Στα πόσα κιλά υπομονής πας στον Παράδεισο;
Και πριν το πάμε στο θρησκευτικό και πριν αναλύσω τι εννοώ, θα ήθελα να περιγράψω τη δική μου ιδέα για τον Παράδεισο.

Ξέρω, χεστήκατε, αλλά τουλάχιστον να μπορέσετε να κάνετε εικόνα του τι εννοώ! Εννοώ, λοιπόν, ένα μέρος που θα έχει πάντα την ιδανική θερμοκρασία, ανάλογα με τη διάθεσή μας, που θα έχει άφθονα βιβλία, που ό,τι αποφασίζουμε ότι θέλουμε θα εμφανίζεται μπροστά μας και που δεν θα υπάρχουν αρρώστιες. Όταν έρχεται η ώρα να «φύγουμε» για κάπου αλλού, θα είναι απλά μια μετάβαση, ομαλή και ήρεμη. Προφανώς, δεν έχει καμία σχέση με τη θρησκεία όπως καταλαβαίνετε.

Κλείνοντας αυτήν την παρένθεση, αναρωτιέμαι πόση υπομονή πρέπει να κάνει κανείς για να έχει μια ελπίδα να πάει στον Παράδεισό του – γιατί ο κάθε ένας έχει και τον δικό του.

Η καθημερινότητα όσο πάει γίνεται και πιο δύσκολη. Καμία υπόθεση δεν κλείνει ποτέ, όλα δυσκολεύουν, ακόμα και τα πιο απλά πράγματα τραβάνε αιωνίως για να προχωρήσουν. Επίσης, δεν μπορείς να επικοινωνήσεις ούτε στα πιο βασικά πράγματα, “καλημέρα” λες και σε βρίζουν. Όλοι οδηγούν σαν τρελοί, κανένας δεν σέβεται τον άλλον, όλοι κοιτάνε την παρτάρα τους και στα τέτοια τους για σένα.

Από την άλλη, υπάρχουν γύρω μας τόσα κακά νέα, τόσο δύσκολες καταστάσεις που ξεπερνούν τα προσωπικά συμφέροντα και όνειρα. Αυτά πλέον είναι τόσα πολλά που δεν ξέρεις πώς να τα διαχειριστείς, δεν ξέρεις τι να πιστέψεις, δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις και πού να στηριχθείς.

Κερασάκι στην τούρτα;

Οι μαλακίες που διαβάζουμε σε άρθρα και social media, οι αντίστοιχες που ακούμε σε τηλεόραση και ραδιόφωνο και φυσικά αυτές που αναγκαστικά τρώμε στη μάπα από τους φίλους μας. Ναι ναι, το ξέρω ότι είναι φίλοι μας και τους αγαπάμε, φυσικά, αλλά μπορεί στην πορεία να δημιουργούνται και διαφωνίες. Το ίδιο και στα social media, δεν είναι όλοι του ιδίου τύπου φίλοι μας. Κάποιοι είναι πιο μακρινοί, κάποιοι είναι γνωστοί ή απλά συνεργάτες.

Το ερώτημα είναι όμως είναι πόσο πρέπει να κάνουμε υπομονή και να μην απαντάμε. Πόσο πρέπει να αφήνουμε τον περίγυρό μας να κόβει και να ράβει, χωρίς εμείς να έχουμε άποψη και ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, ειδικά κιόλας αν μας επηρεάζει; Επίσης, ακόμα και αν δεν μας επηρεάζει, αφού όλοι έχουν άποψη και τη λένε, γιατί να μην την πούμε και εμείς-πάντα όμως με όμορφο και καθόλου προσβλητικό τρόπο; Οι άλλοι στην τελική τι παραπάνω έχουν από εμάς;

Πριν 2 μέρες μια βλακεία διάβαζα πάλι στο Facebook και συγκράτησα τον εαυτό μου, ώστε να μην απαντήσει με τη δικαιολογία ότι μεγάλης ηλικίας είναι, ας μην μπω σε αντιπαράθεση μαζί της. Υπομονή δηλαδή, παρόλο που όσο και αν την κρύψω από το timeline μου, πάει και σχολιάζει παντού και τη βλέπω έτσι και αλλιώς. Δεν γλιτώνεις δηλαδή.

Το νόημα όλων αυτών είναι ότι ποτέ δεν θα «πάμε στον Παράδεισο». Δεν έχει, λοιπόν, νόημα να καταπιεζόμαστε και να αφήνουμε τους άλλους να νομίζουν ότι κάνουν κουμάντο και ότι αυτά που λένε και κάνουν δεν έχουν αντίκτυπο. Έχουν και παραέχουν. Και αφού όλοι γουστάρουν που έχουν «δημόσιο» λόγο, τότε θα πρέπει να ανεχθούν και τη δημόσια κριτική. Ή και κράξιμο, όπως το πάρει κανείς!

Γιατί μας αρέσει ένα… Φυστίκι που Κυλάει;

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEOS - ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ

JOBS

Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα

Πρόσθετες Υπηρεσίες Τουρισμού

Εποχιακή Εργασία

04-03-2024

Αγιος Γορδιος

Πληροφορική

Πλήρης Απασχόληση

05-02-2024

Άγιος Δημήτριος Αττικής

⚽🏀 LIVE SCORES
30 Μαρ. 2024
Παν
15:00
-
Αστ
30 Μαρ. 2024
Βόλ
17:30
-
Κηφ
29 Μαρ. 2024
ΦΕΝ
19:45
-
ΑΛΜΠ
29 Μαρ. 2024
ΒΙΡ
21:30
-
ΠΑΟ

ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;