, με πολυποίκιλη αρχιτεκτονική, που ξεκινάει από τα γραφικά σοκάκια με τις γοτθικές εκκλησίες, τα αναγεννησιακά κτίρια και τα αρ νουβό διαμερίσματα, τις διάσημες λόγω του Παρισιού Haussmann πολυκατοικίες ή τις εμφανείς επιρροές της κλασικής Αθήνας και φτάνει μέχρι τα αρ ντεκό διοικητικά κέντρα και τους μοντέρνους χώρους.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή η πόλη αυτή με δέχτηκε σαν μόνιμο κάτοικο, μου έδωσε τα κλειδιά της και με καλωσόρισε στην οικογένεια της. Με έμαθε να ζω μόνος και πλήρως ανεξάρτητος, με ωρίμασε και μου επέτρεψε να συλλογιστώ το μέλλον μου.

Με έβαλε σε αμφιθέατρα και αίθουσες και με μύησε σε διαφορετικούς τρόπους σκέψης, μάθησης και κατάρτισης. Μου έδωσε δυο σταθμούς τρένων και με έμαθε να ταξιδεύω παίρνοντας μόνο μια ταυτότητα και τα κλειδιά μου, δίνοντας μου έτσι την ώθηση να γνωρίσω μέσα σε 5 μήνες, 3 χώρες, 9 πόλεις και 3 πρωτεύουσες. Μου επέτρεψε να επισκεφτώ τις Βρυξέλλες και να μάθω την αναγκαιότητα της ευρωπαϊκής ένωσης μέσα από την βασανισμένη ιστορία της Ευρώπης.

Με γαλούχησε στην επίσκεψη μουσείων και εκθέσεων, από το μουσείο καλών τεχνών της Λιλ, μέχρι το Λούβρο και το Ορσέ. Ανέπτυξε την ικανότητα μου να αναγνωρίζω, να αντιλαμβάνομαι και να αγαπώ την τέχνη. Με έμαθε να γεύομαι και να δοκιμάζω φαγητά, ασυνήθιστα για μένα αλλά απολύτως συνηθισμένα για άλλους. Μου έδωσε χώρους να εκφραστώ και να διασκεδάσω, έβαλε ηχεία μπροστά μου και έπαιξε καινούργια μουσική, πρωτάκουστη στα αυτιά μου. Μου γνώρισε καινούργιους ανθρώπους και περήφανα μπορώ πλέον να διατυμπανίζω ότι έχω φίλους από όχι μόνο άλλες χώρες αλλά και ηπείρους.

Με έμαθε να ξεπερνάω τα όρια που είχα θέσει εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου, να μην λέω όχι για να παραμένω στη ζώνη άνεσης μου και να μην με σταματάει ο φόβος από την ανακάλυψη νέων εμπειριών.

Φυσικά, καταντάει πλέον γραφικό να μιλάει κανείς για διεύρυνση οριζόντων, αλλά σίγουρα δεν πρέπει να την ξεχνάμε, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμβολή στην ολοκλήρωση του εαυτού μας, από την συνειδητοποίηση ότι εκεί έξω υπάρχει και άλλος κόσμος, κόσμος που ζει και σκέφτεται διαφορετικά, έχει διαφορετικές συνήθειες, διαφορετικές αξίες αλλά τελικά παλεύει για το ίδιο καλύτερο μέλλον. Αυτό οφείλουμε όλοι να θυμόμαστε.

Τελικά, c’est la vie που λένε και οι φίλοι μου στη Γαλλία, αλλά τη ζωή μας την χτίζουμε εμείς οι ίδιοι, κι αν λαχταράμε να παραμείνει γερή και πολυποίκιλη στο μέλλον, ίσως θα θέλαμε να υπάρχει ένα Erasmus στα θεμέλια.

*Ο Νικηφόρος Μπούρος γεννήθηκε στα Χανιά και είναι φοιτητής της Σχολής Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης.

Δες κι αυτό:

• 7 λόγοι για τους οποίους πρέπει να πεις “ΝΑΙ” στο Erasmus