Η πολυσυζητημένη βιογραφία της σούπερ σταρ Σάρον Στόουν, η οποία κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά σε μετάφραση της Γιάννας Σκαρβέλη από τις εκδόσεις Πεδίο, μας άφησε άφωνους.
Περισσότερο κι από τις πολύ αιχμηρές και σοκαρίστηκες αποκαλύψεις της ηθοποιού, η δύναμη του βιβλίου είναι ο λόγος της. Η Σάρον Στόουν μιλάει σαν χείμαρρος, ορμητική και με ρεαλισμό, χωρίς όμως να καταλήγει στον κυνισμό. Αφηγείται τη ζωή της με μια απίστευτη τρυφερότητα.
Η Σάρον Στόουν δεν ωραιοποιεί τίποτα. Αντιθέτως, αποκαλύπτει τα γεγονότα που τη σημάδεψαν: Τη βία που έχει υποστεί, την κακοποίηση της αδερφής της μπροστά στα μάτια της από τον παππού της, την εξαπάτησή της σχετικά με την επίμαχη, αποκαλυπτική σκηνή της ταινίας “Βασικό Ένστικτο“, την ψυχρή μητέρα της που άφησε απροστάτευτη εκείνη και την αδερφή της, τη γιαγιά της που συγκάλυπτε τα πάντα σαν δήμιος στην πόρτα.
Εκτός από τα σκληρά και βίαια παιδικά χρόνια, μιλάει για το αληθινό Χόλιγουντ πίσω από τη λάμψη, για το ανεύρυσμα που της άλλαξε την ζωή, το #MeToo, για τη δυσκολία να επιβιώσει ένα φτωχό κορίτσι σε ένα πολύ σκληρό και ανταγωνιστικό κύκλωμα.
«Δεν πήγαιναν πάντα εξαιρετικά τα πράγματα: κάποιες φορές με απέλυσαν, άλλες με απομόνωσαν. Μιλούσαν για μένα, με κορόιδευαν και, τελικά, όταν έκανα το Βασικό Ένστικτο, με ξέγραψαν σαν πορνοστάρ», εξομολογείται η ίδια.
Σάρον Στόουν: To ανεύρυσμα που της άλλαξε τη ζωή
«Άνοιξα τα μάτια μου. Ένας άγνωστος έσκυβε πάνω από το πρόσωπό μου σε απόσταση αναπνοής. Με κοίταζε με τόση καλοσύνη, που ήμουν σίγουρη ότι πεθαίνω. Μου χάιδευε το κεφάλι, τα μαλλιά. Και ήταν πανέμορφος. Πόσο ήθελα να ήταν κάποιος που θα μου μιλούσε με αγάπη και όχι κάποιος που θα μου έλεγε ευθύς αμέσως: «Έχετε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία».
Παρότι ήταν πολύ ευγενικός, εγώ βρισκόμουν εκεί ξαπλωμένη γνωρίζοντας ότι κανείς σε εκείνο το δωμάτιο δεν με αγαπούσε. Το γνώριζα βαθιά μέσα μου – δεν χρειαζόταν καν ο εγκέφαλός μου, που αιμορραγούσε, να συνειδητοποιήσει αυτό το γελοίο χαστούκι στην ασάλευτη πια ζωή μου. Ήταν τέλη Σεπτεμβρίου του 2001. Βρισκόμουν στη μονάδα εντατικής θεραπείας σε ένα νοσοκομείο του Σαν Φρανσίσκο. Ρώτησα τον κούκλο γιατρό: “Δεν θα μπορώ να μιλάω;”. Μου απάντησε ότι είναι πιθανόν. Ζήτησα ένα τηλέφωνο. Έπρεπε οπωσδήποτε να μιλήσω στη μητέρα και στην αδελφή μου. Έπρεπε να το μάθουν από μένα όσο ακόμα μπορούσα να τους μιλήσω η ίδια. Ο γιατρός μού έσφιξε το χέρι. Κατάλαβα πως έκανε ό,τι μπορούσε για να εκφράσει την αγάπη την οποία έχει μέσα του κάποιος που στη ζωή κάνει ακριβώς αυτό που έχει επιλέξει και αγαπάει – αν μη τι άλλο σε κάτι τέτοιες στιγμές. Έμαθα πολλά από αυτόν».
Η σχέση με τη μητέρα της
«Μεγάλωνα χωρίς να γνωρίζω στην ουσία τη μητέρα μου. Στην πραγματικότητα, μεγάλωνα χωρίς να συμπαθώ τη μητέρα μου. Ήταν πολύ ικανή και με έμαθε τα πάντα: να μαγειρεύω, να καθαρίζω, να ράβω, να ψήνω, να φυτεύω και να φροντίζω τα φυτά, να φτιάχνω κονσέρβες, να τακτοποιώ τα ρούχα με εξαιρετική τάξη, να στρώνω κρεβάτια, να πλένω ρούχα, να βάφομαι, να κάνω αυτό που μου λένε, αμέσως, όχι έπειτα από δέκα λεπτά.
Αν αντιμιλούσα, το χαστούκι έπεφτε σύννεφο. Αν κουνιόμουν την ώρα που με χτένιζε, μπορεί και να έσπαγε η βούρτσα πάνω στο κεφάλι μου, έσπασε μερικές φορές. Μεγάλωσα μισώντας την. Όχι μόνο για όλα αυτά, αλλά για την ψυχρότητά της».
Όταν έκανε μόντελινγκ πίστευε ότι είναι υπέρβαρη
«Παρουσίαζα μαγιό το χειμώνα στην παραλία και γούνες το καλοκαίρι στην 7η Λεωφόρο. Δεν ήμουν μοντέλο πασαρέλας, ήμουν σχετικά κοντή και με πιασίματα. Ή, όπως εγώ το είχα στο μυαλό μου, ήμουν πολύ χοντρή και καθόλου αυτό που στον κόσμο του θεάματος ονομάζεται “The It Girl”. Αλλά, ανήκα στην κατηγορία “special bookings” του πρακτορείου μοντέλων Ford.
Ήμασταν στις πρώτες σελίδες του book και κάναμε πορτρέτα και διαφημίσεις και βγάζαμε καλά λεφτά – και μπαίναμε δωρεάν στο Studio 54. Εκείνες τις εποχές, έβγαζα 5000 δολάρια την ημέρα. Καμιά φορά και τα διπλά».
Η αντίδραση της όταν είδε για πρώτη φορά την επίμαχη σκηνή στο “Βασικό Ένστικτο“
«Αφού γυρίσαμε το Βασικό Ένστικτο, με κάλεσαν να το δω. Όχι μόνη μου με τον σκηνοθέτη, όπως θα περίμενε κανείς δεδομένης της κατάστασης που μας έκανε όλους, ας πούμε, επιφυλακτικούς, αλλά σε μια αίθουσα γεμάτη ατζέντηδες και δικηγόρους, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είχαν καμία σχέση με το έργο. Έτσι είδα για πρώτη φορά το πλάνο με το αιδοίο μου, αρκετό καιρό αφότου μου είχαν πει: “εμείς εδώ δεν βλέπουμε τίποτα – πρέπει, όμως, να βγάλεις το εσώρουχό σου γιατί το λευκό αντανακλάται στο φως και φαίνεται ότι φοράς”. Ναι υπήρξαν πολλές εκδοχές σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά, δεδομένου ότι είμαι αυτή με το εν λόγω αιδοίο, επιτρέψτε μου να πω:΅όλες οι άλλες εκδοχές είναι μπούρδες. Το θέμα είχε ως εξής. Δεν είχε σημασία πια. Ήμουν εκεί, εγώ και τα μέλη του σώματός μου. Έπρεπε να πάρω κάποιες αποφάσεις. Μπήκα στην καμπίνα προβολής, χαστούκισα τον Πολ (σσ. εννοεί τον σκηνοθέτη του Βασικού Ενστίκτου Πολ Βερχόφεν), πήγα στο αυτοκίνητό μου και τηλεφώνησα στον δικηγόρο μου Μάρτι Σίνγκερ. Ο Μάρτι μου είπε πως δεν μπορούσαν να βγάλουν έτσι την ταινία. Ότι μπορούσα να κάνω ασφαλιστικά μέτρα.
Έπειτα, το ξανασκέφτηκα. Τι θα έκανα αν ήμουν σκηνοθέτης; Τι θα έκανα αν είχα αυτό το πλάνο; Αν το είχα τραβήξει επίτηδες; Ή κατά λάθος; Αν απλώς υπήρξε; Είχα πολλά να σκεφτώ. Ήξερα τι ταινία γύριζα. Για το όνομα του Θεού, αγωνίστηκα γι’ αυτόν τον ρόλο, και όλο αυτό το διάστημα μόνο αυτός ο σκηνοθέτης με είχε στηρίξει. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να γίνω αντικειμενική. Μπορώ να πω ότι αυτός ο ρόλος με ανάγκασε περισσότερο από κάθε άλλον να σκεφτώ τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου. Ήταν τρομακτικό. Το σκέφτηκα λοιπόν, και το ξανασκέφτηκα και επέλεξα να επιτρέψω αυτή τη σκηνή στην ταινία. Γιατί; Γιατί ήταν το σωστό για την ταινία και για τον χαρακτήρα. Και, γιατί, σε τελική ανάλυση, την έκανα.Το Βασικό Ένστικτο ήταν η δέκατη όγδοη ταινία μου. Για χρόνια χτυπιόμουν κάνοντας ένα σωρό σκουπίδια και μέτρια τηλεόραση – τότε μάλιστα που η τηλεόραση δεν ήταν ο βασιλιάς. Ήμουν τριάντα δύο χρόνων τότε. Ήξερα ότι ήταν η τελευταία μου ευκαιρία. Μεγάλωνα και ετοιμαζόμουν να βγω από το επάγγελμα πριν καλά καλά μπω. Χρειαζόμουν μια ευκαιρία».
Ο παππούς της βίαζε την μικρή αδερφή της
«Δεν το συζητήσαμε ποτέ παρά όταν κοντεύαμε πια τα τριάντα και χωρίς να είναι μπροστά η μητέρα μας. “Γιατί μας άφησε μόνες μας με ένα τέρας;”. Αργότερα μας είπε ότι δεν ήξερε για τη διαστροφή του πατέρα της απέναντί μας όταν ήμασταν παιδιά. Είπε ότι λυπόταν πικρά. Τον μισούσε. Τη χτυπούσε κάθε μέρα της ζωής της .
Εγώ ήμουν ο μάρτυρας, όχι το θύμα. Μια μικρή οκτάχρονη που είδε να κλέβουν την αθωότητα της πεντάχρονης αδερφή της. Στεκόμουν, παραλυμένη, μέσα σε εκείνη τη σκόνη, το μισοσκότεινο φρικτό μέρος, παγιδευμένη εκεί από μια γυναίκα που στεκόταν στην πόρτα, για να μην μπορώ να βγω έξω. Η γιαγιά μου, που την έδερνε καθημερινά αυτός ο σατανάς στο δωμάτιο, είχε γίνει και ίδια σατανάς».
Διαβάστε ακόμη:
JOBS
Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα
Πληροφορική
Πλήρης Απασχόληση
22-01-2024
Αιγάλεω
Υπηρεσίες ένδυσης και υπόδησης
Όλοι οι τύποι εργασίας
23-01-2024
Αθήνα
1
ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;
1
TRENDING
