Κάνω φασαρία άρα ζω;

Δεύτερη μέρα του Πάσχα και ακόμα βαράνε αυτές τις αηδίες. Μια φασαρία συνεχώς.

Βαράνε εδώ και δυο βδομάδες όμως και θα εξακολουθήσουν να βαράνε για όσο κρίνουν οι «μάγκες» ότι θέλουν να μας δυσκολεύουν τη ζωή. Γιατί αυτό κάνουν, μας δυσκολεύουν τη ζωή, δυσκολεύουν τη ζωή των κατοικίδιων και δημιουργούν μόνο προβλήματα. Φυσικά αυτοί νομίζουν ότι μεγαλώνει το πουλί τους, το πιθανότερο, με κάθε γουρούνα που σκάνε.

Αυτή η φασαρία έρχεται να προστεθεί στις δυνατές μουσικές. Τόσο δυνατές που απορώ πώς μιλάνε μεταξύ τους στο τραπέζι. Όσο δυναμώνει η μουσική, μεγαλώνει και το κέφι; Έτσι το μετράμε;

Τα δύο παραπάνω έρχονται να προστεθούν στις κόντρες και στις εξατμίσεις που έχουμε κάθε τρεις και λίγο να γίνονται και να σκάνε. Γιατί σίγουρα έτσι μετράμε τη μαγκιά μας.

Τα τρία παραπάνω έρχονται να προστεθούν στις φωνές και στις τσιρίδες. Κανείς δεν μιλάει, όλοι φωνάζουν. Ακόμα και όταν είναι δίπλα. Θέλουν να τους ακούσουμε και το κάνουν αυτό; Θέλουν να δείξουν τον εαυτό τους; Να μας πουλήσουν μούρη;

Τέσσερα άμεσα παραδειγματάκια για τον φυσικό θόρυβο που σίγουρα έχουμε όλοι γύρω μας. Δεν θα είμαι εγώ μόνο που το αντιμετωπίζω.

Πολύ σημαντικός είναι και ο θόρυβος σε εισαγωγικά. Ποιος είναι αυτός; Αυτός ο «θόρυβος» είναι οι «φωνές» σε μία συζήτηση, οι συζητήσεις που δεν έχουν κανένα νόημα, οι άνθρωποι που προσπαθούν να σε πείσουν ότι έχουν δίκιο χωρίς κανένα επιχείρημα. Είναι ο «θόρυβος» που κάνουν όσοι κάνουν εκφοβισμό στα social media.

Όσοι ανεβάζουν κουταμάρες ή προκλητικές αναρτήσεις για να τραβήξουν την προσοχή, να ακουστούν. Άλλωστε μόνο έτσι μπορούν να ακουστούν, δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα άλλο σε αυτόν τον κόσμο, δεν έχουν να προσθέσουν κάτι στη δημόσια συζήτηση.

Νομίζω ότι και τα δύο είδη θορύβων έχουν έξαρση στην εποχή μας γιατί έχει μεγαλώσει η ανάγκη για μερικούς να ξεχωρίσουν μέσα στο πλήθος που ξαφνικά απέκτησε φωνή. Φυσικά δεν τους πέρασε ποτέ από το μυαλό να ξεχωρίσουν με κάποιο ταλέντο τους, ή με κάποια καλή πράξη που κάνουν. Ή προφανώς δεν έχουν κάτι από αυτά.

Άρα ο μόνος τρόπος που βρίσκουν να φανούν είναι να κάνουν φασαρία, να κάνουν θόρυβο, να προκαλέσουν και να γίνουν και αυτοί όπως τα πυροτεχνήματα που πετάνε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και μας σπάνε τα νεύρα.

Έχει γίνει η μόδα της εποχής μας να είμαστε απλά περαστικοί, να κάνουμε απλά τον θόρυβό μας σαν κομήτες και μετά να μη μας θυμάται κανείς; Έχει γίνει της μόδας η «αξία» να αποδεικνύεται ενοχλώντας τους άλλους; Έχει γίνει παράσημο η μαγκιά; Και στην τελική, πότε καταρρίπτεται αυτή η ψευδαίσθηση; Καταρρίπτεται ή προσπαθούν με τραμπουκισμούς να τη διατηρήσουν όσο περισσότερο γίνεται;

Το έχω πει και σε άλλο άρθρο, το λέω συχνά. Οι ήσυχοι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν τον κόσμο να πηγαίνει μπροστά. Τώρα τελευταία στην «πιάτσα», στα «μάγκικα», τους βρίσκεις και ως πρόβατα. Όλος αυτός ο θόρυβος, και αυτοί που τον προκαλούν είναι εμπόδια. Προσωρινά εμπόδια, όπως και η εντύπωση που κάνουν προσωρινή είναι.

Και αν το αναλύω αυτό το θέμα, δεύτερη μέρα του Πάσχα, είναι για να προτείνω (με όσο ταπεινή γνώμη έχω) να μάθετε στα παιδιά σας να μην είναι κομήτες τέτοιου είδους. Και όσοι ήταν και είναι, προλαβαίνουν πάντα να το διορθώσουν. Η φασαρία, ο θόρυβος είναι πάντα ενοχλητικός, σε κανέναν δεν θα αρέσει για πάνω από κάποιες ώρες και θα σας κάνουν στην άκρη. Αν εμείς είμαστε «προσωρινοί» τότε και οι σχέσεις μας, η αγάπη μας, η φιλία μας θα είναι το ίδιο. Και έτσι δεν μπορεί να προχωρήσει ο άνθρωπος.

Χριστός Ανέστη παιδιά, χρόνια πολλά και καλά!