Πρέπει να είναι εύκολο να τελειώσει κάποιος το Πανεπιστήμιο;

Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ στο να βρω τίτλο για το σημερινό άρθρο, παρόλο που ήξερα από χτες τι ήθελα να γράψω. Μάλιστα, στο θέμα οδηγήθηκα από δύο εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις και μάλλον το είχε η μοίρα μου να το γράψω.

Χτες ήμουν σε μια κηδεία λοιπόν και δύο κύριοι συζητούσαν για τα παιδιά τους ότι μέσα στην καραντίνα το προηγούμενο έτος παρακολούθησαν πολύ καλύτερα τα μαθήματά τους και μάλιστα πέρασαν πολλά περισσότερα μαθήματα. Μίλησαν για «εντατικοποίηση» των σπουδών το οποίο το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Μετά από συζήτηση που κάναμε, και εξήγησα ότι πολλά μαθήματα στην καραντίνα περάστηκαν με «ειδικά» θέματα ή το ότι «κοιτούσαν το τάμπλετ» δεν σημαίνει ότι πρόσεχαν και τη διάλεξη, αποφάσισα να γράψω το σημερινό άρθρο.

Η απόφαση αυτή ενισχύθηκε με μια άλλη συζήτηση στο twitter για το πώς και οι «ψεκασμένοι» είναι επιστήμονες. Δηλαδή δεν είναι «δήθεν» επιστήμονες, έχουν κανονικά πτυχία, ακόμα και ίδιες ειδικότητες με ανθρώπους που κάνουν προτάσεις για τη διαχείριση της (εκάστοτε) πανδημίας. Δηλαδή πήγαν στο πανεπιστήμιο και πήραν το πτυχίο.

Είναι μεγάλη η κουβέντα για το ποιος πρέπει να μπαίνει στο πανεπιστήμιο, ποιος είναι ικανός να μπει στο πανεπιστήμιο, ποιος είναι ικανός να τελειώσει το πανεπιστήμιο και ποιος, τελικά, είναι άξιος να τελειώσει το πανεπιστήμιο. Γιατί ικανός και άξιος τελικά δεν νομίζω ότι είναι το ίδιο.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο, λέω πάντα, είναι σχετικά εύκολο να βγει αλλά πιο δύσκολο να βγει με βαθμό. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, δεν είμαστε όλοι επιστήμονες, δεν χρειάζονται και δεν λένε και τίποτα στην τελική τα αριστεία. Το θέμα είναι να τελειώνεις το πανεπιστήμιο και να μπορείς να εφαρμόσεις σωστά αυτά που έμαθες.

Ναι, το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι προσβάσιμο σε όλους από πλευράς παιδείας και ευρύτερης μόρφωσης αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρέπει να δίνει και τα απαραίτητα εφόδια για να μπορέσει κάποιος να ασκήσει ένα επάγγελμα. Και πρέπει να βεβαιωνόμαστε (οι άνθρωποι που διδάσκουμε σε αυτό) ότι αυτά τα εφόδια περνάνε σωστά στους ανθρώπους που έχουμε απέναντί μας.

Το να βοηθάμε συνεχώς τα παιδιά να περάσουν «εύκολα» τα μαθήματα δεν είναι πάντα η λύση. Το να τους δίνουμε μασημένη τροφή δεν τους βοηθά σε τίποτα. Το να τους χαρίζουμε βαθμούς, τους δίνει μία ψευδαίσθηση για τις ικανότητές τους που μπορεί να τους οδηγήσει σε μονοπάτια που δεν θα έχουν την κατάληξη που επιθυμούν.

Χρειάζεται μια ισορροπία, όπως σε όλα τα πράγματα, για να μπορέσουμε να τους βοηθήσουμε στη ζωή τους γενικά και όχι μόνο σε ένα πτυχίο που μπορεί και να μην το χρησιμοποιήσουν πουθενά.

Η λογική του να έχεις ένα πανεπιστημιακό πτυχίο «απλά για να το έχεις», και να έχει περάσει χωρίς να σε έχει ακουμπήσει δεν είναι κάτι που με εκφράζει. Πιστεύω πώς ότι κάνουμε στη ζωή μας, οτιδήποτε για το οποίο έχουμε δαπανήσει χρόνο και κόπο και σκέψη, πρέπει να μας αφήσει κάτι. Και ναι, κάποια πράγματα πρέπει να έχουν ένα επίπεδο, πρέπει να έχουν μια δυσκολία και να απαιτούν μια συγκεκριμένη προσπάθεια για να τα φτάσεις. Γιατί; Γιατί πολύ απλά για να μπορέσεις να τα κατανοήσεις πρέπει να το δουλέψεις με τον εαυτό σου, να ψαχτείς, να αναρωτηθείς, να αμφισβητήσεις και να βρεις αυτό που σε εκφράζει καλύτερα. Και αυτά όλα δεν μπορούν να γίνουν αν όλα δίνονται στο πιάτο.

Η ζύμωση για να γίνει χρειάζεται «πίεση» και δύναμη. Αλλιώς δεν πετυχαίνει η συνταγή, όπου και αν εφαρμόζεται. Το εύκολο δεν είναι άλλωστε πάντα και το πιο απολαυστικό. Αντίθετα, εκεί που την ιδρώνεις τη φανέλα, το εκτιμάς παραπάνω γιατί ξέρεις ότι σου αρέσει. Ότι παρόλο που δυσκολεύτηκες το ολοκλήρωσες με την αξία σου.