ΜτΚ (Μετά τον Κορωνοϊό)

Πόσοι θα το αντέξουμε; Πόσοι θα μείνουν τελικά πίσω;

Όσοι με ξέρετε τόσα χρόνια, είτε μέσα από τα άρθρα μου, είτε κανονικά, ξέρετε πόσο δυσκολεύτηκα με το θέμα του κορωνοϊού και των μικροβίων κοκ.

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Από τότε που ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία έχω πιεστεί πάρα πολύ για να μπορέσω να διατηρήσω μια «κανονικότητα» όσο είναι δυνατόν, να μη σταματήσω να κάνω διάφορα πράγματα στην καθημερινότητά μου και να μη διακόψω όσες σχέσεις με έφεραν σε δύσκολη θέση με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Είμαι σε θέση να κατανοήσω ότι πρέπει να κάνω το επόμενο βήμα σε αυτήν την κατάσταση και μου δόθηκε η ευκαιρία την προηγούμενη εβδομάδα με ένα ταξίδι στη Βιέννη για δουλειά.

Το σκέφτηκα πολύ να πάω. Ένα ταξίδι με αεροπλάνο κοκ. για εμένα που έχω κάτσει για καφέ σε καφετέρια τρεις (3) φορές από πέρσι τον Νοέμβριο που κλείσαμε. Αλλά ήταν η τέλεια ευκαιρία να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ, σε ένα ελεύθερο αλλά σχετικά προστατευμένο περιβάλλον που (μάλλον) είναι ένα preview για το πώς θα είναι από δω και πέρα η ζωή μας.

Το σοκ ήταν μεγάλο. Σίγουρα θα το νιώσατε όσοι έχετε ταξιδέψει στο εξωτερικό, σε χώρες που είναι σε καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα (αν και όπως τα άκουσα, μια χαρά είμαστε και εδώ και μάλιστα έχουμε και εξαιρετικό όνομα έξω!). Το γεγονός ότι ήμασταν 35 άτομα σε έναν χώρο (μεγαλούτσικο, αλλά και πάλι έναν χώρο), χωρίς μάσκες ήταν σοκ στον οργανισμό. Καθίσαμε σε κοινά τραπέζια, φάγαμε, αγκαλιαστήκαμε σαν…παλιά!

Εντάξει, όχι ακριβώς σαν παλιά γιατί πολύ απλά μας ζήτησαν το πιστοποιητικό εμβολιασμού καμιά 20αριά φορές, είχαν τεστ για όποιον ήθελε, είχαν παντού αντισηπτικά κοκ. Αλλά ήταν ό,τι πιο κοντινό «στα παλιά» έχω ζήσει και νομίζω αυτό θα είναι το ανώτερο όριο μέχρι να ξεμπερδέψουμε εντελώς με την πανδημία.

Όλοι οι συμμετέχοντες λέγαμε τα ίδια. Αρχικά, πόσο μας είχε λείψει να είμαστε όλοι μαζί, να μπορούμε να δούμε πραγματικά ο ένας τον άλλον. Μετά, πόσο μας είχε λείψει να αγκαλιαζόμαστε (αλλά όχι να φιλιόμαστε-να μια αλλαγή), να καθόμαστε δίπλα δίπλα και να βλέπουμε τα ίδια πράγματα. Σαν να είχαμε πατήσει μία παύση στη ζωή μας για δύο χρόνια και τώρα ξαφνικά πατήσαμε πάλι το play και θέλουμε λίγο χρόνο για να ξεμουδιάσουμε. Βγήκαμε από τη φούσκα μας και δεν σας κρύβω ότι στην αρχή ήταν άσχημα…κόντεψα να βγάλω το πετσί μου από το πολύ αντισηπτικό! Αλλά ταρακούνησα τον εαυτό μου και είπα, δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις. Τα κάνεις όλα όπως πρέπει, πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Με νέους κανόνες, με νέα ήθη.

Το αν βγήκα καθαρή από την εμπειρία αυτή θα σας το πω την άλλη εβδομάδα, περιμένω 2-3 μέρες να πάω να τεσταριστώ. Αλλά ακόμα και αν δεν «βγήκα», λογικά δεν θα έχει σημασία, θα είναι ένα απλό κρύωμα.

Σημασία δεν έχει όμως αυτό. Σημασία έχει ότι έτσι θα είμαστε. Αυτό είναι το επόμενο βήμα. Άπαξ και έχεις κάνει ό,τι μπορείς (εμβόλιο, τεστ όταν χρειάζεται, κάποια μέτρα προστασίας) θα πρέπει να μπορείς να είσαι ικανός να προχωρήσεις, να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες. Να σταματήσεις να είσαι φάντασμα και να ξαναγίνεις κανονικός άνθρωπος. Πόσοι θα το κάνουμε; Πόσοι θα το αντέξουμε; Πόσοι θα μείνουν τελικά πίσω;

Αυτά είναι ερωτήματα που δεν μπορώ να απαντήσω εγώ. Ίσως και κανένας. Το νόημα είναι ένα: «Είδα» τη νέα πραγματικότητα και διαπιστώνω ότι είναι για τους δυνατούς και τους αποφασισμένους. Αν κάποιος δεν μπορεί να προσαρμοστεί, θα εξαφανιστεί. Νόμος της φύσης.