Γιατί δεν πρέπει να ξεχάσουμε τη Γωγώ
Έχετε αναρωτηθεί πόσα κορίτσια και αγόρια σαν τη Γωγώ υπάρχουν γύρω μας;

Έχετε αναρωτηθεί πόσοι άνθρωποι σήμερα, που δείχνουν να είναι μια χαρά, πέρασαν δύσκολα παλιότερα και πάλεψαν πολύ για να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους;

Προβλήματα που δεν ήταν προβλήματα, αλλά τα έκαναν προβλήματα άνθρωποι γύρω τους, άνθρωποι που δεν έβαλαν ένα όριο στη γλώσσα τους και στη συμπεριφορά τους.

Όταν βγήκε το θέμα με το κορίτσι αυτό, ασχολήθηκαν ελάχιστα τα κανάλια αλλά και οι «υπερασπιστές των πάντων» που βλέπουμε στα social media. 2-3 μέρες; Τόσο νομίζω κράτησε το ενδιαφέρον του κόσμου, βλέπετε δεν έχει μέσα πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις, πέρα από το φαινόμενο του εκφοβισμού που πλέον είναι τόσο συχνό που το έχουμε συνηθίσει, και αυτό είναι το χειρότερο. Αλλά για κάποιους κάτι παραπάνω σήμαινε.

Όταν η κολλητή μου, η Ρουμπίνη, μού έστειλε το παρακάτω που θα διαβάσετε, με την άδειά της φυσικά, σκέφτηκα πόσο πολύ και ταυτόχρονα πόσο…καθόλου έχουν αλλάξει τα πράγματα.

«Πάει πολύς καιρός που έχω να πω τη γνώμη μου για κάποιο θέμα, να σχολιάσω, να πάρω θέση κ.ο.κ. Αλλά με τη Γωγώ, την 14 χρονών Γωγώ, θύμωσα, ξανά και ξανά και ξανά. Γιατί στα 14 μου ήμουν κι εγώ έτσι. Γιατί συμμαθητές μου με πείραζαν, έκαναν άσχημα σχόλια, περαστικοί με κοιτούσαν περίεργα, τα καλοκαίρια πήγαινα νωρίς για μπάνιο γιατί ντρεπόμουν να πάω με τον πολύ κόσμο, και άλλα πολλά. Βέβαια, πριν 20 χρόνια ο όρος bullying δεν υφίστατο όπως τώρα και δεν γινόταν αντιληπτό το σαράκι που με έτρωγε. Είτε από το σχολείο, είτε από την οικογένεια, είτε από τους φίλους. Ρούχα που ζήλευα και έβλεπα τις φίλες ή συμμαθήτριες να φοράνε είτε γιατί δεν μου πήγαιναν είτε γιατί δεν υπήρχαν στο νούμερό μου! Ή να φοράω ρούχα μεγαλύτερης ηλικίας και να μοιάζω πάντα σαν τη θείτσα της γειτονιάς. Και πολλά άλλα! Όμως προσπαθούσα να είμαι κουλ και χαλαρή, αλλά έβλεπα τις αντιδράσεις. Θυμάμαι κάτι ανάλογο με έναν συμμαθητή μου που γούσταρε πολύ μία συμμαθήτρια και εκείνη του είπε πως αν έχανε κάποια κιλά μπορεί και να “γινόταν κάποτε κάτι μαζί του”… ποιος ξεστομίζει τέτοια κουβέντα; με τι αντίληψη; ποιο σεβασμό; αηδιάζω και λυπάμαι για αυτά τα πρότυπα που επικρατούν και σχηματίζουν την κοινωνία μας. Δεν θα ήθελα ποτέ να ευχηθώ να το ζήσετε εσείς οι ίδιοι ή χειρότερα τα παιδιά σας, γιατί ιδιαίτερα σε αυτές τις τρυφερές ηλικίες τα παιδιά σκληρά είναι, άλλο τόσο ευάλωτα είναι και στιγματίζονται σε όλη τους τη ζωή. Και η ντροπή τους κυνηγάει πάντα – πάντα.»

Είναι αυτό που λέει στο τέλος. Η «ντροπή» είναι εκεί για πάντα. Μια ντροπή που δεν έχει λόγο να υφίσταται καθώς είναι άλλων. Γιατί τα παιδιά μαθαίνουν και τα λένε αυτά. Βλέπουν και κάνουν. Ακούν και αναπαράγουν. Και ξεσπούν σε άλλους που απλά εκείνη τη στιγμή είναι πιο ευάλωτοι για τον οποιονδήποτε λόγο.

Κάποιοι έχουν τη δύναμη και το ξεπερνούν. Δεν είναι όλοι όμως τόσο τυχεροί αλλά ξέρετε κάτι; Δεν θα έπρεπε να είναι «τυχεροί». Θα έπρεπε να ΜΗΝ υποβάλλονται σε αυτή τη διαδικασία καθόλου.

Όλοι μιλούν για την εκπαίδευση. Εγώ μιλάω πάντα για την οικογένεια. Η οικογένεια είναι εκεί και διαμορφώνει πολύ πριν μπει ένα παιδάκι στην τάξη. Τότε έχει γίνει το κακό, έχει διαμορφωθεί ο χαρακτήρας και θα ξεδιπλωθεί στους συμμαθητές του, στους συναδέλφους, στους συντρόφους του, στα παιδιά του και μετά θα επαναληφθεί ο κύκλος. Και εκεί είναι το πρόβλημα, αυτός ο κύκλος πρέπει να σπάσει.

Τη θυμάμαι εκείνη την εποχή της Ρουμπίνης, αντίστοιχη με τη δική μου ήταν. Και με θυμάμαι, με τα φαρδιά hip-hop παντελόνια και τις φόρμες σαν τσουβάλια και τις άχαρες προσπάθειες να φαινόμαστε πιο «γυναίκες». Εγώ κιόλας με τα κοντά μαλλιά, άκουγα συχνά-πυκνά για το στήθος μου ότι με έσωσε να μη φαίνομαι αγόρι. Αφήστε μας όμως εμάς, κάπως τα καταφέραμε 20 χρόνια μετά (πω πω…).

Το ζήτημα είναι να μην επαναληφθούν τα ίδια πράγματα, να μην ξεχάσουμε. Ούτε «ελαφριά» περιστατικά σαν της Ρουμπίνης, ούτε ασήκωτα περιστατικά όπως της Γωγώς. Μάθετε στα παιδιά σας να αγαπάνε, να νιώθουν και να σέβονται. Κάθε συνάνθρωπος είναι το ίδιο σημαντικός με τον εαυτό τους και πρέπει να το θυμούνται.

Για να το μάθουν (ώστε να το θυμηθούν) πρέπει να τους μεταφέρετε εσείς, οι γονείς. Αν χρειαστεί, λοιπόν, ψάξτε το και εσείς οι ίδιοι, ντροπή δεν είναι. Γιατί τα δικά σας κομπλεξάκια μεταφέρετε.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEOS - ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ

JOBS

Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα

Πωλήσεις

Πλήρης Απασχόληση

06-03-2024

Αθήνα

1.000

Παραγωγή

Πλήρης Απασχόληση

09-01-2024

Κηφισιά

⚽🏀 LIVE SCORES
30 Μαρ. 2024
Παν
15:00
-
Αστ
30 Μαρ. 2024
Βόλ
17:30
-
Κηφ
29 Μαρ. 2024
ΦΕΝ
19:45
-
ΑΛΜΠ
29 Μαρ. 2024
ΒΙΡ
21:30
-
ΠΑΟ

ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;

 1