Οι επιβάτες του μετρό: Πόσες "φυλές" υπάρχουν;

Τι ωραία που ήταν το καλοκαιράκι που στο μετρό ήμασταν εμείς και ο κούκος…. Δέκα νοματαίοι όλοι κι όλοι κι αυτοί ακροβολισμένοι στις τέσσερις άκρες του συρμού γιατί, αν πλησιάζαμε ο ένας τον άλλον, ζεσταινόμασταν τόσο πολύ που στάζαμε σαν να τρέχαμε μαραθώνιο!

Με το που αρχίζουν όμως τα σχολεία, τελειώνει αυτός ο “παράδεισος”. Επέστρεψαν οι άνθρωποι στις δουλειές τους, ξεκινούν και πάλι να παίρνουν το μετρό και δεν είναι δυνατόν να μην παρατηρήσει κάποιος που το χρησιμοποιεί κάθε μέρα συγκεκριμένες “φυλές” ανθρώπων που βλέπει συνεχώς!

Γράφω, λοιπόν, κάποιες εγώ και συμπληρώνετε εσείς!

Έχεις αρχικά, πριν καν μπεις στον συρμό, τους τσαμπατζήδες. Έρχονται και στον “φοράνε” από πίσω για να περάσουν με το δικό σου εισιτήριο, αλλά ταυτόχρονα γράφουν στο iphone, φοράνε τα vans και τα allstar και κρατούν τσάντες με ψώνια. Κοινώς, έχουν οικονομικά προβλήματα μόνο επιλεκτικά, όταν έρχεται να πληρώσουν τα 30€ της μηνιαίας κάρτας.

Έχεις τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν κάθε μέρα το μετρό και έχουν μάθει τις ώρες ακριβώς, ποιο μετρό έχει τον λιγότερο κόσμο και την καλύτερη ανταπόκριση με την άλλη γραμμή, πού μπορείς να βρεις λίγο περισσότερο χώρο για να μπορέσεις να ακουμπήσεις χωρίς να σε καβαλήσουν.

Έχεις αυτούς που μπαίνουν πρώτη φορά! Πολύ τους αγαπάω αυτούς, κοιτούν δεξιά και αριστερά, ρωτούν και πάνε ψάχνοντας, νιώθουν κοινώς σαν να είναι σε λούνα παρκ!

Έχεις μετά αυτούς που βρίσκουν ευκαιρία στα 20 λεπτά στο μετρό να κάνουν κάτι για εκείνους! Διαβάζουν ένα βιβλίο, ακούν τη μουσική τους, βλέπουν το επεισόδιο της σειράς που τους αρέσει στο κινητό. Τους σέβομαι αυτούς τους ανθρώπους, εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για το δικό τους καλό.

Έχεις φυσικά και τους “περίεργους”. Αυτούς που τους βλέπεις ότι είναι λίγο λαλημένοι, κάποια βίδα έχει λασκάρει. Άλλοι μιλούν μόνοι τους, άλλοι τραγουδούν. Δεν κάνουν τίποτα, απλά πρέπει να τους δίνεις τον χώρο τους.

Έχεις όμως κι αυτούς που μπαίνουν για να τσακωθούν. Τους ενοχλούν όλα. Από το ότι κάθεσαι στην πόρτα μέχρι το ότι η φορολογία είναι στα ύψη. Δεν έχει σημασία, θα βρουν λόγο να τσακωθούν σε χρόνο dt.

Δε λείπουν και τα κλασικά μαλακιστήρια. Μπαίνουν, λερώνουν, ανεβάζουν τα πόδια πάνω στα καθίσματα, φωνάζουν, βρίζουν. Εντάξει, θα τους περάσει με τον καιρό, δεν είναι μόνιμη η ζημιά.

Α, έχεις και τη συλλεκτική μορφή που είναι άδειο όοοοοολο το βαγόνι και έρχεται και κολλάει πάνω σου! Και να πεις ότι σε γουστάρει… κομμάτια να γίνει! Όχι, απλά έχει στόχο ζωής να είναι σπαζοκλαμπάνιας!

Άλλη μία “κατηγορία” είναι οι παππούληδες και οι γιαγιάδες. Εδώ μπορείς να έχεις τα δύο άκρα. Μπορεί να είναι άκρως εκνευριστικοί και, ενώ έχουν βγει μια ΑΠΛΗ βόλτα σε ώρα αιχμής, ΑΠΑΙΤΟΥΝ να σηκωθείς και να τους δώσεις τη θέση σου. Αντίθετα, μπορεί να είναι εξαιρετικά καλοφτιαγμένοι, ευγενικοί, γλυκομίλητοι που σκοτώνεσαι από μόνος σου να τους δώσεις τη θέση σου! Καλούληδες!

Τέλος, υπάρχει η πιο αγαπημένη μου κατηγορία έβερ! Τα μικρά μικρά παιδάκια! Που πιάνουν “κουβέντα” με όλους! Που με τα σκέρτσα τους και τα νάζια τους φέρνουν το χαμόγελο ακόμα και στον πιο μουντρούχο! Και σου φτιάχνουν τη μέρα, τόσο απλά!

Αυτά από μένα! Εσείς τι θα συμπληρώνατε;