Η ζωή πριν το διαδίκτυο

Κυριακή πρωί στο χωριό κι έχω να κάνω ένα κάρο δουλειές που έχω ησυχία. Και μπράφ! Διακοπή ρεύματος!

“Άντε” λέω, “θα έρθει, πόσο να καθυστερήσει; Μισή ώρα; Μια ώρα; Μιάμιση; Δύο;… Δύο ώρες και τριάντα λεπτά, λοιπόν, κράτησε η διακοπή ρεύματος και πέρα από τη δουλειά μου που πήγε πίσω, σοκαρίστηκα και εγώ με το πόσα λίγα πράγματα είχα να κάνω (από θέμα δουλειών εννοώ, όχι γενικά) που δεν είχαν ανάγκη υπολογιστή, ρεύμα και διαδίκτυο.

Όλη η δουλειά μου διαπίστωσα ότι εξαρτάται από αυτά τα τρία. Και δεν μπόρεσα παρά να θυμηθώ πώς ήμασταν πριν τους υπολογιστές, το διαδίκτυο και τα έξυπνα κινητά. Γιατί, δε ξέρω για εσάς, αλλά εγώ την πρόλαβα αυτήν την εποχή και σαν να την αναπολώ τώρα!

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που λένε ότι η σημερινή εποχή είναι καλύτερη ή χειρότερη. Ή δεν λέω ότι τα παιδιά σήμερα δεν περνούν καλά γιατί δεν κάνουν όσα κάναμε εμείς. Άλλες οι ανάγκες τότε και άλλες οι ανάγκες τώρα. Άλλα τα ενδιαφέροντα, άλλος ο τρόπος επικοινωνίας, άλλο το αίσθημα ασφάλειας. Άλλα όλα.

Ένα, όμως, μπορώ να το ομολογήσω… πολύ πιο απλά ήταν τα πράγματα τότε. Μπορεί οι επιλογές μας να ήταν πιο περιορισμένες, αλλά κάναμε τη δουλίτσα μας, δεν βαριόμασταν περισσότερο από όσο τώρα. Θυμάμαι που πηγαίναμε σε βιβλιοθήκες ή βγάζαμε φωτοτυπίες. Θυμάμαι που ανταλλάζαμε sms ή κάναμε αναπάντητη αν δεν είχαμε μονάδες. Θυμάμαι που κρατούσαμε (εγώ ακόμα το κάνω) σημειώσεις σε άπειρα μπλοκ. Θυμάμαι που βγαίναμε στην πλατεία με τα ποδήλατα και καθόμασταν και λέγαμε ιστορίες και παίζαμε κρυφτό σε όλο το χωριό. Ένα κάρο πράγματα κάναμε και ποτέ δεν τα βαριόμασταν.

Σίγουρα δεν είχαμε την εικόνα του κόσμου όπως την έχουμε σήμερα. Δεν γνωρίζαμε τόσο γρήγορα τι γίνεται στην άλλη άκρη της γης. Δεν επικοινωνούσαμε τόσο εύκολα, είχαμε τη γλυκιά προσμονή να έρθει το γράμμα από τη φίλη μας. Οι εικόνες και οι εμπειρίες ίσως ήταν λιγότερες. Μήπως όμως έρχονταν στην ώρα τους;

Δε νομίζω ότι μπορούμε να καταλήξουμε στο αν είναι καλύτερα ή όχι τα πράγματα. Είχε, όμως, μια άλλη γλύκα η εποχή εκείνη, μια άλλη ευτυχία. Μπορεί τα νέα να τα μαθαίναμε λίγο καθυστερημένα και τα παραδείγματα (προς μίμηση και προς αποφυγή) να ήταν λιγότερα, αλλά καλά τα καταφέραμε, δεν νομίζετε; Και δε μας τρόμαζε και μία παλιοδιακοπή ρεύματος, είχαμε τόσα πράγματα να κάνουμε!

Ίσως, μεταξύ μας, να φταίει και το ότι μεγαλώνουμε. Και όσο μεγαλώνουμε τα πιο απλά πράγματα ζητάμε, τα λίγα και καλά. Αυτά τελικά φτάνουν για να είμαστε και καλά, τα πολλά τα κάνουμε στην άκρη σιγά-σιγά. Ίσως στην επόμενη διακοπή ρεύματος να τα κλείσω όλα και να βγω έξω να κάνω μια βόλτα από το να περιμένω να έρθει το ρεύμα. Αλλά, μεταξύ μας, ποιον κοροϊδεύω…; Πάλι την ίδια γκρίνια θα έχω που πήγε πίσω η δουλειά… Γιατί τότε ήμουν 15 και τώρα 35 και μου φαίνεται πως δεν αναπολώ την εποχή χωρίς το ίντερνετ, αλλά την ηλικία εκείνη.