Γιατί να έχεις εσύ δίκιο τελικά;

Τα τελευταία χρόνια και πολύ περισσότερο από τότε που άρχισα να κάνω μαθήματα, πιάνω τον εαυτό μου πολύ συχνά να πατάει μία παύση πριν πάει να πει κάτι (σοβαρού περιεχομένου) για να σκεφτεί αυτό που θα πει, πριν το πει. Να σκεφτεί, αν αρχικά το πιστεύει και, στη συνέχεια, αν ισχύει. Φυσικά το ένα δε φέρνει το άλλο.

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε παγιωμένη μια άποψη στο μυαλό μας και έχουμε πειστεί ότι αυτή η άποψη ισχύει, είναι η πραγματικότητα. Μπορεί να είναι από το κάθε πόσο περνάει το λεωφορείο, από το αν μας ψεκάζουν, μέχρι το πώς προκαλείται μια ασθένεια ή πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα. Μπορεί δηλαδή να είναι κάτι πολύ απλό, μπορεί, όμως, να είναι και κάτι πολύ σοβαρό. Κι αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα (σε ακραίες περιπτώσεις) να κάνεις κακό στον εαυτό σου ή και σε κάποιον άλλον. Στις περισσότερες περιπτώσεις ευτυχώς, απλά σπας τα νεύρα του συνομιλητή σου (αν το κάνεις πολύ, μπορεί επίσης να κάνεις κακό στον εαυτό σου -να σε δείρει!).

Τώρα με τα social media που η άποψη που έχει ο καθένας είναι πολύ πιο εύκολο να γραφτεί και να δημοσιευτεί, η διαδικασία αυτή θα έπρεπε να είναι πολύ πιο σοβαρή και να γίνεται πολύ πιο συχνά. Το να γίνεις ρόμπα είναι το λιγότερο προφανώς. Το να σου κάνουν μήνυση όμως δεν είναι καθόλου απλό. Και ναι, υπάρχει κόσμος που γουστάρει να το κάνει αυτό, δεν θα κωλώσει αν διαβάσει κάποια χοντράδα.

Πολλές φορές σε κουβέντες, στις παρέες ή ακόμα και με τους φοιτητές μου, διαπιστώνω ότι το να υποστηρίζεις κάτι με πάθος μπορεί να είναι απλά ο τρόπος να αμυνθείς. Να ξέρεις, δηλαδή, ότι δεν έχεις δίκιο, αλλά, να μην θες να το παραδεχτείς, να προσπαθείς να βγεις από πάνω για λόγους εγωισμού. Είναι επίσης σημαντικό να ξέρουμε να ξεχωρίζουμε την άποψη από τη γνώση. Μπορεί η γνώση να φέρνει άποψη, αλλά μπορεί η άποψη να μην έχει από πίσω την υποστήριξη της γνώσης. Αυτό είναι το σημείο καμπής για το πόσο ένθερμα θα υποστηρίξουμε κάτι.

Πρέπει ακόμα να ξεπεράσουμε το “στίγμα” του να έχει κάποιος λάθος. Δεν έγινε και κάτι να μας έχει ξεφύγει κάτι ή να παραδεχτούμε ότι είπαμε μια μαλακία. Αυτό, ειδικά σε περιβάλλοντα ακαδημαϊκά ή επαγγελματικά, θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο. Προφανώς δε διορθώνει το πιθανό λάθος, αλλά δείχνει ότι έχεις την αντίληψη να καταλάβεις τι έκανες και να το αποφύγεις την επόμενη φορά.

Έχω ξαναμιλήσει για τους ανθρώπους που δε μιλούν πολύ, αλλά ακούν και παρακολουθούν τα πάντα, απορροφούν πληροφορίες και τις χρησιμοποιούν εκεί που πρέπει. Ας πάρουμε παράδειγμα από αυτούς. Ξέρουν πού και πώς και πότε θα μιλήσουν και είναι 100% σίγουροι ότι αυτό που θα πουν θα το στηρίζουν “στοιχεία”.

Αφήστε που τελικά το δίκιο δεν το παίρνεις ποτέ μόνος σου… η “ιστορία” στο δίνει!

Αυτοί που βλέπουν (και ακούν) αλλά δε μιλούν