Οι ευκολίες που μας δυσκολεύουν

Είναι στιγμές που νιώθω ότι αυτές οι «ευκολίες» είναι ατελείωτες παγίδες που στην ουσία μας δυσκολεύουν πολύ περισσότερο. Αυτές ακριβώς οι ευκολίες μας κάνουν να «κρεμόμαστε» συνεχώς από κάποιον ή κάτι, να μην μπορούμε να ολοκληρώσουμε μια δουλειά μόνοι μας. Σαν να μην μας αφήνουν να μεγαλώσουμε ένα πράγμα.

Δεν λέω, είναι ωραίο να ξέρουμε ότι έχουμε έναν άνθρωπο, για παράδειγμα, δίπλα μας που ξέρουμε ότι θα μας καθοδηγήσει και θα μας βοηθήσει. Το θέμα όμως είναι να ξέρουμε τι θα κάνουμε αν κάποια στιγμή δεν υπάρξει αυτή η ευκολία.

Πολλά τα παραδείγματα: Από το σχολείο και το πανεπιστήμιο μέχρι τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Από την καθοδήγηση των καθηγητών μας σε μια απλή εργασία, μέχρι την ανάγκη να μιλάμε στον ψυχολόγο μας για το παραμικρό ή την ανάγκη να υπάρχει κάποιος να μας πηγαινοφέρνει στη δουλειά μας. Πρακτικά, δηλαδή, θέματα, αλλά και θέματα πολύ πιο άυλα, εσωτερικά. Πράγματα που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή, που δημιουργήθηκαν για να την κάνουν πιο εύκολη και τελικά την έκαναν πιο περίπλοκη.

Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Είναι θέμα δικού μας λάθους και χειρισμού; Για παράδειγμα, πώς τα social media δημιουργήθηκαν για την καλύτερη επικοινωνία με τους φίλους μας και τελικά κατέστρεψαν τη διαπροσωπική επαφή. Μήπως από την άλλη είναι σημείο των καιρών να θέλουμε να έχουμε κάποιον άνθρωπο να ακουμπάμε για βοήθεια, αλλά και να μπορούμε να κατηγορήσουμε αν αποτύχουμε ώστε να μην πάρουμε την ευθύνη πάνω μας; Μήπως οι ευθύνες είναι πολλές και θέλουμε κάπως να ξαλαφρώσουμε;

Σε φάσεις της ζωής μας σίγουρα έχουμε μπει και στις δύο κατηγορίες: Και σε αυτούς που παρέχουν τις ευκολίες, αλλά και σε αυτούς που αναζητούν τις ευκολίες. Το θέμα είναι κατά πόσο ωριμάζουμε και μαθαίνουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας. Είναι ωραίο να αισθανόμαστε ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος να μας φροντίζει, αλλά πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι επιλογές μας έχουν και κάποιες επιπτώσεις, και στους άλλους, αλλά κυρίως σε εμάς τους ίδιους. Επίσης, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι, εκτός από δικαιώματα, έχουμε και υποχρεώσεις. Δεν μπορούμε να θεωρούμαστε «μεγάλοι» και «ανεξάρτητοι» και ταυτόχρονα να μην μπορούμε να πάρουμε πρωτοβουλίες και κυρίως ευθύνες για τίποτα. Και την πίτα ολόκληρη δηλαδή, και τον σκύλο χορτάτο.

Κάποια στιγμή θα τα φάμε τα μούτρα μας. Συνήθως, κάτι τέτοιο χρειάζεται για να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε ότι οι ευκολίες είναι για λίγο, για 1-2 φορές, όχι για συνέχεια. Μετά δε λέγονται ευκολίες βέβαια, λέγονται βόλεμα.

Και ίσως κάπου, βαθιά, μέσα μας θα πρέπει να αναλογιστούμε μήπως δεν μπορούμε τελικά να κάνουμε αυτά που θέλουμε, αν χρειαζόμαστε συνέχεια βοήθεια…