Οι μέρες που δεν πρέπει να ξεχνάμε

Αφήνω όλα τα υπόλοιπα που κρύβονται πίσω από τις λέξεις αυτής της πρότασης, καθώς δεν είναι της ώρας, και μένω μόνο στο ότι είναι μια μέρα που δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Μια μέρα, όπως και όλα τα υπόλοιπα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο, είναι κάτι που το βλέπεις μέσα από τα δικά σου «γυαλιά». Μπορεί να είναι 100% διαφορετικά από των άλλων, να είναι 50% ή να είναι ακριβώς τα ίδια. Επίσης, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το ίδιο (να μην ξεχνάς δηλαδή τη μέρα αυτή), αλλά για τελείως άλλους λόγους. Να μην είναι δηλαδή για κάποιον ηρωικό ή θετικό λόγο, αλλά να είναι για κάτι το εντελώς αντίθετο. Πολλές οι παράμετροι αλλά επιμένουμε να κολλάμε σε κάποιες συγκεκριμένες.

Εγώ προτιμώ να μην ξεχνώ άλλες μέρες, διαφορετικές. Επιλέγω να μην ξεχνώ τη μέρα που πνίγηκαν στη Μάνδρα. Επιλέγω να μην ξεχνώ τη μέρα που κάηκαν στο Μάτι. Επιλέγω να μην ξεχνώ τη μέρα που κάηκαν στη Μαρφίν. Επιλέγω να μην ξεχνώ το δημοψήφισμα. Επιλέγω να μην ξεχνώ εκείνη τη μέρα του Αυγούστου που περιμέναμε να δούμε τι θα αποφασίσουν οι Ευρωπαίοι. Επιλέγω να μην ξεχνώ τις ημέρες που πέθαναν δικοί μου άνθρωποι. Επιλέγω να μην ξεχνώ ημέρες που δικοί μου άνθρωποι έγιναν ευτυχισμένοι. Μέρες που εγώ ήμουν ευτυχισμένη. Μέρες που έκανα ένα βήμα παρακάτω για μένα. Μέρες που προσπάθησα και πέτυχα.

Κοινώς, επιλέγω να μην ξεχνώ μέρες που έζησα και με επηρέασαν επειδή τις έζησα. Όχι επειδή τις άκουσα. Όχι επειδή τις διάβασα.

Σημειώνω εδώ για να μην πέσουν να με φάνε διάφοροι: Δεν υποτιμώ τη σημασία της οποιαδήποτε ημέρας. Το Πολυτεχνείο είναι απλά η αφορμή, θα μπορούσε στη θέση της να είναι η 28η Οκτωβρίου ή το οτιδήποτε άλλο.

Αυτό που «αμφισβητώ» (σε εισαγωγικά, γιατί σιγά την επανάσταση στην τελική, θα σκίσω κάνα καλσόν) είναι το να δεχόμαστε κάτι που είναι σημαντικό για κάποιους ως σημαντικό και για εμάς. Και να το κάνουμε σημαία χωρίς να το έχουμε ζήσει. Η ιστορική σημασία κάποιων γεγονότων είναι αυτό ακριβώς: Ιστορική. Το θέμα είναι στο παρόν τι κάνουμε, παιδιά μου. Και αν κάποιοι κατηγορούν ότι οι Έλληνες είναι κολλημένοι στην ιστορία, ίσως θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και τη νεότερη σε αυτήν τη φράση και όχι μόνο στην αρχαία.

Δεν θυμάμαι πού το έχω ακούσει/διαβάσει, αλλά έχει πολύ δίκιο όποιος είπε ότι η ιστορία φτιάχνεται στα μικρά, καθημερινά. Τα μεγάλα είναι μια και έξω, μπορεί να είναι και τυχαία, μπορεί να είναι η καλή ή η κακιά στιγμή. Τα καθημερινά όμως δεν μπορούν να είναι πάντα τυχερά. Ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται άλλωστε.

Αυτές τις μέρες να θυμόμαστε, τις απλές, καθημερινές που ξημέρωσαν και, χωρίς να το ξέρουμε, μας έφεραν κάτι που μας άλλαξε έστω και λίγο τη ζωή. Σε εμάς όμως το έφεραν, όχι διαμέσου άλλων.