Πολιτική και πανεπιστήμιο, αυτή η μάστιγα

Για να μη σας κουράσω με το βιογραφικό μου να το ψάχνετε, σας λέω εν συντομία ότι έχω σπουδάσει σε ελληνικό ΑΕΙ, έχω τελειώσει το διδακτορικό σε ελληνικό ΑΕΙ και έχω πάρει μάστερ σε πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Ταυτόχρονα έχω διδάξει/διδάσκω σε ελληνικό ΑΕΙ (προπτυχιακό και μεταπτυχιακό), στο ΕΑΠ και σε κολλέγιο. Είμαι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο στην ελληνική τριτοβάθμια από το 2002 που πέρασα στη σχολή και δεν έχω χάσει επαφή ούτε έναν χρόνο, ούτε τον χρόνο που έφυγα στο Λονδίνο. Σε ποια τμήματα κοκ. μπορείτε εύκολα να το βγείτε, το google είναι φίλος όλων και εμένα θα μου έρθει ειδοποίηση ότι με ψάξατε.

Κάνω αυτήν την εισαγωγή για να δείξω ότι είμαι ΜΕΣΑ στο πανεπιστήμιο για το οποίο ΟΛΟΙ έχουν άποψη. Αν λοιπόν έχουν ΟΛΟΙ άποψη, έχω δικαίωμα να έχω και εγώ.

Και όλες αυτές τις μέρες κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην τσακωθώ με φίλους και γνωστούς που δακρύβρεχτα ανεβάζουν κείμενα παιδιών που δεν μπήκαν για μισό πόντο στη σχολή των ονείρων τους. Ίσως να μη με ενοχλούσε αυτό αν δεν συνοδεύονταν οι αναρτήσεις και από το αντίστοιχο πολιτικό σχόλιο. Και αυτό με φέρνει στη μάστιγα, στην πολιτική μέσα, γύρω και πίσω από τα πανεπιστήμια, αρχικά, αλλά και την εκπαίδευση γενικότερα.

Κάποια πράγματα πρέπει να διαχωρίζονται σε αυτήν την κωλοζωή. Δεν είναι δυνατόν όλα να πολιτικοποιούνται, θολώνει η σκέψη, το μυαλό και δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα λογικά. Από τους καθηγητές πανεπιστημίου που δεν πρέπει να εκφράζουν πολιτικές απόψεις μέσα στις αίθουσες, στους φοιτητές (και έξω από αυτές θα πρέπει να κρατούν μια ισορροπία) μέχρι τις πολιτικές εξαγγελίες για πράγματα που είναι εντελώς ανέφικτα.

Θα πω το πιο απλό: Λένε όλοι οι έξυπνοι, οι εναλλακτικοί, να ανοίξουν όλα τα τμήματα και να επιλέξουν τα ίδια τους φοιτητές τους. Θέλετε λίγο να δείτε τους αριθμούς που δηλώνουν ότι θέλουν; Που είναι, μπορεί, και το 1/3 από αυτούς που παίρνουν τώρα γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να τους υποστηρίξουν όπως πρέπει όλους; Τότε τι θα λέτε για όσους δεν μπήκαν στη σχολή της αρεσκείας τους; Άλλο παράδειγμα; Οι σχολές που βρίσκονται διάσπαρτες ανά τη χώρα με 10 (ΔΕΚΑ) φοιτητές, που ζήτημα αν ένας τις είχε στις πρώτες 5 επιλογές τους, πώς ακριβώς δικαιολογούν την ύπαρξή τους; Όλοι ξέρουν πως ιδρύθηκαν σαν ρουσφέτια και δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Και το λέω εγώ που παρακαλώ να ανοίξει μια θέση ΔΕΠ και ας είναι στη μέση του πουθενά.

Δεν χωράνε μικροπολιτικές σε αυτά τα θέματα. Γράφεις; Περνάς. Δεν γράφεις, δεν περνάς. Εξετάσεις είναι, κάποια στιγμή θα κληθείς να δώσεις (και τελικά οι Πανελλαδικές είναι μακράν οι πιο εύκολες από όσες ακολουθούν), δεν μπορείς να είσαι για πάντα σε μια γυάλα. Δεν περνάς; Αναζητάς άλλους δρόμους ή ξαναπροσπαθείς. Το ζήτημα είναι να βάλεις τα δυνατά σου για να πετύχεις αυτό που πραγματικά θες. Και δεν υπάρχει δικαιολογία στην εποχή του διαδικτύου να μην κάθονται τα παιδιά να αναζητήσουν αυτό που θέλουν να κάνουν. Να βρουν τι τους εμπνέει. Και δεν γίνεται να μην είναι συνειδητοποιημένα στα 17-18 τους ότι ναι, μπορεί και να μην το πετύχουν, ή ναι, μπορεί και να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του. Δεν είναι ντροπή. Είναι άκρως ανθρώπινες οι αποτυχίες, μην αρχίζω να αραδιάζω τις φάπες που έχω φάει (και σίγουρα θα φάω εκατοντάδες ακόμα).

Οι ψεύτικες ελπίδες είναι εξίσου κατακριτέες με τα εμπόδια που υποτίθεται ότι μπαίνουν. Δεν λέω ότι όλα είναι τέλεια. Ούτε οι πανελλαδικές, ούτε τα πανεπιστήμια, ούτε τα κολλέγια, ούτε τα πτυχία σε σχέση με την αγορά εργασίας. Όλα θέλουν βελτίωση (ή και ξήλωμα). Αλλά η προσκόλληση σε πράγματα που κάναμε πριν από 20 χρόνια (δεν βάζω παραπάνω, βάζω όσα έχω ζήσει εγώ μέσα στο ρημάδι) δεν μπορούν να συνεχιστούν.

Ο κόσμος προχωρά και αν δεν προχωρήσουμε μαζί του, όλα αυτά για τα οποία σκίζουμε τα σουτιέν μας θα μείνουν κούφιες λέξεις. «Δωρεάν εκπαίδευση». «Πληρώνεις για να πάρεις πτυχίο». «Κόβουμε τα όνειρα». Ατάκες που ακούμε σαν κασέτα και γελάνε μέχρι και τα χαλίκια που κάποιοι πάνε να στήσουν καριέρες πάνω σε αυτές. Laaaaast year!