Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα: Ανορθόδοξοι, Νουάρ και Ρέπλικες στα Χρόνια της Χολέρας
«Γι’ αυτό σου λέω να προσέχεις τις ρέπλικες που φέρονται σαν πραγματικές γυναίκες και ν’ αποφεύγεις συστηματικά τις πραγματικές γυναίκες που φέρονται σαν ρέπλικες.»

Νουάρ και Αποκάλυψη σε ρυθμό 4/4, κι όποιος αντέξει τη βαριά μονοτονία της μπλουζ μέχρι να ξεφύγει, για οπουδήποτε· η σημαία εδώ, εξάλλου, γράφει «όχι πια εδώ». Καλωσορίσατε στο τελευταίο μέρος της «Τριλογίας από τα Χρόνια της Χολέρας» του Ν. Νικολαΐδη, την ταινία «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα».

Πολλά έχουν ειπωθεί, πολλοί την έχουμε αγαπήσει, πολλοί την βρήκαν «καλτ» νέτα σκέτα (πρόβλημά τους), και γι’ αυτό δε θα αναερθώ την πλοκή, την υπόθεση κ.ο.κ. Θέλω να σταθώ, όμως, σε ένα συγκεκριμένο σημείο της ταινίας: Στη συμβουλή του «Άνδρα» (Γ. Αγγελάκας) στον «Μικρό» (Σ. Νικολαΐδης):

«Γι’ αυτό σου λέω να προσέχεις τις ρέπλικες που φέρονται σαν πραγματικές γυναίκες και ν’ αποφεύγεις συστηματικά τις πραγματικές γυναίκες που φέρονται σαν ρέπλικες.»

Αυτή η ατάκα πάντοτε με μπέρδευε, και βάσει αυτού με ιντρίγκαρε κάθε φορά. Κι αυτό γιατί, παρατηρώντας τις ταινίες του Νικολαΐδη, καταλαβαίνει κανείς πως οι χαρακτήρες του δεν είναι αφηρημένα προσωπεία ή ενσαρκώσεις επιχειρημάτων, ούτε προβολές του δημιουργού για τα «παιδιά ενός κατώτερου θεού»: Είναι μέρη μιας αυτοπροσωπογραφίας, δηλαδή μια εμπειρική συνάρτηση του τρόπου που ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του μέσα από το φαντασιακό πλαίσιο που κουβαλάει, όπως κι από το δικό μας φαντασιακό, σαν θεατές. Εκεί βρίσκονται τα απωθημένα του, οι ονειρώξεις του, τα είδωλα μιας παλαιωμένης βαριάς, ιστορικής -ή μη- φιλοσοφίας, που συνδυάζει τον υπερρεαλισμό και το φιλμ νουάρ. Οι αντιήωρες που τους συμπονούμε και ταυτιζόμαστε με τη γοητεία της παράβασής τους, που θα έλεγε και ο Μπατάιγ.

Προκύπτει, λοιπόν, πως ο Νικολαΐδης είναι σεξιστής; Μισογύνης ίσως;

Πλέον, νομίζω πως η απάντηση είναι κρυμμένη κάπου στην απλοϊκότητα της ισότητας. Αυτό που ενοχλεί τον «Άνδρα» είναι η συμπεριφορά των γυναικών και η συνεχής αναπαραγωγή και πειθάρχησή τους στις κοινωνικές νόρμες, στον θεσμό της οικογένειας, στο άγχος του γάμου, στο άγχος της κοινωνικής κατακραυγής. Είναι αυτό που αναφέρει στα «Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα», λέγοντας πως για να ερωτευτείς μία γυναίκα, πρέπει να «έχει κάποια προδιαγραφή θανάτου». Είναι εν τέλει το Φεμινιστικό Κίνημα των δεκαετιών του 60’ και του 70’, που πλέον έχει σβήσει.

Έτσι προκύπτει και το τέλος του 20ου αιώνα, με τον ίδιο τον σκηνοθέτη να νιώθει κομμάτι του και αδύναμος να συγκρατήσει τις νέες ταχύτητες του αιώνα που ανατέλλει. Αυτό αποδεικνύει η συμβουλή που δίνει ο «Άντρας» στον «Μικρό», κι είναι σ’ αυτό το σημείο που αποτυπώνεται ο φόβος της νέας εποχής, των μηχανών, των κατεστραμμένων ταυτοτήτων, της ατομικότητας που θα οδηγήσει στην κατάθλιψη και στον «μεγάλο κόκκινο δράκο με τα εφτά κεφάλια», αφού πλέον η αλλοτρίωση, η κοινωνική αδράνεια, το απολιτίκ του τρόμου, βαραίνει περισσότερο κι από το μέλλον.

Άλκης Βόρτεξ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEOS - ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ

JOBS

Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα

Marketing

Πλήρης Απασχόληση

19-12-2023

Βούλα

Μέσα μαζικής ενημέρωσης

Πλήρης Απασχόληση

04-01-2024

Κηφισιά

⚽🏀 LIVE SCORES

ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;