Ποτέ μην υποτιμάς τη σημασία αυτού που κάνεις

Πριν από λίγες ημέρες άκουσα έναν γιατρό στην τηλεόραση που κάνει εμφυτεύσεις μαλλιών και είπε μια φράση που πραγματικά με έκανε να σταματήσω και να σκεφτώ.

Είπε ο άνθρωπος ότι μπορεί να μη σώζουμε ζωές αλλά βοηθάμε πάρα πολύ την ψυχολογία και την καθημερινότητα των ανθρώπων. Πόσο σημαντικό είναι αυτό που είπε, μπορείτε να το συνειδητοποιήσετε;

Αυτή η ατάκα έρχεται να δέσει με αυτό το θέμα που αναφέρω στην αρχή. Και ίσως μας βάζει και στο τρυπάκι να αναρωτηθούμε ποια πρότυπα έχουμε, γιατί τα έχουμε αυτά τα πρότυπα, μέχρι πού βάζουμε τους στόχους μας και τελικά κατά πόσο είμαστε ικανοί να πιάσουμε τους στόχους αυτούς.

Πόσο κακό κάνουμε άραγε στους εαυτούς μας, στην ψυχολογία μας όταν υποτιμάμε αυτό που κάνουμε; Είτε στο επάγγελμά μας, είτε στις κοινωνικές και οικογενειακές μας σχέσεις, ο «ρόλος» μας έχει τη σημασία του. Μπορεί να μην είμαστε αυτοί που λαμβάνουμε τις αποφάσεις, μπορεί να μην είμαστε όλοι γιατροί και σώζουμε ζωές, μπορεί να μην κρατάμε το κλειδί για όλα τα σοβαρά θέματα του κόσμου, αλλά είμαστε κρίκοι της αλυσίδας που βοηθά, είμαστε και εμείς γρανάζια της μηχανής για να πραγματοποιήσουμε τον στόχο μας.

Κανένα επάγγελμα δεν είναι άχρηστο. Για να έχει δημιουργηθεί προφανώς και υπήρξε η ανάγκη. Μπορεί να μην σηκώνει τα άπειρα άτομα που εμείς θέλουμε να του δώσουμε, αλλά όσοι χρειάζονται σίγουρα θα είναι 100% απαραίτητοι.

Δεν είναι απαραίτητο παιδιά μου να γίνουμε όλοι εφευρέτες, να γίνουμε όλοι επιστήμονες, να γίνουμε όλοι ήρωες. Στην τελική, ούτε τις ικανότητες έχουμε ούτε το «στομάχι» έχουμε για να αντέξουμε κάτι τέτοιο. Ο ρόλος μας όμως μπορεί να είναι εξίσου σημαντικός στα «παρασκήνια», να στηρίζουμε με διαφορετικό τρόπο, να υποστηρίζουμε, να έχουμε άλλες δεξιότητες που να είναι απαραίτητες για να γίνει κάποιος άλλος ήρωας.

Εδώ έρχεται μία παγίδα. Ένα τέτοιο σκεπτικό μπορεί να οδηγήσει σε καπέλωμα των ονείρων να κάνουμε αυτό που αγαπούμε και να γίνουμε τέλειοι σε αυτό. Να γίνουμε οι καλύτεροι που υπάρχουν. Η γραμμή είναι λεπτή. Εδώ σημαντικό σωσίβιο είναι το να γνωρίζουμε ακριβώς τι θέλουμε να κάνουμε, αλλά να ξέρουμε και το τι μπορούμε να κάνουμε, μέχρι πού φτάνουν τα πόδια μας και πού φτάνει το πάπλωμα, που λέει και ο λαός.

Πάντα πρέπει να διατηρούμε τη δίψα για κάτι καλύτερο, για κάτι περισσότερο. Αυτό δεν πρέπει να σταματήσει. Αλλά μπορείτε να σκεφτείτε πόσο καλό θα κάνουμε στους εαυτούς μας (και κατ’ επέκταση και στους γύρω μας) αν συνειδητοποιήσουμε ποιο είναι όντως το κάλεσμά μας, σε ποιο πράγμα έχουμε όντως ταλέντο; Και πόσο ευτυχισμένοι τελικά θα είμαστε αν αγκαλιάσουμε αυτό στο οποίο είμαστε καλοί;

Ο συνεχής αγώνας του να γίνουμε κάποιοι που δεν είμαστε ή του να κάνουμε κάτι που δεν μπορούμε μας φθείρει. Και έρχεται και η άλλη παγίδα, του να μη βλέπουμε ότι είμαστε άριστοι σε έναν τομέα και να επιδιώκουμε άλλον τομέα στον οποίον θα είμαστε μέτριοι. Πάλι το λέει ο λαός: Είσαι πρώτος στο χωριό, αλλά θες να γίνεις δεύτερος στην πόλη; Γιατί να βάλεις τον εαυτό σου σε τέτοια διαδικασία;

Ο καθένας έχει τη θέση του παιδιά, τον ρόλο του. Και είναι σημαντικός. Γιατί, σκεφτείτε, τι να τον κάνεις τον πρωταγωνιστή αν δεν έχει το κείμενο να το απαγγείλει, το τραγούδι να το τραγουδήσει, τα φώτα για να φωτιστεί, το ρεύμα για να ακουστεί;