Αυτοί που βλέπουν (και ακούν) αλλά δε μιλούν

Ζούμε σε μια εποχή που όλοι μιλούν. Δε ξέρω αν είναι οι καιροί, δε ξέρω αν έχουν βοηθήσει και τα social media σε αυτό.

Σημασία έχει ότι η εποχή μας σχεδόν μας διατάζει, όχι μόνο να έχουμε άποψη, αλλά και να τη λέμε. Μερικές φορές να τη λέμε και επιθετικά. Επίσης, μας απαγορεύει η εποχή να ακούμε, βάζοντας ως κύριο στόχο μας να ακουστούμε εμείς. Κι οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν.

Άλλο ένα σημείο των καιρών είναι να δηλώσουμε ενημερωμένοι και ευαίσθητοι. Για τα πολιτικά, για τα περιβαλλοντικά, για τα αθλητικά, για την υγεία, για τα ζώα. Για όλα. Να δηλώσουμε, αλλά όχι να πράξουμε. Να δηλώσουμε, αλλά όχι να ψάξουμε παραπάνω. Ξαφνικά όλοι έχουν άποψη. Όλοι. Αυτό, όμως, είναι και το φυσιολογικό θα μου πείτε. Για κάθε άνθρωπο που έχει μάτια και αυτιά, είναι λογικό να κρίνει και αυτήν την κριτική να την εκφράζει κιόλας. Ασχέτως φυσικά αν δε δέχεται το δικαίωμα αυτό και για τους άλλους.

Υπάρχει, όμως, και μια ομάδα ανθρώπων που βλέπει, ακούει, αλλά δεν μιλάει. Δεν μιλάει, όχι γιατί δεν έχει άποψη, όλοι έχουν όπως είπαμε, αλλά γιατί έτσι είναι ο τύπος της. Δεν μιλάει γιατί δεν έχει την ανάγκη να εκφραστεί με αυτόν τον τρόπο και επίσης δεν έχει την ανάγκη για την αναγνώριση, για το “μπράβο” που θα της πουν. Αυτή η ομάδα λοιπόν «δρα» σιωπηλά. Γιατί;

Αυτός που ανήκει σε αυτήν την ομάδα, πολύ απλά παρακολουθεί όσα λέγονται, τα σκέφτεται, τα ξανασκέφτεται, τα θυμάται, θυμάται ποιος τα είπε, θυμάται τι είχε πει 10 μέρες πριν πει αυτά που είπε τώρα. Γενικά παρατηρεί και κράτα όσα του χρησιμεύουν για να λειτουργήσει σαν σωστός άνθρωπος.

Οι άνθρωποι που είναι έτσι, δε σημαίνει ότι είναι αντικοινωνικοί ή ότι δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Ίσα ίσα. Θα διεκδικήσουν, θα φωνάξουν, θα διαφωνήσουν, θα επιχειρηματολογήσουν. Αλλά θα το κάνουν όταν πρέπει και όταν κρίνουν ότι μπορούν να κάνουν κάτι καλό, κάτι χρήσιμο με αυτό. Δεν θα το κάνουν απλά για να το κάνουν, δεν θα το κάνουν απλά για να ακουστούν.

Αυτοί επίσης οι άνθρωποι μας διδάσκουν ότι ξαφνικά δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι επαναστάτες από την άνεση του καναπέ μας. Δεν μπορούμε να διαδηλώνουμε για τα δικαιώματά μας, ενώ καταπατούμε τα δικαιώματα άλλων. Δεν μπορούμε να έχουμε άποψη για όλα χωρίς να κάνουμε τίποτα. Δεν μπορούμε να απαιτούμε χωρίς να κάνουμε εμείς όσα πρέπει.

Δεν τους πιάνει το μάτι σου αυτούς τους ανθρώπους. Αλλά πρέπει να τους προσέχουμε. Γιατί βλέπουν και ακούν τις μαλακίες που λέμε και γράφουμε. Και θα μας τις κοπανήσουν όταν είναι η κατάλληλη στιγμή. Μην το ξεχνάτε ποτέ: Το ρεζιλίκι είναι μόλις ένα screenshot μακριά.