Το κερί δεν πρόκειται να σβήσει Signore Falco
Το "Εικοσάλεπτο" του Bloody Hawk είναι η απόδειξη ότι παράγεται αυθεντικός χιπ χοπ στίχος από τη γενιά μας

Εδώ και περίπου 20 ώρες έχει κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ του Bloody Hawk με τίτλο “1 ευρώ”. Το κομμάτι “Εικοσάλεπτο” συγκεκριμένα, μετράει ήδη σχεδόν 136 χιλιάδες views στο youtube, σκαρφαλώνοντας στη δεύτερη θέση των trends.

Το ακούσαμε πριν λίγο και μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι δικαιωματικά βρίσκεται εκεί που βρίσκεται.

Ο Bloody Hawk μόλις απέδειξε ότι το 2019 μπορείς να παράγεις ραπ στίχο, που θα προβληματίσει, που θα συγκινήσει, που ίσως φέρει δάκρυα στα μάτια, γιατί έτσι συμβαίνει κάθε φορά που ο καλλιτέχνης κοιτά κατάματα το κοινό του και λέει ιστορίες που μοιραζόμαστε, ιστορίες που μας (ετερο)ντροπιάζουν. Συμβολικό αυτό το “Εικοσάλεπτο”: Πόσο υπεύθυνος αισθάνεσαι κάθε φορά σε πλησιάζει ένας άνθρωπος που “ξεμένει στη ζωή”;

Το κομμάτι έχει μια σπάνια εννοιολογική ροή που σε κάνει να θες να το ακούσεις μέχρι τέλους. Είναι σαν να ακούς ένα πολύ έξυπνα δομημένο ποίημα, με αρχή, μέση και τέλος. Αφηγηματική ραπ με ανατριχιαστικό τέλος.

Ξεκινά κάπως έτσι, λοιπόν: Ένας απλός φοιτητής που ζει στην Ξάνθη και σπουδάζει στην Κομοτηνή. Χρωστάει μαθήματα στην “κωλοσχολή” και λέει να δώσει “μήπως κάτσει τυχερή”. Δεν τον περιμένουν μόνο οι σπουδές και ένα μέλλον μετά το Πανεπιστήμιο, αλλά ό,τι αυτό συνεπάγεται: Ενήλικες σκέψεις, αγωνίες, ένας ολόκληρος κόσμος. Απρόσιτος, παράξενος, άδικος, πέρα για πέρα ανθρώπινα κατασκευασμένος. Ο φοιτητής έχει ένα μέλλον μπροστά του. Ξυπνάει νωρίς. Πηγαίνει στα κτελ και παίρνει ένα καφέ.

Έντεκα Σεπτέμβρη, έξι το πρωί, εξεταστική
Ως συνήθως σερί
Χρωστάω ακόμα πολλά στην κωλοσχολή
Και λέω να πάω να δώσω μήπως κάτσει η τυχερή

Μένω στην Ξάνθη, άρα η Κομμοτηνή
Δεν είναι και μεγάλη διαδρομή
Στις 7, το πρώτο λεωφορείο αναχωρεί
Θα ακούσω στον δρόμο 2 μαλακίες, στις 8 θα είμαι εκεί

Τελευταία είμαι οκ, όχι άδικα
Ο κόσμος λέει οτι σάρωσα
Το tour μου έγινε sold out, τον δίσκο μου τον αγάπησαν
Και αν μη τι άλλο έβγαλα πολλά χιλιάρικα

Επιτέλους πάω σε νέα πόλη
Με νέο σπίτι, νέο πορτοφόλι
Και αφού ρωτάνε για νέα κομμάτια όλοι
Η μπογιά κρατάει και τ’όνειρο δεν τελειώνει

Πίσω στο θέμα μας, έξι και έντεκα
Έβαλα στην τσάντα 2 μολύβια που είχα εύκαιρα
Άνοιξα μια κούτα απο κάτι παπούτσια και έβγαλα
Δυο τσαλακωμένα πενηντάρικα, και έφυγα

Έφτασα στο ΚΤΕΛ νωρίς
Ακόμα δεν ξημέρωσε θαρρείς
Καθόλου δεν με χάλασε, θα πιώ τον καφέ που δεν ήπια σπίτι
Χωρίς άλλη φασαρία, χωρίς να ενοχλέι κανείς

Η ατμόσφαιρα άχρωμη
Πίσω απο τον πάγκο με τις μηχανές καφέ είναι καθιστή μια πενηντάχρονη
Σηκώνεται μόλις με δεί το μάτι της
Και εγώ χαμογελώ γιατί θα’μαι ο πρώτος πελάτης της

“Ένα Nes αχτύπητο γλυκό παρακαλώ” 

Εκεί θα πέσει το βλέμμα του πάνω σε έναν “κωλόγερο με ένα σκατοπουκάμισο και ένα παλιό καπέλο.”

Και ενστικτοδώς γυρίζω το βλέμμα χωρίς να θέλω
Και βλέπω έναν κωλόγερο στα δυό μέτρα απο’δω
Με ένα σκατοπουκάμισο και ένα παλιό καπέλο

Ωμολογώ πως τον σιχάθηκα
Τι στον πούτσο θέλει πρωινιάτικα
Εντωμεταξύ βγάζω απ’την τσέπη μου το ένα πενηντάρικο
Και το πετώ διστακτικά στον πάγκο σαν να ντράπηκα

Ένα εικοσάρικο και κέρματα και τάλιρα
Μάζεψα τα ρέστα όσο ο μαλάκας μ’αγναντεύει
Τα έκανα μια μπάλα, τα τσαλάκωσα και τα έβαλα
Όσο πιο βαθιά μπορούσα μεσά στην δεξιά μου τσέπη

Πιάνω τον καφέ μου και ο παππούς με ξανακοίταξε
Το σώμα μου γύρισε
Την πόρτα αναζήτησε
Έκατσα στο πρώτο τραπεζάκι, έκαψα ένα τσιγάρο και σκεφτόμουνα τον πούστη μου σε σύγχησε

Ο γαμημένος, κοιτούσε τα λεφτά μου
Τα πήρα με τον κόπο μου μαγκιά μου
Δεν έκλεψα κανέναν, πούστη εγώ δεν έκλεψα κανέναν
Δεν είμαι πρεζάκιας ή ζητιάνος σαν και εσένα

Είδες ένα αδύνατο τυπάκο με γυαλάκια
Και νόμιζες απλά θα με φερμάρεις ρε μαλάκα
Αυτά σκεφτόμουν και άλλα τέτοια με τον νού μου
Όσο κοίταζα με τρόπο με την άκρη του ματιού μου

Η σκέψη μου διακόπηκε από τρόμο
Πρός το μέρος μου έρχεται, αλίμονο και μόνο
Μόνο και να θέλεις ρε μαλάκα να με κλέψεις
Θα σε κάνω να μην μπορείς να προφέρεις λέξεις

Και άντε γαμήσου

Το κομμάτι αφορμάται από ένα καθημερινό, -κοινό- θα έλεγες περιστατικό. Μιλά για μια από εκείνες τις στιγμές που μας κάνουν να ντρεπόμαστε, να θέλουμε να μπήξουμε τα κλάματα στον πικρό αναστοχασμό τους. Είναι αυτοβιογραφικό; Δεν είναι; Τι σημασία έχει…

Με τη συνοδεία πιάνου να κλιμακώνει τα συναισθήματα, το «Εικοσάλεπτο» είναι λες και κάποιος σου διαβάζει ένα αστικό παραμύθι τρόμου και ειλικρίνειας. Σκάει στ’ αφτιά σου σαν ποίημα και σε πονάει λίγο. Ένας ύμνος στην ανθρώπινη εξαχρείωση, τη δική μας εξαχρείωση. Στον οίκτο που γίνεται λύπη και γίνεται θυμός, ξερνώντας στην επιφάνεια την ουσία της ανθρώπινης κατρακύλας. Κάθε φορά που γινόμαστε, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, όλα αυτά που κράζουμε.

Ναι
Λοιπόν

Είπε καλημέρα, κούνησα τα βλέφαρα μου

Και έκλεισα σφιχτά τα λεφτά μου στα δάχτυλα μου
Με ρώτησε αν μπορεί να κάτσει αν έχω λίγο χρόνο

Και σήκωσε την πρώτη καρέκλα απ’τα δεξιά μου

Τα χέρια του ήταν μαύρα
Τα δόντια του ήταν σάπια
Τι κάνω εγώ εδώ μ’αυτόν τον άντρα
Με κοίταξε στα μάτια
Πήρε μια ατσούμπαλη ανάσα
Άνοιξε το στόμα του και είπε

“Δεν είμαι κλέφτης, δεν είμαι ζητιάνος και αλκοολικός
Έκανα λάθη, και στην ζωή κατέληξα φτωχός
Δεν ήθελα να σε ενοχλήσω και ας το κάνω προφανώς
Απλά δεν έχω ένα ευρώ για να γυρίσω στο χωρίο

Έχω ξεμείνει είμαι κάπου δυο μερές εδώ και έχω ξεμείνει
Δύο μέρες μένω όπου βρώ τι στην ευχή
Άλλη μια αλλόκωτη αυγή
Άλλη μια μέρα που ξεμένω στην ζωή”

Άνοιξα το πορτοφόλι, πέταξα ένα κέρμα
Υποτιμητικά του είπα καλημέρα
Και ενώ σκεφτόμουν πως το ποιήμα δεν συγκίνησε
Αυτός με κοίταξε και λύγισε

Δάκρυα στο μαύρο πρόσωπο του κατρακυλάν σαν νερό
Εξήντακάτι χρονών τύπος σπαρταρούσε σαν μωρό
Είπε “αγόρι μου δεν έχω άλλα λόγια, ευχαριστώ”
Και εγώ σκεφτόμουν, τι αξία μπορεί να έχει 1 ευρώ

Μπήκε μες το ΚΤΕΛ ξανά να κόψει εισητήριο
Όσο απ’το παράθυρο κοιτόυσε την μορφή μου
Γύρισε και μου ‘δωσε ρέστα 20 λεπτά
Ήταν το πιο ακριβό εικοσάλεπτο της ζωής μου

Φίλησε τα βρώμικα μου χέρια
Ένω απ’την μεριά μου η απόλυτη σιγή
Τα πόδια μου κόλλησαν και το στόμα που πάγωσε

Παρά την αυτοαναφορικότητα των στίχων, παρότι ο καλλιτέχνης είναι ακόμα νέος για να πεις ότι στο πετσί του έχει βιώσει τη δυστυχία αυτού του κόσμου, η μουσική του έχει μια ταυτότητα: Δεν είναι επιτηδευμένη, οι στίχοι βγαίνουν απ’ την ψυχή του, είναι αποστομωτικά ξεκάθαροι, ο λόγος του ξυράφι (δεν παίζει να μη σου θυμίζει ΛΕΞ) και εξαιρετικά επίκαιρος.

Στον δύσβατο δρόμο της ενηλικίωσης, ο Bloody Hawk είναι πλέον ένας άνθρωπος που (ανα)γνωρίζει τους προσωπικούς του δαίμονες, τις ευθύνες και τα συναισθήματα που λειτουργούν σαν πληροφορίες για το ποιος είναι και τι κάνει. Η αγωνία και ο θυμός που περιγράφει στο “Εικοσάλεπτο” μας εκφράζει και μας αφορά όλους: Θα γίνουμε τελικά όλα αυτά που σιχαινόμασταν ως παιδιά;

Σ’όλη την ζωή μου δεν έχω νιώσει τόση ντροπή

Γιατί εγώ που έχω γεννηθεί στην λάσπη και το χώμα
Εγώ που έχω φάει τόσο πόλεμο σε όλα
Εγώ που μάτωσα για να μην κρίνουνε τα μούτρα μου
Μόλις μίσησα κάποιον από τα ρούχα του

Εγώ που ζούσα στο περιθώριο χρόνια
Που επιζούσα με δανεικά μακαρόνια
Που μόνο το κακό του κόσμου σας φοβόμουνα
Είχα γίνει όλα αυτά που σιχαινόμουνα

Μίσησα το χαζό μου μυαλό γιατί είχε δράσει με έναν τρόπο κατασκότεινο
Σήμερα έδωσα το μίσος μου σε κάποιον
Και αυτός μου γύρισε πίσω ένα χαμόγελο

Κάθε στίχος του είναι και μια εικόνα. Όλες οι εικόνες μαζί φτιάχνουν μια ιστορία. Μια ιστορία αυτοκριτικής και βαθιάς ευαισθησίας.

Ήταν το πιο ακριβό 20λεπτο της ζωής μου.

Respect.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEOS - ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ

JOBS

Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα

Υπάλληλοι γραφείου

Πλήρης Απασχόληση

13-03-2024

Μενίδι

Marketing

Πλήρης Απασχόληση

19-12-2023

Νέα Ιωνία Αττικής

⚽🏀 LIVE SCORES
30 Μαρ. 2024
Παν
15:00
-
Αστ
30 Μαρ. 2024
Βόλ
17:30
-
Κηφ
29 Μαρ. 2024
ΦΕΝ
19:45
-
ΑΛΜΠ
29 Μαρ. 2024
ΒΙΡ
21:30
-
ΠΑΟ

ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;

  
 1