Είσαι σίγουρος/η ότι καταδικάζεις τη βία;

Ανοίγοντας λοιπόν ένα ωραιότατο λεξικό (Τεγόπουλος-Φυτράκης) διαβάζω: βία (ουσιαστικό) χρησιμοποίηση της δυνάμεως για την επιβολή θελήσεως, καταναγκασμός.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, από τις παραπάνω 7+1 λέξεις που συνθέτουν τον ορισμό της λέξης «βία» ότι είναι πολύ πιο ευρύς από όσο έχουμε επιλέξει να τον θεωρούμε.

Άλλωστε είναι σημείο των καιρών μας να έχουμε επιλεκτική μνήμη, ακοή και όραση και να ορίζουμε ανά περίπτωση όσα και όπως μας συμφέρουν.

Αυτό ακριβώς είναι το κουραστικό της εποχής μας. Τόσο κουραστικό που σε κάνει, αν θέλεις να αποφύγεις τη σύγκρουση, να σφίγγεις τα δόντια τόσο σφιχτά που κοντεύουν να σπάσουν.

Η βία είναι μέσα σε πολλές περισσότερες πράξεις από όσες πιστεύουμε γιατί έχουμε μια τάση να την ταυτίζουμε με τη σωματική βία ή να τη χρωματίζουμε με πολιτικές και ιδεολογικές αποχρώσεις. Με αυτόν τον τρόπο όμως φτάνουμε να θεωρούμε «νορμάλ» το να αποδεχόμαστε άλλες μορφές βίας που κάποιοι μας φορτώνουν στην πλάτη. Μας τις φορτώνουν στην πλάτη και τις ανεχόμαστε γιατί αυτοί δεν έχουν κανέναν πρόβλημα να βρίσουν, να τσακωθούν, να καταραστούν, να ξεφτιλίσουν (μπορεί να μην έχουν και τίποτα άλλο να κάνουν) ενώ εμείς θέλουμε να έχουμε μία πιο ήρεμη καθημερινότητα και, γενικότερα, ζωή.

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο της κοινωνίας μας που μερικοί θεωρούν κάποιου είδους βία δικαιολογημένη, λόγω κάποιας διαστρεβλωμένης αίσθησης επανάστασης, που τρέφεται κυρίως από ιδεολογίες που «καταδικάζουν τη βία». Μερικοί θεωρούν ότι είναι ΟΚ να βαράνε φοιτητές, να χτίζουν πανεπιστήμια. Αυτά είναι παραδείγματα βίας «πρακτικής» αν μπορεί να ειπωθεί αυτό. Γιατί σίγουρα υπάρχει και η βία των λόγων, πχ. να μη σε αφήνουν στη συνέλευση να πεις την άποψή σου-αν είναι διαφορετική, ή να σε βρίζουν και να σε κράζουν στην πραγματική ζωή και στα social media. Αυτά συμβαίνουν στα πανεπιστήμια πολλά χρόνια τώρα, μπορώ να το βεβαιώσω από το 2002 με προσωπικές εμπειρίες. Το πρόβλημα ξέρετε ποιο είναι; Ότι δεν μας κάνει καμία ΕΝΤΥΠΩΣΗ.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως, που απασχολεί και αυτό το κείμενο, είναι ότι αυτά είναι τα κραυγαλέα. Πόσα άλλα πιο μικρά υπάρχουν όμως; Μπορείτε να σκεφτείτε; Να σας πω κάποια παραδείγματα, λχ. Το χώσιμο που μπορεί να τρώει κάποιος στη δουλειά και δεν μπορεί να πει όχι. Ή η καταπίεση σε μία σχέση, είτε φιλική είτε ερωτική.

Όχι ξύλο, βία με τα λόγια, με ένα βλέμμα. Ο φόβος να πεις την άποψή σου σε μία συζήτηση, είτε online είτε offline, γιατί κάποιος θα βρεθεί να σε ειρωνευτεί και να σε μειώσει. Γιατί και αυτό βία είναι. Προσπαθεί να σου ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ την άποψή του, να σε αναγκάσει να υποχωρήσεις.

Αν πάρουμε κατά λέξη τον ορισμό της βίας, πάμε και σε πιο αθόρυβα: πχ. κοπέλα είσαι, βάλε μία φούστα, άσε μακριά τα μαλλιά σου. Πότε θα παντρευτείς; Πότε θα κάνεις παιδιά; Αυτές είναι αθώες ερωτήσεις αλλά για κάποιους είναι βία, με την έννοια της επιβολής μιας άποψης που οδηγεί σε τρόπο ζωής.

Η συζήτηση μπορεί να συνεχίζεται για πολύ. Για μένα το θέμα είναι να είμαστε τελικά ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να παραδεχτούμε ότι ναι, δεν είμαστε 100% δίκαιοι.

Ναι, δεν μας χαλάνε μερικές μορφές βίας γιατί μας συμφέρουν, μας εκφράζουν. Ναι, κάποιες μορφές βίας δεν τις καταδικάζουμε γιατί δεν τις ξεχωρίζουμε πια, τόσο πολύ τις έχουμε συνηθίσει.

Ας κάνουμε, λοιπόν, τουμπεκί και ας μην το παίζουμε ιππότες και υπερασπιστές των πάντων. Και κυρίως να σταματήσουμε να λέμε ότι θέλουμε δημοκρατία όταν θέλουμε να λιώσουμε όποιον διαφωνεί με εμάς. Βίαια.