7 στίχοι του Καρυωτάκη για να μελαγχολήσεις και λίγο!

Ο Κωνσταντίνος Καρυωτάκης, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές. Θεωρείται βασικός εκπρόσωπος της “Γενιάς του ’20”, η οποία ουσιαστικά βρέθηκε στο μεταίχμιο μεταξύ της παραδοσιακής ποίησης που εκπροσωπούσαν ποιητές της γενιάς του Παλαμά και της μοντέρνας ποίησης που ήρθε με την επόμενη γενιά, γνωστή και ως “Γενιά του ’30”. Ο Καρυωτάκης έζησε λίγο και άρα το έργο του δεν είναι μεγάλο, αλλά έμελλε να σημαδέψει την ελληνική ποίηση ανεξίτηλα, καθώς εισήγαγε τα πρώτα μοντερνιστικά στοιχεία στην Ελλάδα, στράφηκε στον λυρισμό και απέρριψε το έθνος ως ποιητική θεματική επηρεάζοντας πολλούς ποιητές της γενιάς του. Η ποίηση του Καρυωτάκη διακατέχεται από έντονη απαισιοδοξία και μελαγχολία συμπυκνωμένη στα λίγα και μικρά ποιήματά του. Και για αυτό το λόγο ακολουθούν 7 στίχοι που σίγουρα θα σε κάνουν να μελαγχολήσεις λίγο…

1.Μέσ’ από το βάθος  τών καλών καιρών, οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.

Από το ποίημα Νοσταλγία

2. Είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή.

Από το ποίημα η Νύχτα.

3.Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα που αγαπιέται.

Από το ποίημα η Μυγδαλιά.

4.Η νύχτα μάς εχώρισεν  από όσους αγαπάμε, πριν μας χωρίσει η ξενιτιά.

Από το ποίημα οι Στροφές (στροφή 5).

5.Ώρα γλυκιά. Ξαπλώνει ωραία δομένη η Αθήνα στον Απρίλη σαν εταίρα. Είναι ηδονές τα μύρα στον αιθέρα, και τίποτε η ψυχή πια δεν προσμένει.

Από το ποίημα Αθήνα.

6. Όλα τα πράγματά μου αναθυμούνται μιαν ώρα που περάσαμε μαζί, σ’ εκείνη τα βιβλία μου λησμονούνται, σ’εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.

Από το ποίημα Όλα τα πράγματά μου έμειναν…

7. Σύμβολα εμείναμε καιρών που απάνω μας βαραίνουν ,
άλυτοι γρίφοι που μιλούν  μονάχα στον εαυτό τους,
τάφοι που πάντα με ανοιχτοί χρονολογία προσμένουν,
γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.

Από το ποίημα Σύμβολα.

Δείτε επίσης: Κατερίνα Γώγου: 15 αλήθειες από την πιο αναρχική ποιήτρια των Εξαρχείων