Κεριά, του Κ.Π. Καβάφη

Το ποίημα της ημέρας ανήκει στον Κ.Π. Καβάφη.

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ποιητές, αν και ποτέ δεν έζησε στην Ελλάδα. Ο Καβάφης γεννήθηκε στις 29 Απριλίου του 1863 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και άφησε την τελευταία του πνοή. Για αυτό το λόγο πολλές φορές γίνεται αναφορά στο όνομα του ποιητή ως ο Αλεξανδρινός ποιητής.

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Ο Καβάφης προερχόταν από εύπορη οικογένεια, αφού ο πατέρας του, Πέτρος Καβάφης, ήταν μεγαλέμπορος βαμβακιού με φαναριώτικη καταγωγή, ενώ η μητέρα του, Χαρίκλεια Φωτιάδη, προερχόταν από παλαιοτάτη οικογένεια της Κωνσταντινούπολης. Ο Κωνσταντίνος Καβάφης ήταν το ένατο και τελευταίο παιδί της οικογενείας και έχασε τον πατέρα του στην ευαίσθητη ηλικία των 7 ετών.

Δύο χρόνια μετά μετά την απώλεια του πατέρα του μετακομίζει μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά του στην Αγγλία, όπου και παραμένει για 6 ολόκληρα χρόνια. Εκεί ο Καβάφης καταφέρνει να εντρυφήσει τόσο στην αγγλική όσο και στην ελληνική και τη γαλλική γλώσσα και λίγα ιταλικά, κάτι που θα αποδειχθεί σημαντικό για την ανάπτυξη της ποιητικής του γραφής.

Μετά το πέρας των 6 χρόνων ο Κωνσταντίνος Καβάφης και η οικογένειά του επιστρέφουν στην Αλεξάνδρεια, όπου ο ποιητής συνεχίζει την φοίτησή του στο Λύκειο “Ερμής”. Ωστόσο, η οικονομική κατάσταση της οικογένειας χειροτερεύει και όταν ξεκινάει η Αιγυπτιακή εξέγερση έναντι των Άγγλων ξεκινάει το το 1882 μετακομίζει με την οικογένειά του στο σπίτι του παππού του στην Κωνσταντινούπολη.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη C. Cavafy (@c.cavafy)

Εκεί έχουμε τα πρώτα δείγματα ομοφυλοφιλίας του Κωνσταντίνου Καβάφη, ενώ παράλληλα εκεί καταβάλλει για πρώτη φορά την πρώτη προσπάθεια να ασχοληθεί με την ποιητική τέχνη. Ωστόσο, εκείνες οι προσπάθειες δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ όσο ήταν εν ζωή, αλλά συγκεντρώθηκαν και δημοσιεύτηκαν από τον φιλόλογο Γ.Π. Σαββίδη μαζί με άλλα ανέκδοτα ποιήματα το 1968. Μάλιστα λέγεται ότι κατά την τρίχρονη παραμονή του στην Πόλη ο Κωνσταντίνος Καβάφης είχε την πρώτη του σεξουαλική επαφή, αλλά τίποτα δεν είναι επιβεβαιωμένο.

Το 1885 ο Κωνσταντίνος Καβάφης επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια και αλλάζει πολλά επαγγέλματα, όπως είναι αυτό του δημοσιογράφου και του άμισθου Γραμματέα στο Γραφείο Αρδεύσεων. Έπειτα θα προσληφθεί εκεί πέρα ως έμμισθος υπάλληλος το 1892 και αυτή θα είναι η κύρια δουλειά του- μία δουλειά που θα του προσφέρει τα προς τα ζην, αλλά θα τον κάνει δυστυχισμένο.
Μετά τον θάνατο της μητέρας του το 1901 ταξιδεύει στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα, όπου έρχεται σε επαφή με σημαντικούς Έλληνες του κόσμου της διανόησης. Αυτός όμως που ξεχώρισε το Καβαφικό ταλέντο ήταν ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, που εισήγαγε τον Κωνσταντίνο Καβάφη στην Ελλάδα με άρθρο του στην εφημερίδα “Παναθήναια” με τίτλο “Ένας Ποιητής“.

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης εκτός από το 1901 ταξιδεύει ακόμη μία φορά στην Ελλάδα, το 1903. Ο ίδιος επισκέφτηκε ελάχιστα την Ελλάδα βλέποντας αξιοθέατα όπως ο Παρθενώνας και για αυτό το γεγονός από μόνο του τον διαφοροποιεί σε μεγάλο βαθμό από ποιητές που έζησαν την ίδια περίοδο. Ο ίδιος ζώντας μακριά από την Ελλάδα, αλλά έχοντάς την στην καρδιά του, έγραψε ποίηση απαλλαγμένος από το γλωσσικό ζήτημα, αλλά και από τη δημιουργία της εθνικής συνείδησης που τόσο ταλάνιζε του λόγιους της εποχής του.

Το 1922 παραιτείται από την εργασία του στις Αρδεύσεις προκειμένου να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην συγγραφή. Άλλωστε είναι ένας από τους πρώτους ποιητές που στο διαβατήριό τους έγραψαν ως επάγγελμα αυτό του συγγραφέα. Προς το τέλος της ζωής του γνώρισε τη Μαρίκα Κοτοπούλη και το Νίκο Καζαντζάκη (1927), ενώ το 1932 γίνεται η διάγνωση και μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο του λάρυγγα.

Νοσηλεύεται σε νοσοκομείο της Αθήνας για 4 μήνες και έπειτα επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου ο Κωνσταντίνος Καβάφης αφήνει την τελευταία του πνοή την ημέρα των γενεθλίων του το 1933.

Ακολουθεί το ποίημά του με τίτλο “Κεριά”.

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.