Ένα γράμμα στο νεότερο εαυτό μου (ή συμβουλές σε νέες και νέους)

Εν αρχή ην η τύχη! Σκεφτείτε μόνο ότι το Λας Βέγκας «πρόκοψε» μέσα στην έρημο, για να καταλάβετε την αξία της τύχης. Σε κάθε σας βήμα, να έχετε τύχη = θαυμαστή νίκη, χωρίς θαυμαστή ήττα.

Να αγαπήσετε ένα ποτήρι με φρέσκο χυμό πορτοκάλι, μα τον καφέ κυρίως! Τι αιώνια που είναι η γεύση του, στεγάζεται στην ψυχή. Ο καλός ελληνικός καφές κάνει και καλό «ηχοθόρυβο» όταν ψήνεται.

Να αγαπήσετε ένα γράμμα! «Εγώ», αγάπησα το γράμμα Κ (κάπα), το #10 του αλφαβήτου. Έχουν προϋπάρξει: o Καρκαβίτσας, o Καβάφης, ο Καραθεοδωρής, η Κυβέλη, ο Καζαντζάκης, η Κάλλας, ο Καρούζος, ο Κατράκης, o Καστοριάδης και ο Κονδύλης μόνο. Η ευφυΐα σταμάτησε στο Κ!

Να αγαπήσετε νωρίς τρία βιβλία, «εγώ» ας πούμε αγάπησα δύο, τα: Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγστον, και τη βιογραφία με τίτλο, Οι Φάκελοι Μοndadori τα Υπέρ και τα Κατά Γκάντι (Φυτράκης).

Tα βιβλία «δείχνουν το πεπρωμένο», μα θα φανεί αργότερα.

Να αγαπήσετε να γνωρίζετε ηλικιωμένους! Τα μάτια τους ας είναι θολά, ας φαίνονται οι αρτηρίες στα κεχριμπαρένια σχεδόν ξύλινα χέρια τους, μα έχουν βιώσει πολλά.

Κάποτε, γνώρισα τον γεράκο που έβαφε το σπίτι του στρατηγού Πλαστήρα.

Να αγαπήσετε τις εικόνες! Εικόνες, όπως: ο ψάλτης που περπατάει σαν κουτσή χήνα, τα έντομα σε ξέφωτο στο δάσος, η γυναίκα που τρέχει με τακούνια μόλις έχασε το λεωφορείο, ο κουρέας που ξυρίζεται μέσα στο μαγαζί του, πώς το σύννεφο αλλάζει σε σταγόνες, ο αστακός στην πιατέλα στο χρώμα που είχε η Ρώμη όταν καιγόταν…

Να αγαπήσετε την ηδονή, με διαλείμματα και προσοχή! Τι είναι η ηδονή; Είναι μορφή επικοινωνίας, κομμάτι του σώματος και του νου (χάρακας, Λόγος). Η ηδονή διαδραματίζει ρόλο στην ανάπτυξη της νόησης και, η «υψηλή νόηση “θέλει εκπλήρωση” στην ηδονή».

Να αγαπήσετε το καλό φαγητό με το ελαιόλαδο, τα χόρτα, τις σαλάτες και το γαλακτομπούρεκο! Η ζωή χρειάζεται ενέργεια, η αγάπη για το ψωμί θα θεωρηθεί προσόν.

Ανάμεσα στους κυνόδοντες, οι γλυκές φράουλες ας μοιάζουν με μουσκεμένες καρδιές μικρών ζώων.

Να αγαπήσετε το γλέντι, τη χαρά και το γέλιο! Κι αν πουν για εσάς: «έχει μεθύσει και οι διαστάσεις “του κόσμου του” έχουν αλλάξει». Να απαντήσετε ευθύβολα: «όχι, δεν έχω, μα “βραβεύω” τον εαυτό του με οινό(πνευμα) και ξεφάντωμα». Το χιούμορ είναι προσόν. Ζήστε, προσθέτοντας δύο ώρες σε κάθε ημέρα. Και να κάνετε καλούς φίλους.

Να αγαπήσετε τα ζώα, τα πουλιά και να τα παρατηρείτε! Οι άνθρωποι –ευτυχώς όχι όλοι!– με την «άπειρη σκληράδα» που τους διακρίνει μπορεί να σε υποβιβάσουν σε κτήνος.

Αν μικραίνει η πίστη σου στους ανθρώπους, τότε, παρατήρησε δυο ερωτευμένους κύκνους, μια ενυδρίδα να επιπλέει με το μωρό της, ή ένα μυρμήγκι όρθιο με τις αντένες στον αέρα. Θα σε αποζημιώσουν και θα φέρουν ελπίδα.

Να αγαπήσετε να σκέφτεστε θετικά, κάνοντας μόνο σκέψεις ότι όλα θα πάνε καλά!

Θα υπάρξουν και δύσκολες ημέρες.

Θα ταξιδεύεις μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.

Ίσως και κατάθλιψη.

Ίσως απ’ την οδύνη να σπάσουν και οι αρτηρίες μέσα στο μυαλό σου.

Οι καλές σκέψεις, αμέσως θα τις επιδιορθώσουν.

Να αγαπήσετε τον ύπνο και τις στιγμές χαλάρωσης! Ένα ξεκούραστο σώμα μπορεί να είναι γοργοκίνητο και στο μέλλον. Η ξεκούραση μέσω της «άριστης συνήθειας» του ύπνου είναι Cardinal Rule. Κάθε μέρα να ξυπνάς τα «καλά γονίδια» στις 5:55 π.μ..

Να αγαπήσετε να κρατάτε ανελλιπώς σημειώσεις! Βοηθούν, γιατί η γνώση, είναι όπως ένας σκουριασμένος σιδερένιος αετός στην κορυφή ενός εγκαταλειμμένου εργοστάσιου και χρειάζεται να λαδώνεται. «Απαιτεί» λάδι μίμησης και λάδι επανάληψης.

Να αγαπήσετε να έχετε ως πρώτο μόττο την εντονότατη περιέργεια. Είναι η σπίθα στα μάτια που θα σας χαρίζει εσαεί ρινίσματα χρυσού, κι όχι αστερόσκονη. Και ως δεύτερο μόττο, το: “nothing ventured, nothing gained.”

Να αγαπήσετε τους προγόνους των Ελλήνων! Από αρχαιοτάτων χρόνων, οι Έλληνες ήσαν εγωιστές, συμφεροντολόγοι και ισχυρογνώμονες. Ακόμη και οι πόλεις-κράτη τσακώνονταν μεταξύ τους. Οι Έλληνες όμως, είχαν πείσμα (αυτό ήταν, και είναι, το «αξεπέραστο» στοιχείο), και το πείσμα τούς ανέβασε ψηλά. Γιατί τo πείσμα; Μα έτσι, τα γονίδια των Ελλήνων απέκτησαν φινέτσα, αντοχή και δημιουργικότητα.

Ω, τυφλέ Θεουλάκο! Πώς πέρασαν τα χρόνια «στο πι και φι»; Πού να ξέρω; Η ζωή είναι η ευκαιρία που δίνεται μια φορά, σαν να είναι σκανταλιά. Θα μείνουν μόνο οι μοιραία υποτεταγμένες αναμνήσεις της δίψας για ζωή, ίσως και, αυτό το «Γράμμα από μακριά» στον νεότερο εαυτό μου ή συμβουλές σε νέες και νέους.

*O Δημήτρης Ελέας σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο και είναι συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής που ζει στη Νέα Υόρκη. 

Κεντρική φωτογραφία: Ε. Γκολώνη, 1996